Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, eentje die zelfvertrouwen door liet schijnen. Met een diepe zucht opende hij zijn ogen weer en keek naar het spel zelf. "Plan gevonden, plan gemaakt. Eentje die ons veel raakt. Wij gewonnen, spel vergaan. Laat ons onze eigen gang gaan," zei Ether simpel maar met een grijns. Rustig, alsof hij honderd procent zeker wist dat hij zou winnen. Dat dit het plan was wat hun de winst zou geven. Wat hen allen zal redden. 

Het bleef even stil, alsof het spel nadacht en Ether enkel afwachtte. Wachtte tot het noodlot, tot het einde van deze avond. Of ook hij zo zou eindigen als de andere of dat ze allemaal weer op zouden staan. Of enkel hij zou overblijven. Een zucht verliet zijn mond, maar hij kon niet zijn beslissing terug draaien. Dat wist hij. Eenmaal genomen kon niet meer terug gedraaid worden.

Hij voelde de wind van buiten langs hem heen waaien, zacht en teder. Alsof het een koude deken was vol lucht. Die enkel een knuffel aan hem wilde geven, waar hij zich aan over gaf. Met ogen kort gesloten en mond iets wat open genoot Ether van de wind die langs waaide. Genoot hij van de stilte die er tot toe nog was. "Ether," hoorde hij zacht van achter hem. Maar hij hield zijn ogen gesloten. "Ether," klonk er weer en nog altijd bleven zijn ogen dicht. Hij merkte niet op dat degene die zijn naam riep, een van degene was die hij nu juist wilde redden. 

"Ether," klonk er weer voor een derde keer, harder maar nog altijd hees. Vlug opende hij zijn ogen en keek naar de twee lichamen die nog steeds op de grond lagen. Dwelle haar ogen waren open en knipperde soms. Haar adem was terug al was het onregelmatig. Even verscheen er een glimlach rond om de lippen van Ether waarna hij haar bezorgd hielp om te gaan zitten. Dwelle gaf enkel geen kracht waardoor ze zwak in zijn armen lag. "Wat is er gebeurd?" zei ze zacht en keek even naar het levenloze lichaam van haar broer. Ether volgde haar blik en zuchtte. Het spel had verloren, zij hadden gewonnen. Maar Torne zat nog altijd vast, alsof hij een eigen spel gespeeld had. Een ander spel, in zijn eentje waardoor hij verloren had. 

Ether versterkte zijn kracht in de knuffel waarin hij Dwelle vast hield en sloot zijn ogen even. "Wij twee hebben gewonnen van het spel, dat is er gebeurd," was het enige wat hij nog over zijn lippen kreeg. En de hele avond, hele dag heeft hij Dwelle niet meer los gelaten. Wetend dat een broer verliezen veel kan doen. Wetend dat zij hem wel als tweede broer zou zien. En wetend dat niemand hier verder vanaf zou weten. Niemand zou ooit het spel, het lichaam en de plek nog vinden.