Nadat ik weg was gegaan bij Ethan ging ik gelijk door naar mijn kamer, het begon immers al te schemeren.

Tot mijn verbazing had ik het erg naar mijn zin gehad met Ethan.

Ik ging op mijn bed liggen en ik viel in slaap. Ik kreeg een droom.

'Dit is Aiden.' zegt mijn pleegmoeder. Ik kijk hem aan. Hij lijkt precies op de jongen die ook op het strand ontmoet heb. Maar hij heeft een andere naam! Iets klopt er niet, ik moet alleen nog uitvinden wat. 'Aangenaam kennis te maken.' zegt Aiden. Of was het stiekem toch Ethan? Het is me niet duidelijk. Deze mensen hadden maar één zoon dus kon het niet Ethan's tweelingbroer zijn, bovendien had deze jongen paarse ogen terwijl die van Ethan groen waren. Iets wat me eerder nog niet opgevallen was.

Ik word wakker, dit is eigenlijk best verwarrend. Maar als Ethan ook uit dezelfde wereld komt als mij, zou hij dan ook deze dromen krijgen?Ik besluit het hem te vragen na mijn ontbijt.

Ik zwem naar de eetzaal toe en zie dat mijn vader en de koningin, mijn stiefmoeder, er al zitten. 'Moira! Kom toch zitten!' roept mijn vader enthousiast. Dat laat ik me geen twee keer zeggen en dus ga ik zitten.

'Ik moet wat met je bespreken.' zegt hij, mijn volledige aandacht opeisend. 'Wat is er?' vraag ik. Hij kijkt bezorgd. 'We moeten iets aan de Revillan doen, ze worden steeds gevaarlijker. Onze Vormmeerminnen hebben ontdekt dat ze al dichter bij de grens zijn dan ze ooit, buiten de aanvallen om, zijn geweest.'

Ik kijk hem verschrikt aan. 'Ik ga een plan maken, vandaag. Ik zal u niet teleurstellen vader.' zei ik vastberaden. 'Dat weet ik meisje, alleen we moeten dit met z'n tweeën doen. Als vader en dochter. Ik keek hem aan en knikte. We gingen dit doen!

Later die middag ga ik met mijn vader naar zijn studeerkamer. Mijn voornemen om naar Ethan te gaan had ik even uitgesteld. 'We kunnen jouw eerste plan wel gebruiken alleen we moeteb het strategischer aanpakken.' begon mijn vader. Hij wreef over zijn kin, een eigenschap die ik eigenlijk best leuk vond. Waarschijnlijk omdat ik het zelf ook wel eens deed.

'Dat is mooi, ik snap dat we het moeten wijzigen om te kunnen zorgen dat de Revillan niet meer terugkomen.'

Ik keek naar het bureau van mijn vader, er lag een groot wit vel op. 'Mag ik?' vroeg ik terwijl ik naar het vel wees. 'Tuurlijk, ga je gang.'

Ik pakte een pen en begon te tekenen. Na een poosje had ik mijn hele plan getekend. Nu nog de rest van het plan erbij. Ik keek mijn vader aan. 'Als we ze in één keer willen stoppen zullen we Rasqueloria moeten aanvallen. We moeten ze verrassen. Alleen dan kunnen we deze oorlog winnen.'

'Zou je het kunnen tekenen?' vroeg mijn vader me. 'Tuurlijk.'
Ik begon te tekenen en stopte toen ik uiteindelijk al mijn ideeën getekend had.

Mijn vader bekeek mijn tekening en knikte toen. 'Ik zal het leger instructies geven, ook zal ik de Elite op de hoogte stellen zodat ze kunnen helpen. We zouden ook nog vrijwilligers kunnen zoeken?'

'Dat lijkt me een goed idee.' zei ik instemmend. 'Ik zal ook zorgen dat je je eigen harnas krijgt en dat je zwaardvechtles krijgt.'

Ik keek hem dankbaar aan, dat wilde ik dus echt heel erg graag! 'Dankje.'

Met een grote glimlach op mijn gezicht verliet ik de studeerkamer, tijd voor mijn dagelijkse bezoek aan Ethan.

Ik zwom naar het strand en veranderde weer in een mens. Ik liep het strand op maar ik zag Ethan nergens. 'Ethan!' riep ik. Niemand ga antwoord.

Ik liep het bos in, misschien was hij bij het meertje. Ik volgde het pad dat ik altijd volgde als ik naar het meertje ging. Behalve dan toen ik Ethan tegenkwam.

Ineens verstarde ik, ik hoorde een geluid dat niet afkomstig was van de wind. Langzaam draaide ik me om, ik wist dat er iets op me aan het luren was.

Mijn ogen ontmoetten een paar groene ogen op een paar centimeter afstand van de mijne. Als verdoofd bleef ik staan, starend in de ogen van de persoon voor me, Ethan.

De wereld draaide door maar ik stond stil, ik had alleen oog voor Ethan. Wat was er mis met me? 'Het spijt me.' fluisterde Ethan. 'Wat spijt je?' bracht ik met moeite uit. 'Dit.' zei hij terwijl hij een stap naar achteren zette.

Er kwam een andere jongen uit de bosjes, Aiden. En er kwamen er nog twee die ik niet kende. Ik was omsingeld. 'Wat is dit?' vroeg ik, niet wetende welke emotie ik aan moest nemen.

'Een ontvoering.' zei Aiden. Ik wist dat ik hier niet weg zou komen zonder een gevecht en dus concentreerde ik op de elementen die ik kon gebruiken. Ik koos voor Flora en Aarde. Ik liet de aarde om me heen cirkelen en creëerde een ondoordringbare muur aarde.

Plotseling voelde ik me licht worden in mijn hoofd. Ik zag hoe een van de jongens met zijn vingers knipte en toen werd alles zwart.

De aarde viel omlaag en een van de jongens hing me over zijn schouder. Ik kon horen, ruiken en voelen maar bewegen kon ik niet. Ik voelde me reddeloos verloren, eenzaam en alleen.