Venus
Rozdział 23

━━━━━━

Ciągle pracujący umysł Venus wścielił jej głowę bólem, który pogarszał się z każdą sekundą, gdy starała się zachować skupienie.
W końcu wymyślili plan, jak dostać się do DRESZCZu i jak uratować Minho. To był niebezpieczny plan, ale nie mieli innego wyjścia - musieli uratować Minho. Venus musiała uratować Minho. W końcu to on ją uratował.

— Vee, myślę, że najlepiej będzie, jeśli pójdziesz z Brendą — Thomas przemówił, przez co jej niebieskie oczy podniosły się do niego, a brwi zmarszczyły się.

— Co? — Miała nadzieję, że może źle go usłyszała.

— Bezpieczniej będzie, jeśli pójdziesz z Brendą — powtórzył, na co dziewczyna mocno zacisnęła usta.

— Nie. Nie zgadzam się — Venus kłóciła się, a Thomas błagał ją, by zastosowała się do jego sugestii, ale nie ustąpiła.

Chciała być tam, kiedy Minho zostanie uratowany, taki był pierwotny plan i nie zamierzała się z tego wycofywać.

— Venus, tak jest bezpieczniej — Thomas powtórzył, ale blondynka potrząsnęła głową.

— Myślisz, że obchodzi mnie, że to jest bezpieczne? Idę z tobą, pomogę go uratować i nikt, a w szczególności ty, mnie nie powstrzyma — Venus powiedziała surowo, a jej policzki zabarwiły się na czerwono od gniewu.

Owszem, wiedziała, że ​​Thomas chciał dla niej dobrze i że chciał ją chronić, ale nie chodziło o nią - chodziło o Minho.

— Thomas, potrzebujemy jej na miejscu. Ja... Ja nie czuję się najlepiej i byłoby lepiej, gdyby poszła z nami — Newt przemówił, a Venus obserwowała go uważnie.

Dlaczego źle się czuł? Może to z powodu upału, a może zmartwień? Niemniej jednak zapamiętała sobie, że musi zapytać go o to później.

— Newt ma rację Świeżynko, Venus będzie potrzebna — Gally przemówił, a blondynka skinęła mu głową, dziękując, że stanął po jej stronie.

Thomas nadął policzki i mocno skrzyżował ręce na piersi. Wiedział, że potrzebują dziewczyny, ale nienawidził, że musi narazić jej życie na niebezpieczeństwo.

— W porządku — westchnął, na co blondynka posłała mu lekki uśmiech.

— No to zaczynamy.

─────

Venus skłamałaby, gdyby powiedziała, że ​​się nie boi. Była przerażona, ale myśl o uratowaniu Minho była tą, która była najsilniejsza, przez co próbowała stłumić strach, który z niemałą siłą narastał.

— Gotowa? — Thomas zbliżył się do dziewczyny. Był ubrany w taki sam strój jak ona - czarne mundury DRESZCZowskich strażników.

Gally przejął inicjatywę w zdobyciu dla nich ubrań. Kiedy weszli do Ostatniego Miasta, chłopak szybko po cichu znokautował czterech strażników, więc Venus, Thomas, Newt i on sam mieli stroje, dzięki czemu mogli niezauważalnie wkraść się do kompleksu DRESZCZu.

— Jestem. Naprawdę chcę to zrobić, chcę pomóc uratować Minho — Thomas skinął głową i zanim Venus zdążyła odejść, chłopak objął ją ramionami w pocieszającym uścisku.

— Wiem. Po prostu nie chcę, żeby coś ci się stało.

Blondynka cofnęła się nieznacznie przed uściskiem, jej oczy spotkały się z jego.

— Rozumiem i to samo dotyczy ciebie.

— Hej zakochańce! Musimy iść — Gally przerwał moment pomiędzy Thomasem i Venus.

— Damy radę — Niebieskooka wypuściła powietrze.

Wszystko potoczyło się tak szybko. Teresa prowadziła, z pistoletem Gally'ego wbijającym się w jej plecy, a za nimi podążali Thomas, Newt i Venus. Pierwszą rzeczą na ich liście było zapewnienie szefowi Gally'ego dostępu do związku DRESZCZu, więc Gally musiał przeniknąć do jednej z głównych skrzynek zasilających, aby to zrobić.

Gdy już dotarli do odpowiedniego miejsca, chłopak poszedł do pracy, a Venus stała czujnie obok Newta, który zdjął nakrycie głowy. Gdy dziewczyna zobaczyła, jak wygląda, jej oczy rozszerzyły się, a serce zamarło.

Był taki blady, a pod oczami miał podkrążone oczy. Na jego twarzy pojawiły się żyły, a potem wszystko stało się tak jasne.

Irracjonalne zachowanie Newta, nagła złość, żyły, ciemne oczy - Venus widziała, jak to było z Winstonem i Brendą.

Newt miał Pożogę. Został zarażony.

Jak to możliwe, oni byli odporni. Wszyscy musieli być.

