Ik zie hoe ik op een bed zit, als een 13 jarig meisje. Mijn omgeving is zeer grauw en niet erg vrolijk. Dit ziet eruit als de kamer waarin mijn eerste droom begon, de kamer waar de dokter binnen kwam. Misschien was het wel een psycholoog. Ik keek om me heen of er niemand was in de kamer en pakte toen een doosje uit mijn zak. Het zilveren doosje met de schelpen erop. Ik keek nogmaals of er echt niemand was en opende toen het doosje. Er zat een brief in. Ik pakte de brief en las hem.

Lieve Moira,

Je vader en ik, wij zijn niet je echte ouders. Je echte ouders wonen in een andere wereld, een wereld waarin meerminnen bestaan. Ik had het je eigenlijk eerder moeten vertellen maar dat kon niet, er dreigde gevaar. Als mensen erachter zouden komen dat jij een meermin bent dan zullen ze je naar laboratoria slepen. Je bent geen normaal meisje, Moira. Zelfs niet in de andere wereld. Daarom ben je hier, om je veilig te houden tot je oud genoeg bent. Ik heb deze brief geschreven zodat, mochten we ooit eerder komen te overlijden, je toch weet wat er speelt. Lieve Moira, het ga je goed! Ik ben er zeker van dat je kunt wat er in de andere wereld van je verwacht wordt!

Liefs papa en mama

Er begonnen tranen over mijn wangen te stromen, ik kon ze letterlijk voelen. Waarschijnlijk huilde ik ook in het echt. Er viel een druppel op de brief. En nog een. Ik sloot het doosje, ik voelde nu niet de behoefte om te kijken wat er nog meer in het doosje zat. En zo bleef ik zitten, alleen. Huilend om het verlies van mijn ouders en de brief die ik zojuis gelezen had.

Ik werd wakker. De meeste puzzelstukjes vielen onderhand op hun plaats. Nadat ik dit gelezen had zou de man, die ik op een dokter vond lijken, binnen komen. Hierna zou ik het weeshuis ontvluchten en in het bos gaan wonen. Mijn dromen waren weer terug waar ze begonnen waren. Erg geschokt over het nieuws van die andere wereld was ik niet aangezien ik dat allemaal al uitgevonden had. Dat mijn ouders mijn ouders niet waren had ik ook al min of meer uitgevonden. Maar toch deed het pijn, ik hield van deze mensen en toch waren ze weg. Onbereikbaar. Tenzij... Er begon een vrolijke gedachte bij me op te komen. Als ik de Varlir was en ik alle krachten had, dan had ik ook de psychische krachten, waaronder geesten zien. Als ik al geesten van een andere wereld kon zien, Vaella kon me immers ook niet hersenspoelen omdat ik van een andere wereld kom. Maar ik kom dus niet van een andere wereld. Ben ik immuun? Misschien een van de krachten die ik extra heb gekregen? Ik stond op en keek naar Diante en Venna. Ze lagen nog rustig te slapen. Het voelde goed om deze twee samen te zien. Ik keek om me heen, natuurlijk zag ik alleen grauwe stenen. Diante en Venna werden nu ook wakker. We hadden besloten om eerst terug te keren naar Valerion en dan onze zoektocht te hervatten. Diante zou dan in die tijd als een Faunameermin in Venna's huis gaan wonen. Ook moest ze een andere naam aannemen omdat meermensen haar misschien zouden herkennen. Vanaf nu heet ze Nym. 'Goedemorgen.' zei ik opgewekt tegen de twee meerminnen voor me. 'Goedemorgen.' zeiden ze in koor. Venna onderdrukte een gaap. We begonnen onze reis terug naar Valerion. We kwamen weer door de prachtige velden met koraalriffen, zeegras en prachtige vissen. Ik keek alweer mijn ogen uit, ik woonde hier pas net dus ik had het recht om te doen alsof het hier niet heel normaal was. Toen we uiteindelijk Valerion naderden was het al laat. We gingen met zijn drieën naar Venna's huis. Nym, Venna en ik. Venna en ik bleven ook nog een nachtje slapen in Venna's huis. Ik ging slapen en ik kreeg alweer een droom.

Ik zie mezelf in het bos zitten, als 15 jarig meisje dit keer. Dit betekent dat ik al minstens 2 jaar in het bos woon. Ik haal het zilveren doosje weer uit mijn zak. Ik open het, dit keer open ik het echter helemaal. Ik haal eerst de brief eruit en stop hem voorzichtig in mijn zak. Vervolgens kijk ik in het doosje, een schelp. Er zit dus een schelp in. Ik kijk naar de schelp, het is een blauwe schelp met lichtblauwe en witte vlekken. Een erg zeldzame schelp dus. Ik pak de schelp op. Er verschijnt een blauwe lichtgloed om me heen en ik verdwijn. Ik verdwijn? Vervolgens zie ik hoe ik verbaasd om me heen kijk, ik zit op een strand. Dit herinner ik me wel. Mijn droom zoomt in op iets anders dan mij. Blijkbaar wil ik mezelf iets vertellen. Er ligt een doosje, een zilveren doosje met schelpen erop, half begraven in het zand. Waarschijnlijk heb ik het niet gezien omdat ik mijn herinneringen kwijt was.

Ik word weer wakker, mijn droom gaf me de sleutel tot succes. Het enige wat ik hoef te doen is terug te gaan naar dat strand en het doosje met de schelp te pakken. Enthousiast zwem ik naar Venna's kamer en wek haar.'Venna! Ik weet waar we de schelp kunnen vinden! Mijn intuïtie heeft me eindelijk een duidelijke aanwijzing gegeven!' roep ik enthousiast. 'Wat is de aanwijzing?' vraagt ze slaapdronken. 'We gaan naar de plek waar ik voor het eerst in contact kwam met deze wereld, het strand.'