MAYUMI

“Good morning Lord Dave, how may I help you?” Nanlamig ako at napakapit sa kamay ni kuya, hindi ko inakala na agad ko siyang makakaharap.

I may be raised in an environment that is controlled, like my whole life is dictated by my father.

I didn't really adapted to the same routine and never will be used to that kind of environment, my body don't want to adapt and it amazes me dispite growing with it. So in the end I always get scared and jolty when someone superior is just around me, it always gives me the cold shivers as if my body knows who is superior or not.

Should I be scared to him like I used to be with father? Because what I'm feeling right now about his presence is same as my father's. I know it's not acceptable to look at him according to them, but they never tried to look up. Kung titingnan ko ang mukha ni Lord Dave, will I be punished?

“I heard that Mrs.&Mr. Clayton’s youngest daughter is here, is that her?” a cold voice echoed around the empty halls, waking may senses a lot more than usual. My brain felt like clouds and my eyes where wide open, trying to process what just happened.

Napatingin ako sa mga daliri ko ng nanlamig ito, like I touched snow for too long. This is the second time around it happend, the first happened when father has a guest visiting the mansion. Back then, it was a family of five, the one who doubled my senses is a little boy same as Sister Maila's age. She was 8 and I was 5 back then.

Kung dati ay ang pandinig ko lang ang napa-talas nito, ngayon ay buong katawan ko talaga ay gumaan. Yung nanghihina kong mga kamay ay na-i-aangat ko na ng mabuti, hindi na rin ako nahihilo gaya ng dati na kapag matagal akong nakatayo ay sumasakit na ang ulo ko.

“Yes, it's her milord. Mayumi Willa Clayton, youngest daughter of the Clayton family.” James said with a little shiver in his voice, hindi ko alam kung takot ba iyon o gan'un talaga siya magsalita kapag nakayuko siya.

Either way, I'm sure it's normal for his voice. Hindi mo talaga masasabi na masama siya sa boses niyang napaka-soft spoken.

“Good to know. How's your task going?”

I want to look up.

The voice is making me want to stay beside him all day, it's not that it's soothing to my emotions but my body is. I want to see his face, to picture him in my brain and find him later in the event. I think it's because I miss my father's presence, the are alike but not quite.

“It's going well Lord Dave, do you need my assistance milord?” James asked and I silently prayed that he'll say yes, I want to know more about him. And also stay a little longer because my body is feeling less pain and stress, it's refreshing to feel.

“I don't need anything for now.” narinig ko ang munting pagbuga nito ng hangin na parang nag sasabi na sa wakas ay wala siyang gagawin, napa ubo ako ng wala sa oras kaya humawak ako sa braso ni kuya James.

I didn't now why the sudden cough but it helped me get want I wanted.

“Let her rest, I'll be in my room.”

Agad kong inangat ang tingin ko ng marinig ko ang huling sinabi niyo, akala ko makikita ko na ang mukha niya pero nakatalikod na ito at malayo na sa amin.

I didn't get what I wanted.

“Mayumi, you're lucky he didn't punish you for glancing at him.” biglang sabi ni kuya at hinila na ako patungo sa kwarto ko, kunot noo ko siya tiningnan at tumingin sa pwesto kung saan kami iniwan ni Lord Dave. I didn't glance at him the time we were talking. I glanced after he stopped talking.

Paano niya nasabi na nakita ako ni Lord Dave? Was I slow that he noticed that small movement or kuya is only scaring me to hint that it's a warning?

My mind was in chaos the whole time he dragged to my room, iniisip ko na totoo ba na nakita ako ni Lord Dave. kung nakita man ako nito, ligtas pa ba ako sa punishment niya? Ano ang punishment na makukuha ko?

“Rest well. A maid will knock on the door if Lord Dave needs your presence. Enjoy your free time.” paalam nito at agad na isinara ang pinto, gusto ko pa sana buksan ang pinto para habulin siya pero hindi ko na mabuksan ito dahil nanghina ako bigla.

Matamlay akong dumeretso sa higaan at humiga sabay ang pagbigat ng talukap ng aking mga mata, hindi ko na nakayanan pang tanggalin ang tsinelas ko dahil sa bigat ng pakiramdam ko.

ㅇㅇㅇ

I woke up hearing the loud chatters outside my room early in the morning. Hindi pa ako bumabangon sa higaan at nanatiling nakahiga habang pinapakiramdaman ang katawan ko, hindi naman masakit ang katawan ko pero hindi ko siya ma-igalaw.

Nakatitig lang ako sa kisame ng unti-unting kong narinig ng malinaw ang mga pinaguusapan nila sa labas, hindi ko man gusto makinig sa sinasabi nila ay wala naman akong magawa dahil hindi ako magalaw upang lumabas at makihalubilo sa kanila.

“Should we wear something nice for the guests?”

“We should wear something nice but it shouldn't outstand the guests outfit, let's just stick with nice and decent. Like our uniform.”

“Then, uniform it is.”

Wala namang masyadong usapan na nakakuha ng atensyon ko, puro usapan tungkol sa event mamayang gabi. Hindi ko naman alam ang role ko sa event kaya napabuga na lang ako ng hangin at sinubukan igalaw ang mga binti at braso ko.

Ayaw ko naman manatili ng matagal sa higaan ko dahil baka si Lord Dave mismo ang kumatok dito at paalisin ako, o di kaya ay ang tauhan ni tatay ang pumasok dito.

