Waarin ik eindelijk kan helpen

Ik was heel vroeg wakker. Ik wist het voordat ik mijn ogen opendeed. Het was iets in de sfeer van de ochtend, een frisheid, het gevoel van een nieuw begin. De morgen was nog niet versloomd door vermoeide mensen die chagrijnig hun morgenthee dronken en klaagden over het weer. De morgen was nog jong en helder en levenslustig, gevuld met dauwdruppels en zingende vogels.

Ik kroop overeind. Tess had Yoru in haar slaap helemaal naar de rand van het tentdoek geduwd. Ik zag natte plekken waar ze het had aangeraakt. Tess had haren in haar mond en smakte in haar slaap. De dauw was omhoog gekropen in de stof van de tent.

Ik zag Yoru's oogleden trillen. Haastig haalde ik mijn vingers door mijn haar, liet mijn kimono over mijn sarashi glijden en rende naar buiten.

Wat ging ik doen met deze bruikbare ochtend?

Ik had zin om iets nuttigs te doen. Ik kon gaan trainen. Ik keek even om naar de oude paobroodjes die in een kom naast het vuur lagen. Zou ik? Nee, dat kwam later wel.

Ik jogde het bos in. Mijn voeten leken vanzelf te veren op de zachte bosgrond. De bomen waren reuzen om me heen. Ik zigzagde tussen de stammen door, lachte naar een specht en sprong over takken en verrotte boomstammen.

Uiteindelijk vond ik een geschikte plek om te trainen. Een open plek met genoeg ruimte.

Opgewekt sprong ik op en neer. Ik begon te schoppen, simpele maar vloeiende technieken. Alleen met perfecte technieken zou je een gevecht van een meester kunnen winnen. En dat betekende dat je duizend keer de basis moest herhalen.

Ik trok mijn been op, boog hem en strekte hem heel langzaam uit, precies de lijn beschrijvend die ik wilde. Ik deed dat nog een paar keer, en versnelde daarna de beweging.

Algauw sprong ik over de bosgrond. De zijwaartse was de effectiefste schop die er was, maar toch hield ik meer van de vloeiende rondwaartse. De schoppen waarbij je om je as wervelde en een storm van soepele schoppen op je vijand afstuurde.

Even bleef ik stilstaan. Ik was een klein beetje buiten adem. Ik keek hoe een vogeltje overvloog naar een andere tak.

Er werd ineens op mijn schouder getikt. Mijn hart stopte even. Ik wervelde om. "Oh, Yoru! Wat doe je hier!"

Ze keek me kalm en afwachtend aan, als een soort trouwe hond. Ik hervond mijn kalmte en zei vlug: "Ik bedoel, ik verwachtte je niet te zien."

Yoru's expressie veranderde naar spijt en schrik. Ze zette een stapje achteruit. Nog een. Toen draaide ze zich om en wilde weglopen.

"Wacht!" riep ik uit. Ze draaide zich om. "Wat kwam je doen?" zei ik, aangenaam glimlachend.

Yoru beet op haar onderlip en zette heel voorzichtig weer een stap naar mij toe. Haar stem trilde toen ze zei: "Ik... ik wilde vragen of je me iets kon leren."

Haar iets leren? Ik? "Oh, natuurlijk!" Zelfs ik merkte dat ik bijna te gretig klonk. Te enthousiast was om deze kans te grijpen. "Wat was je vraag?" plakte ik erachteraan.

Yoru's ogen schoten heen en weer. Ze had geen schoenen aan, en haar voeten wroetten in de aarde. "Zou je me misschien zelfverdediging kunnen leren?"

"Zelfverdediging!" Mijn stem schoot omhoog. "Natuurlijk, maar... je kunt toch al heel goed aardesturen?"

Yoru trok een nadenkend gezicht. Haar ogen ontmoetten de mijne met onverwachte koppigheid. "Ja, maar zonder aardesturing kan ik niets. En wat als er geen aarde in de buurt is? Dan sta ik machteloos."

Ik lachte. "Ik snap het." Waarom bleef ik zelf eigenlijk nog zonder element trainen? Om precies dezelfde redenen, en ook... ook een beetje omdat het me herinnerde aan thuis, de Waternatie, toen alles nog normaal was.

Ik had me nooit echt afgevraagd waarom. Ik was gewoon gaan trainen.

Ik voelde dat er even een stilte was. Vlug ging ik door. "Ik vind het heel dapper dat je dat durft toe te geven. Veel stuurders geven niet toe dat er grenzen aan hun element zitten." Ik zuchtte. "Ik daarentegen wist heel lang niet eens dat ik water kon sturen. Daarom deed ik vechtsport." Ik lachte weer verontschuldigend. "Maar ik train nu nog steeds zonder water. Het is gewoon heel handig. Dus ja, natuurlijk wil ik je trainen."

Ik zag Yoru's gezicht oplichten. "Echt? Dankjewel!" Ze keek me met een grote lach aan en wipte op en neer op haar voeten. "Waar moeten we beginnen?"

