Ze mochten dan wel opzoek zijn naar me, ik wist echter ook dat ze niet naar deze versie van mij opzoek waren. Nym en ik probeerden zo normaal tussen de opgewonden menigte door te zwemmen. Dat was nog best lastig aangezien we een zak met een meermin erin over onze schouders droegen. Het laatste deel was nog wel het lastigst, er kwam een bewaker naar buiten gezwommen die schreeuwde dat er twee meerminnen ontsnapt waren in het Revillans. Wij waren natuurlijk meteen verdacht omdat wij allebei een zak waar makkelijk een meermin in zou passen droegen. Ik besloot dat we ons niet meer in gingen houden en dus zwom ik richting de oppervlakte, Nym deed hetzelfde. We zwommen niet helemaal aan de oppervlakte maar er iets onder. Hier was vrije bewegingsruimte en dus zetten Nym en ik een sprintje in, met de zware zakken op onze rug. De Revillan, zonder zakken, begonnen ons echter in te halen. Nu hielden we het echt niet meer. Nym opende de zak met Viana erin die natuurlijk gelijk in de aanval ging. Ik wist echter dat Nym geen bruikbare krachten had en dat Vaella ook niet erg nuttig was. Daarom ga ik Vaella aan Nym. Ik begon ook te vechten. Viana en ik gaven rugdekking terwijl Nym en Vaella weg zwommen. We zwommen ze ook achterna. Na vele Revillan te hebben aangevallen waren we eindelijk van ze verlost. Ik transformeerde naar mijn gedaante van Moira, niet de Varlir maar Moira. Nym deed hetzelfde. We trokken met z'n drieën Vaella mee. 'Waarom is je staart verkleurd?' voeg Viana ineens. 'Ik denk dat het geen nut heeft om jullie langer voor te liegen. Mijn naam is Moira, ik ben de prinses van Valeria en de Varlir.'

Het leek me dat het Viana al opgevallen zou zijn dat ik meerdere elementen had gebruikt terwijl ik aan het vechten was, maar blijkbaar had ze het zo druk gehad dat ze niks gezien had. Ze keek me met open mond aan. Nym, die wel wist dat ik de Varlir was maar niet dat ik ook de prinses was, deed hetzelfde. Het was best een grappig gezicht, twee stomverbaasde meerminnen nadat we net uit een stad kwamen waar alles gemaakt was van botten. Die botten had ze blijkbaar weinig gedaan, dit echter wel. 'D-dat wist ik niet.' stamelde Viana. 'Nu wel.' zei ik glimlachend. We betraden Valeria en zagen hoe het landschap er steeds beter uit begon te zien. Uiteindelijk bereikten we Valerion. We lieten de feestdrukte achter ons en we gingen gelijk naar Venna's huis. Toen deze ons zag aankomen was ze helemaal door het dolle heen. Tot ze Vaella zag die vreemd voor zich uitstaarde. Ik zag hoe haar gezicht van vrolijk naar verdrietig ging. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze ons. 'Ik heb haar zo gevonden. Haar ogen zijn verkleurd en ze lijkt net een standbeeld.' antwoordde ik haar. 'Ik zal mijn boeken nazoeken op een medicijn.' zei ze bedroefd. Ze nam Vaella mee en ging weer naar binnen.

Ik besloot dat het tijd was om mijn vader maar eens te verwittigen over mijn aanvaring met de Revillan. Ik zwom naar het paleis. Ze lieten me niet binnen. Wat stom van me! Ze wisten helemaal niet dat ik de prinses was omdat de koning dat nog niet bekend gemaakt had. Ik wachtte voor de poort. Moest ik terugzwemmen om Venna's brief te halen? Mijn vraag bleef overbodig want juist op dat moment kwam mijn vader aanzwemmen. 'Laat haar binnen.' beval hij. De wachten gingen opzij en ik zwom naar binnen. Het liefst wilde ik mijn vader gelijk een knuffel geven maar de wachten hielden ons in de gaten en dus zwom ik gewoon met mijn vader mee naar de troonzaal. 'Zo Moira, wat is de reden van je komst?' vroeg hij me. 'Ik kom verslag uitbrengen van mijn reddingsmissie, vader.'

'Goed, ga je gang.' zei hij glimlachend omdat ik hem vader had genoemd. 'Ik ben samen met Nym naar Rasqueloria gegaan, we zijn vermomd als Revillan gegaan zodat we niet opvielen.' Hij onderbrak me. 'Jij bent de Varlir dus jij kunt je veranderen, maar Nym? Is zij ook een vormmeermin?' vroeg hij. Ik wist dat ik Nym verraden had, misschien kon ik mijn vader overtuigen om haar vrijstelling te geven van het leger. 'Ja... Nym is een vormmeermin. Maar u kunt haar niet naar het leger sturen! Het is mijn schuld dat ze nu terug is in Valeria. Ik heb haar overgehaald om met me mee te komen omdat ik wist dat ik het alleen niet zou redden.'

Ik staarde naar de grond, hij mocht haar niet in het leger dwingen! 'Goed, als zij ervoor heeft gezorgd dat jij nog leeft dan zal ik haar vrijstelling geven.' zei mijn vader. Hij pakte pen en papier en schreef het keurig netjes op. Ten slotte bestempelde hij de brief met een prachtig zegel. Hij overhandigde me de brief. 'Zou je deze aan haar willen geven?' vroeg hij me. 'Natuurlijk!' zei ik glimlachend terwijl ik de brief aanpakte. Dat had nog best goed uitgepakt. Ik ging verder met mijn verhaal en vertelde mijn vader alles over mijn reddingsmissie. De koning luisterde aandachtig naar mijn beschrijving van Rasqueloria. 'Dat is zeer nuttige informatie die je daar hebt, kleine meid.'

Ik bedacht me plotseling iets. Als de koning mijn vader was, was de koningin dan mijn moeder? 'Pap, als u mijn vader bent, is de koningin dan mijn moeder?' vroeg ik. De koningin die op de achtergrond zat schrok zich een hoedje. Mijn vader moest even nadenken wat hij ging zeggen en koos toen voorzichtig zijn woorden. 'De koningin is niet je moeder, ze is enkel je stiefmoeder.' zei hij niet al te luid. 'Maar wie is mijn moeder dan wel?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Dat kan ik je helaas nog niet zeggen, je krijgt het wel te horen maar dat kan pas na de oorlog met Rasquelor, het is te gevaarlijk voor haar als bekend wordt dat jij haar dochter bent.' sprak hij. 'Wanneer krijgt het volk hun Varlir en/of prinses te zien?' vroeg ik. 'Morgen, dan is een grote dag en zullen we je officieel inwijden als prinses en als Varlir.'