Sa panlima kong pag subok ay may kumatok sa pinto kaya kinabahan na ako, hindi ko lang man masabing bukas ang pinto dahil pati bibig ko ay hindi ko ma-igalaw.

Napalunok na lang ako ng laway ng bumukas na ang pinto, ang tanging naririnig ko sa mga oras ngayon ay ang mabilis na pagtibok ng puso ko at paghinga ko kasabay ang tunog ng bawat hakbang ng tao na pumasok.

“You rested well enough. Bangon ka na Mayumi, kailangan mo pa magbihis at pag-aralan ang mga gagawin mo mamaya. Bangon na.”

Napahinga ako ng maluwag ng isa ito sa maid na umasikaso sa akin nung nakaraan, siya lang ang maid na tumawag sa akin sa pangalan ko na parang magkaibigan lang ang turingan namin.

Naninibago ako sa kilos niya dahil masyado siyang mabait at magalang kahit mag kaiba kami ng kalagayan at edad, kung ganito ang trato sa akin sa bahay edi sana hindi ako naninibago ngayon sa trato niya.

“Anong nangyari sayo Mayumi? Kailangan mo ba ng tulong?” may bahid na pag-aalala sa boses niya ng makita niya ang posisyon ko na parang ewan, kumurap ako ng ilang beses na agad naman niyang naintindihan at lumapit sa akin.

“Anyare sayo? Ang lamig ng katawan mo! Bakit hindi ka nag kumot? Malamig dito kapag hating gabi hanggang umaga, hala ka kailangan mo mainitan.” Natataranta niyang sabi at binuhat ako na parang napakagaan na bagay, pumikit na lang ako at ninamnam ang init ng kanyang kamay at braso.

Kaya pala namamanhid ang buong katawan ko, hindi ko naman alam na malamig dito kapag hating gabi. Natatandaan ko pa ay bukas ang bintana ng makarating ako sa kwarto, siguro nakalimutan nilang isara dahil ito ang huling bagay na ginalaw nila.

“What happened to her Shia?”

“She's cold as ice milord.”

“Take her to the physician's room, I'll be there in a second.”

“Don't sleep Mayumi, it's dangerous.”

How can it be dangerous?

Gusto ko itanong kung paano pero wala talagang kalakas-lakas ang katawan ko, sa totoo lang nagtataka ako kung dahil nga ba talaga ito sa lamig o may iba pang dahilan. Can it be because of my encounter with Lord Dave?

Naaalala ko pa nong matapos ang biglang pag-talas ng pandinig ko ay nagkasakit ako, ang pinagkaiba nga lang ay lagnat ang noon at paghina ng paningin ko.

Hindi ko naman alam kung paano na gamot ang sakit ko noon dahil sumabay pa siya sa araw kung saan walang tao sa mansyon, kaya itinulog ko na lang hanggang sa isang araw ay nawala ito.

“Mayumi, open your eyes.”

Napasunod ako sa boses na iyon, I know that voice so well kahit kahapon ko lang siya narinig. The coldness of it and the healing power it does to my body. A really weird encounter, I know but right now it didn't work like yesterday.

“What is it milord?”

“It's something more, she'll be with me until the guests arrives. Proceed to the dining hall, entertain the guests for a while.”

I know they're talking and all but I can't understand any of it, the word guests is the only thing I heard clearly and the rest are just noise to my ears. Just minutes later I felt my senses shutting down, I lost my consciousness.

Nagising ako sa pangalawang pagkakataon at maayos na ang pakiramdam ko, pagkaupo ko pa lang ay nakita ko ang dilim ng silid na kinalalagyan ko. Ang tanging pinagkukunan ko ng ilaw ngayon ay ang ilaw ng buwan na sumisilip sa bintana ng kwartong ito.

Alam kong hindi ito ang higaan ko dahil sa lawak at lambot nito, masyadong malambot na parang gusto ko na lang humiga dito ng buong gabi. Iba rin amoy na masyadong matapang sa ilong ko, tumayo na ako at umalis sa pagkakaupo dahil nakakahilo ang amoy niya.

Nilibot ko ang mata ko sa silid at napatigil ako ng makita ko ang picture na nakasabit sa dingding, isang portrait ng family na mukhang matagal ng namuhay sa mansyon na ito. Lumapit ako doon para makita ng maayos, may pamilyar kasi na mukha pero hindi ko alam kung bakit pamilyar at kung sino ito.

Malapit ko na makita nang malinaw ang picture ng bigla na lang bumukas ang pinto at naharangan ang bintana na nagsisilbing ilaw sa kwarto, agad akong napa-harap sa pinto at napayuko ng maramdaman ko ang lamig na tindig nito.

Alam ko ang presensya niya at kahit gustuhin ko na tingnan siya ay hindi ko magawa dahil wala akong kasama dito, kasamang tao na magiging saksi sa ano mang mangyari sa gagawin ko.

“You're awake, you can go back to your room and prepare for the event.” He said with a the same tone he used with kuya James, narining ko ang ingay ng sapatos niya na papalapit sa pwesto ko.

Nanatili akong nakatayo at hindi gumagalaw, nag tatalo ang isip ko kung susunod ako sa sinabi niya o hintayin ko na paandarin niya ang ilaw at makita ko ang mukha niya.

I don't know but it's my first time taking an interest on something to the point that I will not stop until I get it, may something talaga sa sulok ng utak ko na kailangan ko makita ang mukha niya. There is a subtle urge in my brain that wants me to know who is Lord Dave and what he looks like, it's a hassle if you ask me.

“Leave the room, now.”