Ik scan mijn kaartje bij de ingang, het poortje gaat gelijk open. Ik kijk rond in de grote ruimte en mijn blik blijft hangen op één schilderij. Het is een groot schilderij, het vult bijna de hele muur. Ik begin te lopen, eerst rustig maar het worden steeds grotere stappen. Na een paar stappen sta ik voor het schilderij, het is erg indrukwekkend. Een super mooi landschap vult het schilderij: bergen, bossen, weilanden en rivieren. Tegen een boom zit een meisje, een meisje met haar handen voor haar ogen. Om het meisje vliegen allemaal kleine vlinders. Helemaal boven in het schilderij staat een kasteel op een berg. Het ziet er duister uit en er vliegen allemaal vleermuizen omheen. Het schilderij heeft iets magisch, iets heel bijzonders.

Nadat ik heel lang naar het schilderij heb gekeken komt er iemand naast me staan, hij begroet me vriendelijk en kijkt geïnteresseerd naar het schilderij. Nadat hij 10 minuten lang naar het schilderij heeft gekeken, begint hij opeens tegen me te praten. 'Mooi hè?' Begint de trillende stem. 'Er gebeurd zoveel.' Ik kijk nog eens naar het schilderij, er gebeurd niet veel. 'Ik zie niet veel gebeuren.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet zeker dat er veel gebeurd.' Zegt de man na een paar minuten en legt zijn hand op mijn schouder. 'Maar het beweegt niet.' 'Zeker wel, kijk maar goed.' Ik blijf naar het schilderij staren, er gebeurd nog steeds niks. De hand op mijn schouder verstevigd de greep. 'Misschien moet je iets dichterbij gaan kijken.' Ik zet een stap naar voren. 'Nog dichterbij!' Klinkt zijn stem. Ik zet nog een stap naar voren. Zijn hand blijft op mijn schouder. Ik kijk weer naar het schilderij en zie nog steeds niks bijzonders. Opeens komt de hand op mijn schouder in beweging, de hand duwt me naar voren. Ik val naar voren en verwacht een harde muur. Maar de muur komt niet, alleen zacht gras. Ik kijk om me heen, het museum is weg. Het museum is vervangen door een betoverend landschap. Ik moet in het schilderij zijn geduwd!

Nadat ik verwonderd om me heen heb gekeken zie ik een meisje huilend tegen een boom zitten. Dat meisje moet het meisje van het schilderij zijn, ik loop naar haar toe. Als ik nog een paar stappen moet voordat ik bij haar ben tilt ze haar hoofd op. Ze glimlacht. Dit is echt het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien, haar lippen, haar ogen. 'Bevalt je uitzicht?' Zegt haar mooie, zachte stem opeens. Ze lacht door haar tranen heen. Ik begin te blozen, volgensmij heb ik haar een paar minuten lang zitten aanstaren. Ik steek mijn hand uit. 'Hoi, ik ben Brian.' Even kijkt ze raar naar de hand, maar besluit toch om hem aan te pakken. 'Hey, ik ben Tara.' Ze trekt hard aan mijn arm en komt overeind. Lang weet ik niks te zeggen, maar later komen er toch woorden uit mijn mond. 'Waarom huilde je?'. Zo te zien zag ze deze vraag niet aankomen. 'Ehm ik.. Ehm.. Nou zie je die berg daar?' Ik volg haar vinger, kijk in de verte en zie de berg met het duistere kasteel. 'Daar..' Haar tranen beginnen weer te stromen. 'Daar is mijn vriend.' Een gevoel van jaloezie bekruipt me.

Na lang over haar vriend gekletst te hebben vraagt Tara opeens: 'En jij? Hoe ben jij hier gekomen? Ik ken jou niet.' Ik moet lachen. 'Het is een raar verhaal.' Haar ogen beginnen te twinkelen. 'Vertel!' Ik vertel haar het hele verhaal, ze staat me met open mond aan te staren. 'W O W' zegt ze verbaast aan het einde. 'Dus ik zit in een schilderij.' Ze begint in het rond te kijken, haar ogen schieten van de ene kant naar de andere. Ze lijkt wel gestrest. Ik leg mijn arm om haar heen, ze lijkt het niet erg te vinden. Ik fluister zacht woorden in haar oor. Na een tijdje zo gezeten te hebben zeg ik tegen haar: 'Laten we je vriend zoeken, dat heb je nodig.' Ze kijkt me lang aan. 'Oké.' Komt er langzaam uit haar mond. We staan op en gaan langzaam op weg.

We komen langs allemaal kleine huizen, Tara wou nog eerst lang haar eigen huis om eten te halen. Hier ergens moet haar huis zijn. Wat me opvalt is dat iedereen hier elkaar kent, terwijl dit stadje best wel groot is. Iedereen begroet elkaar, glimlacht naar elkaar. Ik blijf rond me heen kijken tot dat ik aan mijn arm wordt getrokken. De zachte hand van Tara zit om mijn arm heen geklemd. Ze trekt me een huis in, begroet een paar mensen waar ik vanuit ga dat het familie is. Tara trekt alle kasten open opzoek naar eten, uiteindelijk heeft ze 3 zakken met iets wat ik niet ken en een paar broodjes. 'Dit moet genoeg zijn.' Zegt ze trots. Ze loopt het huis uit en laat haar familie vragend achter.