— Wszystko w porządku? — Venus wychrypiała do Newta, a kiedy na nią spojrzał, zobaczyła, że ​​najwyraźniej nie jest w porządku, niemniej jednak skinął głową.

— W porządku — wymamrotał.

— Gotowe — powiedział Gally, zatrzaskując pudełko, a potem znowu ruszyli w drogę.

Myśl o chorym Newcie ciążyła mocno na sercu dziewczyny. Chciała, żeby żył, chciała, żeby wszyscy jej przyjaciele żyli. To nie mógł być dla niego koniec.

— Skręć w lewo, to pierwsze drzwi po prawej — Głos Teresy wyrwał Venus z zamyślenia i uniosła broń.

Stała obok Newta i Teresy, z Thomasem i Gally z przodu i zanim tamta zdążyła otworzyć drzwi swoją kartą dostępu, jeden ze strażników DRESZCZu już to zrobił, stojąc po przeciwnej stronie drzwi.

Miał szok wypisany na twarzy i zanim Venus zdążyła zrozumieć cokolwiek, Thomas już strzelił do niego. Strażnik przeleciał kilka metrów po podłodze, gdy energia elektryczna wystrzeliła z pistoletu.

A potem rozpętało się piekło. Venus bez zastanawiania się, wysłała pierwszą elektryczną kulę w stronę reszty pracowników DRESZCZu i wkrótce Thomas, Gally i Newt podążyli za jej działaniami.

W efekcie większość pracowników albo uciekła, albo została trafiona kulami. Venus szybko dotarła do jednych z ciężkich metalowych drzwi i otworzyła je. Spotkała się z kilkoma przerażonymi twarzami odpornych dzieci - niektórzy byli nastolatkami, inni mniej więcej w jej wieku.

Oczy dziewczyny przeskanowały pomieszczenie, w którym były zamknięte dzieci i ku jej rozczarowaniu nie było z nimi Minho.

— Chodźcie, idziemy! — zdjęła maskę, a jej blond włosy przykleiły się do potu na czole.

Spojrzała na nich ponownie, mając nadzieję, że gdzieś przegapiła tego skośnookiego Azjatę, ale miała rację - Minho nie było.

— Ruchy — wyprowadziła ich.

Oczy dziewvzyny spojrzały na Thomasa, który już patrzył na nią. Wyglądał na zmartwionego, a Venus była pewna, że ​​tak też wyglądała.

Gdzie mógł być Minho?

— To może zająć trochę czasu — Gally zwrócił na siebie uwagę, gdy stał przed kolejnymi ciężkimi metalowymi drzwiami, za którymi było trzymane serum. 

— Cholera! Nie ma go tutaj. — Thomas przeszedł przez każdy pokój, nie widząc przyjaciela.

— Okłamałaś nas? — Oczy Venus były skierowane na Teresę, gdy mówiła ze złością. Thomas szybko zbliżył się do zakładniczki.

— Gdzie on jest — Jego głos był śmiertelnie spokojny, ale blondynka potrafiła wyczuć, jak gotuje się w nim gniew i frustracja.

Teresa, nie mając odpowiedzi dla bruneta, pchnęła go obok komputera.
Venus patrzyła, jak pisze, klikając coś myszką, kiedy w końcu jej oczy wyłapały istotną dla nich informację.

— Ktoś przeniósł go do skrzydła medycznego. Thomas to jest po drugiej stronie budynku.

— W porządku, zabierz nas do niego. Teraz — Brunet rozkazał, a Venus nie marnowała czasu, kierując się w stronę wyjścia ze skrzydła, w którym się znajdowali.

— Idę z wami — Newt złapał broń, ale Thomas szybko go powstrzymał.

— Nie, Newt, nie idziesz. Musisz zostać z Gallym.

— Nie możecie zrobić tego sami.

Choć Vee wiedziała, że ​​Newt jest chory, wiedziała też, że czuł, że musi to zrobić. To był jego wybór, więc ani ona, ani Thomas nie mogli stanąć mu na drodze.

— Newt ma rację — przemówiła blondynka — Minho jest najważniejszy.

— Idźcie, marnujecie czas! — Gally krzyknął do nich — Przyniosę serum, spotkamy się na miejscu.

— Gally ma rację Thomas, mamy ograniczony czas — odparła Venus, a jego oczy spotkały się z jej oczami, zanim w końcu się poddał, kiwając głową.

Kierując się w stronę wyjścia, niebieskooka szła obok bruneta w szybkim tempie. Teresa była teraz z przodu, a Thomas gwałtownie złapał ją za ramię.

— Nie zatrzymuj się — powiedział.

W końcu stanęli przed drzwiami windy. Brunet nacisnął przycisk, a kiedy drzwi się otworzyły, Venus z ulgą zauważyła, że ​​winda jest pusta, a drzwi powoli się zamykają - to znaczy do chwili, gdy ręka pojawiła się przez małą szczelinę między prawie zamkniętymi drzwiami. Gdy jej oczy wylądowały na Jansonie, serce zaczęło szybko bić. Czuła, jak wzbiera w niej gniew na widok tego szczura.