Ik verplaatste mijn been, waardoor mijn heup de andere kant op leunde. "Kijk," - waarom dacht ik aan Kyo die me zou verbeteren met 'luister'? - "ik denk dat het handig is dat je een bepaalde stijl vindt die je eigen is. Ik denk dat mijn vloeiende, snelle stijl met alle schoppen niet heel erg natuurlijk is voor jou." Ik keek haar onderzoekend aan terwijl ik op mijn lip knauwde. "Ben je iemand die meestal ontwijkt, of liever blokt?"

Yoru zuchtte. "Ik... ik weet het niet."

Ik slenterde naar de andere kant van de open plek. "Er zijn een aantal vechtsporten waaruit je kan kiezen. Verschillende stijlen. Als ik mijn oordeel over jou zou moeten geven, dan ben jij een langzame vechter. Je bent constant, staat stevig op de grond, je bewegingen zijn langzaam en voorzichtig, je wacht af, je bent betrouwbaar, het liefst heb je goed overzicht over wat er gebeurt. Heb ik daar gelijk in? Uiteindelijk is het toch jouw mening. Jij kent jezelf beter dan wie dan ook." Ik keek achterom. Ik wist eigenlijk wel zeker dat ik gelijk had, maar zag zij dat ook in?

"Ik denk het." Yoru's stem klonk twijfelend. Natuurlijk. Ze nam nooit iets zomaar aan. Ze moest eerst meer bewijs daarvoor hebben. Bewijs waar zij het mee eens was.

Ik zag dat ze nadacht. Ik zette nog een paar stappen, keek omhoog en haalde ineens uit naar Yoru, alsof ik een steen gooide.

Ze sprong weg en kromp ineen, wegdraaiend van de aanval om haar buik te beschermen, als een bedreigd dier. Haar schouders waren in paniek opgetrokken, haar hele lichaam verkrampt. Ik glimlachte. "Je bent een ontwijker, geen blokker."

Ja, een ontwijker. Omdat ze gewoon bang was.

Nee, zo moest ik niet denken. Ik ontweek ook.

Maar ontwijken moest niet uit angst komen! Angst was nooit goed. Als je ontweek omdat het je energie bespaarde, je een plan had, of iets dergelijks, in ieder geval had nagedacht, dan was het goed. Van blinde angst achterover struikelen was niet goed.

Ik zag nog steeds twijfel in Yoru's ogen. Ik besloot het te negeren en mijn tact iets te laten varen. Yoru kon het wel aan.

"Je bent langzaam," ging ik kalm door, al zag ik dat ze het niet leuk vond. "Dat is geen probleem, het betekent dat je stevig bent en niet makkelijk van je stuk te brengen." Ik keek Yoru uit mijn ooghoek aan en probeerde na te denken over mogelijke vechtstijlen. "Zoveel opties! Ken je judo?"

"Ja..." knikte ze voorzichtig. "Volgens mij wel, maar ik heb het nog nooit gedaan." Ze leek even in dubio en zei toen zacht: "Ben ik... ben ik echt langzaam?"

Waarom had ik precies deze vraag zien aankomen? Ja, natuurlijk was ze dat, anders had ik het niet gezegd. Wat voor baat had ik erbij om haar leugens te vertellen die haar alleen zouden hinderen? Maar ik had ook geen baat bij een Yoru die niet blij was met haar unieke krachten.

Ik keek haar geruststellend aan en zei met redelijke stem: "In een gevecht ben je langzaam. Dat komt omdat je niet zonder na te denken op de ander afspringt en niet heel fel bent. Maar dat is oké. Het is typisch aardesturen. Aardesturen is langzaam en stevig. Maar is aardesturen een slecht wapen? Absoluut niet, dat heb jij laten blijken." Ik glimlachte warm naar haar.

Ze glimlachte opgelucht terug. Ik staarde naar de bomen, mijn toon nu wat zakelijker. "Het is niet erg om langzaam te zijn. Judo is relatief langzaam, afwachtend en defensief. Het voordeel van judo is dat je ook veel grotere tegenstanders aankunt. Het zou geschikt zijn voor jou, maar er is heel veel lichamelijk contact. Je moet bijvoorbeeld iemand vastgrijpen en wurgen. Ben je daar comfortabel mee?"

Ze keek me geschrokken aan. "Vastgrijpen en wurgen? Weet je dat zeker?"

Ik vertrok mijn gezicht. "Dat wordt hem niet, hé? Even denken." Ik tuitte mijn lippen. Ik was zelf bijna verbaasd over de makkelijke stortvloed van woorden die over mijn lippen was gegleden. Het ging net zo makkelijk als toen ik praatte met de edelen in de Waternatie.

Als ik een doel had, kon ik onbewust een rolletje aannemen om dat doel te bereiken. Dat was manipulatie. Maar dit was... goede manipulatie? Want ik gebruikte precies de woorden waar Yoru blij van werd, zonder dat ik loog. Ik deed het omdat ik wilde dat ze een goed gevoel had bij het vechten. Ik wilde haar blij maken.