Met een grote glimlach op haar gezicht en een steek van jaloezie beginnen we de reis. Ik blijf maar naar haar staren. En steeds herhaald ze: 'bevalt het uitzicht?' Toch doe ik het, ik kan wel voor altijd naar haar blijven staren. Maar dan bedenk ik me iets, iets waar we nog niet overna hebben gedacht. 'Ehm... Tara.. hoe wil je je vriend gaan vinden en bevrijden?' Haar gezicht gaat van een glimlach naar een verschrikt gezicht. Haar mooie glimlach verdwijnt opeens, haar ogen gaan van licht naar donker. We blijven elkaar een tijdje aanstaren. Maar ze verbreekt de stilte na een tijdje: 'ehm, dan heb ik nog niet aan gedacht.' Zegt ze met een scheef lachje.

Na een lange discussie over hoe we hem gaan bevrijden zijn we er nog steeds niet uit. We besluiten gewoon op weg te gaan en zien wat er gaat gebeuren. Het is ren erg ongemakkelijke stilte. Tara heeft haar moed verloren en ik... ik loop haar maar een beetje achterna, kijkend naar haar. De bomen kijken ons na, de wind huilt. Iedereen om ons heen lijkt gespannen. Ik besluit naast Tara te gaan lopen en pak haar hand vast. Haar ogen schieten richting mijn ogen, bang, haar ogen zijn bang. 'Het komt echt wel goed, wij kunnen dit. Ik weet het zeker.' Een zwak glimlachje verschijnt op haar gezicht. Ze trekt me in een knuffel. 'Ik weet het gewoon niet meer, echt niet.' Ik voel mijn shirt nat worden.

'Ahum.' Een harde, lage stem klinkt. Ik kijk op, er staat een grote man. Hij kijkt erg boos, niet een beetje boos, nee, super kwaad. Ik merk dat Tara haar hoofd eindelijk draait, ze verstijfd als ze deze man ziet. 'Je-e bent ter-ug.' Klinkt haar stotterende stem. Opnieuw klinkt zijn harde stem. 'Ja dat ben ik zeker.' Ik vermoed dat dit de man is wie we zochten. 'Wat doe jij met hem?' Zijn grote, vieze vinger wijst naar mij. 'Hij is mijn vriend.' Tara probeert dapper te klinken. 'Hoe heet je?' 'Ehm Brian.' 'Zozo.' Er volgt een lang gesprek over waar ik woon, waar ik vandaan kom en hoe ik Tara heb ontmoet. De man blijft boos, vooral boos op mij maar ook op Tara. 'Waarom doe je dit? Waarom knuffel je hem?' Tara begint opnieuw te huilen. 'Ik weet het allemaal niet meer.' De tranen blijven maar stromen. Ze geeft me nog een knuffel, een hele lange knuffel. De man, waarvan ik nig steeds de naam niet weet, haalt ons boos uit elkaar. 'Ik dacht dat ik je kon vertrouwen!' De haat is van zijn gezicht af te lezen, vuur komt uit zijn ogen. Tara begint te trillen. 'Ik weet meer wat ik moet doen.' Fluistert ze in mijn oor. 'Alsjeblieft ga weg! Verdwijn uit mijn ogen! Je ziet niet wat je haar aan doet! Heb je niet door dat dit niet normaal is?!' Ik barst uit in woede. 'Hou je eigenlijk wel van haar?' Ik blijf tegen hem schreeuwen. Zijn gezicht veranderd van boos naar iets wat lijkt op bang. Ik ken hem nog niet lang maar zoiets had ik niet van hem verwacht. Tara drukt zichzelf nog steviger tegen mij aan.

Na een lang gesprek, de tweede maar nu was alleen IK boos, hebben we het toch uitkunnen praten. Nu staan ik en Tara tegenover elkaar, opeens druk ze haar lippen op die van mij. Terwijl de man staat toe te kijken, zijn we hevig aan het zoenen.

De zoen duurde lang, als ik mijn ogen open doe zie ik dat ik niet met Tara aan het zoenen ben. Een wild vreemde vrouw staat voor me. Ik kijk angstig om me heen, het mooie bos is opeens verandert in een museum. Overal hangen weer schilderijen, beelden staan weer op hun plek. Snel ren ik weg van deze plek, weg van dit avontuur. Hoelang heb ik in het schilderij gezeten? Heb ik er eigenlijk wel in gezeten? Hopelijk kan ik deze vragen ooit een keer beantwoorden. Dit avontuur zal ik nooit vergeten, maar nooit zal ik het tegen iemand vertellen.

1504 woorden babetko