Torne pakte zijn kaart, die hij pakken moest, en las de woorden die erop stonden zorgvuldig. Zorgvuldig en rustig, zodat hij exact wist wat er nou stond. Echter was de tekst alweer vaag. Alweer gaf het niet alle informatie prijs, wat hem nog banger maakte. Nog nerveuzer maakte, als dat mogelijk was. "Denk aan de brul en je zal bang zijn knul. Denk aan de brul van de leeuw, dit is het enige reddingsmiddel in deze eeuw," las hij voor aan zijn vriend. Enkel zij waren nog over, zijn zusje lag levenloos naast hem. Alsof het spel haar geest gestolen had. Torne maakte zich zorgen, meer dan normaal. Maar hij moest doorgaan als hij het spel wilde winnen. Al wist hij niet meer waarvoor hij nou eigenlijk speelde. Voor plezier of voor zijn leven. 

"Je moet dus denken aan de brul van een leeuw? Niet zo moeilijk denk ik," zei Ether verbaasd op wat zijn vriend zei. Niet helemaal begrijpend wat de kaarten van het spel nou telkens wilden, maar wetend wel dat ze niet mochten stoppen met spelen. Torne knikte enkel klein op wat Ether zei. Het moest gebeuren, wisten ze beide. Al hadden ze geen idee wat het einde zal zijn van dit spel. Wat het einde zal zijn na deze kaart te hebben gespeeld. Torne sloot zijn ogen alsof het tijd was om te beginnen en ademde diep in en uit. Waarna hij even stil werd en dacht aan de brul. De brul die hij langzaam aan voor zich begon te zien. De manen, de leeuw, zijn zachte vacht en mond die zich opende met scherpe tanden. 

Hij dacht eraan, zag het voor zich en voelde de wind weer waaien. Voelde het zijn aderen in gaan, alsof de wind zijn angst zelve werd. "Gast gaat het?" zei Ether tegen Torne, die schijnbaar de wind niet voelde. Die niet door had wat er nou echt aan de hand was, maar Torne gaf geen antwoorden. Hij zat daar maar, zwijgend en stil met zijn ogen gesloten. Met trillende armen en handen, een hoofd dat schudde en gedachtes waar hij niet tegen kon. 

"Torne!?" riep Ether en dit keer hoorde Torne hem wel. Hij opende zijn ogen, wilde wat zeggen maar kon het niet. Voor zich zag hij de leeuw, een grote met zachte manen. Met scherpen tanden en een harde brul die zo door zijn aderen klonk. Het dier naderde. Kwam dichterbij tot hij zijn mond opende, zijn tanden liet zien en het zwart werd voor Torne zijn ogen. Zo zwart als roet, zwart als het duister waar hij ingetrokken werd. Dat was het einde van deelnemer twee.