De doos was geopend. De nacht was gekomen. De hel kon beginnen. De wind waaide langs de muren heen en de armen van de drie kinderen. Hun haren bewogen alle kanten op toen de wind harder begon te worden. De wind blies tegen hen aan en Dwelle viel tegen haar grote broer aan. Ze kroop dichter en dichter tegen hem aan, maar lachte nog steeds. Alsof ze bang en vrolijk tegelijk was. Geschrokken van de wind, maar enthousiast over het spel. "Dit wordt leuk," zei ze na even en de wind werd rustiger. Torne haalde het spelbord uit de doos en de dobbelsteen. De kaarten en pionnen. Rood voor Dwelle, blauw voor Ether en zwart voor Torne. "Lets play," zei Ether met een typische jongens grijns. 

Hij wilde de dobbelsteen als eerste pakken, maar Dwelle pakte de dobbelsteen zo uit zijn handen. Ze stak haar tong naar hem uit en bewoog haar hand met de dobbelsteen erin een beetje. Waardoor de dobbelsteen warmer werd. Werd ontdaan van zijn kou. "De jongste mag beginnen en dat ben ik," grijnsde ze zachtjes en de dobbelsteen gooide ze op het bord voor haar. De dobbelsteen rolde en rolde verder tot het zijn doel had gevonden. Er stonden drie bolletjes boven op. Drie stapjes mocht ze dus zetten. Dwelle pakte haar pion en zette drie stapjes verder. Ze kwam op en vakje terecht waar ze geen kaart bij hoefde te pakken. De dobbelsteen verplaatsten vanuit zichzelf naar Ether waardoor alle drie verbaasd opkeken. 

Ether pakte de dobbelsteen en bewoog zijn hand rustig. "Nou, hoort bij het spel denk ik hè," zei hij rustig en gooide de dobbelsteen voor zich uit waardoor het rolde. Rolde en nog meer rolde tot ook deze keer hij zijn doel vond. Een vijf. Ether pakte zijn pion en zette vijf stapjes waardoor hij wel een kaart moesten pakken. Rustig pakte hij die en draaide die zo om zodat enkel hij het kon lezen. Zijn ogen vlogen meerdere malen over de tekst die er stond. Niet gelovend wat er stond, niet willen weten waarom het er stond. Of wat het precies betekende.

"Zeg gast, wat staat er. Of mogen wij dat niet weten?" zei Torne een beetje nerveus lachend. Het spel beviel hem maar niks, maar toch wilde hij wel weten wat er stond. Wilde hij het wel positief houden al was de angst groot in hem. Hij voelde het stromen door zijn aderen. Dwelle keek hen beide om en om aan en wachtte af totdat Ether besloot om weer wat te zeggen. "Er staat..," begon Ether dan na even en keek de twee aan, waarna hij weer terug naar de kaart zelf keek. "Draai eenmaal de klok van twaalf naar één uur en de eerste zal vallen op de grond."