Janson nie rozpoznał Venus, Thomasa i Newta - na szczęście byli przebrani. Szczurowaty podszedł do Teresy, obok której stanął, będąc jednocześnie plecami do trio.

— Pracujesz do późna. — Janson zauważył, a Venus spięła się, słysząc jego głos. — Widzisz, to właśnie w tobie lubię Tereso. Nigdy się nie poddajesz. W razie czego jestem twoim przyjacielem, na którego możesz liczyć.

— Będę o tym pamiętać.

A potem zapadła cisza, zanim Janson znów się odezwał.

— Jest jedna rzecz, o której powinieneś wiedzieć. Thomas jest tutaj.

Venus przełknęła ślinę, zacisk na jej pistolecie zacieśnił się, a drugą ręką złapała go za ściany.

— Eva nie chciała, żebyś o tym wiedziała, ale może być szansa, że ​​spróbuje się z tobą skontaktować. Jeśli to zrobi, to chciałbym się upewnić, że jako pierwszy zostanę poinformowany.

— Zamierzasz go zabić? — Teresa spojrzała na mężczyznę.

— Czy to jakiś problem?

Teresa nie odpowiedziała, a Venus żałowała, że ​​nie może nic zrobić. Chciała, żeby Janson cierpiał, ale jeśli teraz zrobi krok, cały ich plan pójdzie na marne.

Kiedy drzwi windy się otworzyły, blondynka przysięgła, że ​​nigdy nie czuła takiej ulgi.

— No to wychodzę — Teresa przemówiła i nie patrząc więcej na Jansona, wyszła z windy, a Newt, Venus i Thomas poszli za jej przykładem.

Szli korytarzem, idąc w szybkim tempie.

— Thomas, musisz mnie posłuchać, zdobycie tego serum nie uratuje Newta. Może to mu kupi trochę czasu, ale... — odezwała się Teresa, a Venus nie mogła nawet zacząć opisywać, jak bardzo gardziła dziewczyną.

— Thomas zignoruj ​​ją, próbuje cię rozproszyć — odparł New.

— Thomas, posłuchaj! Wiesz, co się tam dzieje na zewnątrz. Ludzie umierają, świat umiera. W twojej krwi jest coś, czego nie rozumiem.

Zatrzymali się przed zestawem szklanych drzwi.

— Otwórz. — Brunet poinstruował, a Teresa wykonała polecenie, zanim kontynuowała przemówienie.

— Obiecuję, że jeśli pozwolisz mi przeprowadzić kilka testów, będę cię chronić.

Venus miała dość Teresy. Dla niej nigdy nie liczyli się przyjaciele, ludzie, którzy kiedyś o nią troszczyli. Liczył się tylko DRESZCZ i uratowanie cholernej rasy ludzkiej za pomocą nieistniejącego lekarstwa. Teresa nie przejmowała się Minho ani trochę.

— Czy możesz przestać! — Venus wrzasnęła i zanim się zorientowała, ponownie zdjęła maskę — Jezu... Co z tobą nie tak?

— Co jest ze mną nie tak? — Teresa zapytała wkurzona — Chcę pomóc ludziom, chcę ich uratować. Musisz mnie zrozumieć, w przeciwnym razie, dlaczego pracowałaś w DRESZCZu? — Teresa odwróciła się, a blondynka podeszła bliżej.

— Och więc chcesz ratować ludzi? Tak jak uratowałeś Minho, prawda? — Ręce dziewczyny trzęsły się z gniewu. — Przestań wmawiać każdemu te bzdury.
Świat już jest martwy, a ty próbujesz ocalić coś, czego nie można uratować, a robiąc to, niszczysz wszystko wokół siebie!

— Nie rozumiesz — odpowiedziała Teresa.

— Rozumiem, że jesteś zawodową suką, która poświęciła swoich przyjaciół za coś niemożliwego!

Kiedy blondynka poczuła rękę delikatnie szarpiącą jej ramię, zauważyła, że ​​Thomas również zdjął maskę. Jego oczy mówiły jej, żeby się uspokoiła, ale dziewczyna tylko chciała uderzyć Teresę.

— Thomas, musisz... — Teresa spróbowała ponownie, ale wydawało się, że teraz i brunet też ma dość.

— Ilu ludzi na tym ucierpi? Ilu ludzi muszą złapać, torturować, zabijać? Hm? Kiedy, do purwy, to się skończy? — Thomas starał się powstrzymać głos, ale z każdym wypowiedzianym słowem stawał się bardziej zły.

— Zatrzyma się, gdy znajdziemy lekarstwo.

— Nie ma cholernego lekarstwa!

A potem Venus zastygła na dźwięk innego głosu.

— Nie przejmuj się Tereso, dokonali wyboru dawno temu.

Janson stał na końcu korytarza z pistoletem wycelowanym prosto w nich.