De woorden kwamen even glad en vlug als manipulatie, alleen kreeg ook ikzelf hierbij een heel ander gevoel. In plaats van euforie en trots was er empathie, vreugde en behulpzaamheid.

"Hung gar?" stelde ik voor als vechtsport. "Daarvoor moet je heel stevig staan en heel veel kracht hebben. Het gaat erom dat je een rots bent en niet opzij gaat voor de ander. Je wacht af, verdedigt en valt aan als de ander een fout maakt. Het afwachten is heel erg jou, maar ik weet niet of de kracht voor jou makkelijk zal zijn. Al denk ik dat je na wat oefening echt wel heel sterk kan zijn. Je bent een overlever, toch? Je hebt levenswil. Als je die wil zou kunnen activeren..."

Ik had Yoru gezien. Hoe ze zich gedroeg. Ze had zo veel meegemaakt en was er toch weer bovenop gekomen. Ze was verlaten door haar echte moeder, toen verlaten door haar pleegmoeder Hama, waarna de gemene Judi Hama verving en Yoru mishandelde.

Shu mishandelde Yoru ook, beledigde haar en vermoordde Yoru's beste vriend en pleegbroer Fu bijna. Toen maakte hij haar wijs dat Fu dood was. Daarna had ze hem toch gevonden en hem verzorgd in kritieke toestand.

Yoru was bijna gedwongen te trouwen en te verhuizen naar een verre stad, was daarna ontsnapt, had Fu bijna weer vermoord zien worden, de klap opgevangen en was ernstig gewond geraakt. Daarna was ze in de avatar state gekomen, waardoor haar vrienden, de bedienden, haar ook hadden verlaten omdat ze dachten dat Yoru bezeten was.

Geen wonder dat ze moeite had om mensen te vertrouwen. Tot nu toe had iedereen behalve Fu dat vertrouwen beschaamd.

Maar goed, een overlever dus. Zonder die enorme levenswil, de kalme kracht die ik nu nog zag achter haar ogen, had ze het allang opgegeven.

Ik zag dat Yoru duidelijk niet geloofde in die levenswil. "Ik denk het..." mompelde ze. Ze schakelde vlug over op de hung gar. "Ik heb er wel eens over gehoord. De soldaten leren hung gar, maar dat zijn geen ontwijkers. Zij gaan niets of niemand uit de weg."

"Dat weet ik." Ik glimlachte zelfverzekerd naar haar. "Jij ontwijkt. Maar dat komt omdat je bang bent." Ik keek haar licht uitdagend aan. "Als jij je angst zou overwinnen... zou je zo veel kunnen doen."

Bij Yoru draaide alles om moed. Of gebrek daaraan. En moed was ook vertrouwen. Zoals ze nu niet op mij vertrouwde. Niet volledig.

Ik legde mijn hand kalmerend op haar arm, maar ze trok de hare vlug terug. Geen vertrouwen. Ik trok ook mijn arm terug en beet op mijn lip. Als... als... "Als jij zou vertrouwen... op jezelf, op ons, op je toekomst," begon ik. "Als jij je angst voor het onbekende zou loslaten, zou je zo veel kunnen doen. Want jij, Yoru, hebt een kern van staal. Je geeft niet op. Nooit. Dat is geen kwaliteit van een ontwijker. Dat is een kwaliteit van iemand die het gevaar recht aankijkt." Ik hield mijn hoofd schuin. Was dat duidelijk genoeg? Het was alles wat ik haar kon geven als reden, meer zou het verpesten. "Denk je niet? Ik denk dat je het zou kunnen."

Yoru keek recht op. "Ik kan het proberen."

Ik lachte. "En ik ga het je leren. Je hebt talent, Yoru. Accepteer dat maar alvast. Ik weet bijna zeker dat de kern van hung gar is zoals jouw kern. En dat maakt dat een vechtsport past." Ik liep een stukje verder. "Gaan we meteen beginnen? Ik weet niet al te veel van hung gar, maar ik ken een paar vormen. We kunnen sparren, we kunnen krachtoefeningen doen en hardlopen. Jij kan oefenen om stevig te staan en me niet uit de weg te gaan." Ik wilde huppelen van vreugde. Ik kon haar iets leren! "Kom, we beginnen met een simpele lage stand."

"Als jij het zegt," zei Yoru lichtjes opstandig. Ze haalde haar schouders op.

Ik negeerde het. Ik had gezegd wat ik wilde zeggen en dat moest genoeg zijn. Vanaf nu ging zij mijn woorden aan haarzelf bewijzen.

Want oké, haar eerste instinct was ontwijken. Ze geloofde niet dat blokken bij haar paste.

Maar was een overwinning niet alleen maar beter als je eerst niet geloofde dat je het kon?

Juist daarom liet ik haar hung gar doen, omdat het niet te makkelijk was. Het maakte me niet uit of Yoru twijfelde. Ik twijfelde niet. Ik geloofde in Yoru. Zij zou alleen maar meer zelfvertrouwen krijgen als ze iets leerde wat ze eerst niet kon.

En een beetje geloof in jezelf kon wonderen doen, wist ik.