Pov. Amyra

Ik loop snel door als ik merk dat er druppels vallen, ze vallen steeds sneller. De lucht wordt nog donkerder dan dat het was, de zon verdwijnt achter de hele donkere wolken. Ik doe mijn capuchon op en begin te rennen. De druppels dringen mijn schoenen binnen. Na 5 minuten rennen kom ik eindelijk bij mijn flat aan, er staat een grote verhuiswagen voor de deur. Er lopen veel mannen heen en weer met dozen. Ik ren snel de trap op want zoals gewoonlijk is de lift weer kapot. 3 verdiepingen verder loop ik de gang op, 2 deuren verder van mijn deur lopen alle mannen met dozen naar binnen. De deur kraakt zoals altijd als ik de deur open wil doen, ik stap naar binnen en schop mijn schoenen uit.

Na een half uur wordt er op mijn deur geklopt. Ik doe open en er staat een grote, gespierde man voor me en hij steekt zijn hand uit. 'Hallo, ik ben James.' Een zware stem vult de gang, er valt geen emotie van zijn gezicht af te lezen. 'Ehm... Hoi? Ben jij mijn nieuwe buurman?' Ik kijk hem vragend aan, en geef hem een hand. 'Ja, de enige echte.' Er valt nog steeds geen emotie van zijn gezicht af te lezen. Er is een korte ongemakkelijke stilte, maar James verbreekt het door te zeggen: 'En jij? Hoe heet jij?' 'Ik ben Amyra.' Nog steeds geen emotie, ik glimlach kort. Hij staart me even aan, en zegt dan: 'Leuk kennis gemaakt te hebben.' En hij loopt snel weg, hij moet echt even iets aan zijn geluidsniveau gaan doen, straks krijg ik weer gezeik met de onderburen.

Ik moet de hele tijd aan die "James" denken, hij lijkt me niet helemaal 100. En waarom zou je in deze flat gaan wonen? Hier is helemaal niks, geen bewaking, niks. Ik ben hier gaan wonen omdat ik moest van mijn ouders, maar hij, hij is uit zich zelf gegaan, dat weet ik zeker. Toen ik hier kwam, iedereen die hier kwam, was de eerste paar weken chagrijnig. Hij komt bij iedereen kennis maken, er gaat iets niet helemaal goed in zijn hoofd. Deze flat valt half uit elkaar, het enigste leuke aan deze flat is.... Ehm..... Oja, je hebt elektriciteit en water. En ik ben ver weg van mijn ouders. Dat was het wel denk ik....

De volgende dag besluit ik om vandaag naar school te gaan, ik heb toch niks anders te doen. Het leuke is nog ook dat mijn ouders het betalen, terwijl ik geen contact meer heb. Ik trek snel mijn kleren aan en loop naar de badkamer. Ik poets mijn tanden en doe een laagje mascara op mijn ogen. Ik trek de kast open om te kijken of er nog iets te eten valt, uiteindelijk kies ik voor een cracker. Als het op is, trek ik mijn schoenen aan en ren de deur uit om naar school te gaan. Onderweg kom ik Kimberly tegen ik schreeuw hard: 'Kim! Wacht op mij!' Ik ren hard naar haar toe en geef haar een knuffel. Samen lopen we naar school.

De zon schijnt erg fel als ik terug naar huis loop, met een hand voor mijn ogen probeer ik zo hard mogelijk door te lopen. Een paar mensen kijken me glimlachend aan, ik probeer terug te lachen, maar ik weet niet of het er heel mooi uit zag. Op school zag ik weer veel vrienden, maar sommige herinneren me aan slechte tijden. Iedereen was weer blij om me te zien, behalve de leraren natuurlijk. Alle leraren hebben een hekel aan me, volgens mij vinden ze het niet erg als ik weer een paar dagen weg ben. Nog een paar meter en dan ben ik bij de flat, ik zucht. Ik ben blij dat ik weer thuis ben, het was een zware dag, ik ben er weer een paar keer uitgestuurd voor niks. Ik loop de flat binnen, loop weer een paar trappen naar boven, ze moeten echt iets met die lift gaan doen. Als ik voor mijn deur sta en mijn sleutel in het slot wil doen, wordt er iets voor mijn mond gedaan, het gaat nu allemaal heel snel. Binnen een paar seconden lig ik bewusteloos op de grond.

~~~~~~~~

'Amyra, hallo?' Ik open langzaam mijn ogen, mijn handen zitten vastgebonden. De buurvrouw, de enige aardige, hangt boven mijn hoofd. Ze glimlacht. 'Gelukkig, je bent er nog.' Ik glimlach zwakjes terug, en ga rechtop zitten. Ik kijk nog een keer goed rond, en zie dat we in een donkere kamer zitten. 'Wat is er gebeurd?' Mijn stem trilt een beetje. 'We zijn, ehm, ik denk ontvoerd.' Er komt opeens iemand naast me omhoog, hij zit helemaal onder wonden en schrammen. 'Ik weet wat er is gebeurd.' Zijn stem klinkt erg zwak. 'De nieuwe buurman, hij bleek een wietplantage in zijn kamer te hebben. Ik heb het ontdekt, hij wou niet dat iemand er achter zou komen dus heeft hij de hele flat gegijzeld.' Er staan tranen in zijn ogen. Er wordt hard op de deur geklopt, en de deur gaat open. James doet open en staat met een pistool op ons gericht. 'Jullie gaan geen kik geven, straks ontdekt iemand dit. En dan ben ik er geweest.' Klinkt zijn kille stem. 'En dan zijn jullie er ook geweest.'

Ik heb geen idee hoelang we hier al zitten, ieder geval een paar dagen. Heel soms wordt er eten naar binnen geschoven, soms drinken. De woorden die hij heeft gezegd blijven steeds door mijn hoofd rondspoken: "en dan zijn jullie er ook geweest". Opeens klinken er harde sirenes, harde bonken, gegil en geschreeuw. Het gaat nu allemaal opeens zo snel. Er wordt hard op de deur gebonkt. Mijn buurvrouw begint hard te schreeuwen. De deur wordt open gebroken. Er staan een paar brede mannen in de deur opening, ze roepen dat we mee moeten komen. Ze snijden de touwen om onze polsen los, en duwen ons snel naar buiten. Om na een paar dagen weer licht te zien is best raar, ik knipper hard met mijn ogen. We moeten de trap af en naar buiten, en het moet natuurlijk weer regenen. Aan de overkant zie ik de overbuurvrouw naar ons toe rennen en vertelt het hele verhaal wat er buiten de flat is gebeurd. Ik luister half maar vang wel op dat zij de politie heeft gebeld en dat politie dit goed heeft voorbereid.

Voor de schrijfwedstrijd van babetko,sorry dat het zo lang duurde maar ik voelde me echt niet goed. Maar gelukkig gaat het weer beter. Het zijn 1072 woorden.