Ben, bir şeyler yazmaya başlarken çok şeyler hayal ederim. Güzel olsun ya da ilgi çeksin falan. Ama bu sefer bir şey düşünemiyorum. Size küçük bir hikaye anlatacağım. Başrol 15 yaşında bir çocuk. Yaşı küçük, adı Eren. Babası yok onun. Bu yaşında çalışıyor, ailesine bakıyor. Bir çok hayali var. Belki aşık olacak, şöyle güzelinden bir düğün yapıp evlenecek. Arkasından baba diyen çocukları olacak.
Bir gün evine geliyor ve teröristleri görüyor.

Yaşı küçük demiştim hatırladınız mı? Yaşı küçüktü onun ama mesele büyüktü. Aynı Eren'in kalbi gibi kocamandı. Vatandı konu. Eren mis gibi vatan kokuyordu işte. Son model arabası yoktu. Sağda solda sürtüp baba parası da yemiyordu. Zengin olmak da hayali sayılmazdı. Asker olup şehit olacağım.  Demişti. Hayali şehit olmaktı!

Askerleri aradı. Sonra teröristlerin açtığı ateşte vuruldu Eren. Ama son gücüyle gelen askerlere bağırdı. Yere yatın komutanım!

Şimdi Eren yok. Hayalleri yok. İstekleri, dilekleri, kocaman kalbi yok. Söylenecek sözde yok. Şehit oldu Eren. Daha büyük rütbe var mı? 15 yaşında, hayatın başında, şehit Eren. Hala vatan kokuyor. Biriniz çıkıp da demiyor ki iyiki varsın Eren.  Yazmış hesabında. Vatan kokan adamlar iyi ki varlar Eren. İyi ki vardın, var ol Eren.