Waarom? Waarom? Waarom? Die vraag kreeg ik niet uit mijn hoofd, mijn vader was een vredelievende man die niemand kwaad zou doen tenzij het niet anders kon. Had hij iets ergs gedaan? Nee.

Ik zwom naar de troonzaal toe, hij was afgezet met rode linten. Mij lieten ze er echter wel in omdat ik de prinses was. Ik betrad de troonzaal en keek om me heen, ironisch genoeg is dit de plek waar ik mijn vader voor het eerst ontmoette.

Ik zwom naar het midden, er lag een wit deken over niemand minder dan mijn vader, hem zou ik uit duizenden herkennen, zelfs onder een deken.

Mijn stiefmoeder zwom er ook, ze huilde en daardoor viel het me nu pas op dat ik ook aan het huilen was. Ik had nooit echt de moeite genomen om haar te leren kennen omdat ze mijn moeder niet was. Ik wist echter wel dat ze Luxia heette. Lux van licht, ironisch.

Ik zwom naar haar toe. 'Hey.' begroette ik haar. Dit was de slechtste begroeting die je iemand kon geven op zo'n moment. Tot mijn verbazing zei ze echter wel hey terug. Ik gaf haar een knuffel, ik weet niet precies waarom, maar waarschijnlijk omdat ik er gewoon een nodig had. Zij blijkbaar ook want ze duwde me niet van zich af.

Ik wilde voor eeuwig in de armen van deze vrouw blijven, die ik eigenlijk niet kende, om aan de realiteit te ontsnappen. Ik wist echter dat dit niet kon en dus liet ik haar los. 'Ik heb gedaan wat ik kon. Het spijt me Moira.' zei ze met een lieve stem. 'Je had er niks aan kunnen doen, anders had hij nu nog geleefd, dat weet ik zeker.' zei ik terwijl ik mijn tranen binnen probeerde te houden, wat overigens mislukte.

Ik keek toe hoe vier mannen, nadat ze genoeg onderzoek hadden gedaan, mijn vader wegdroegen. De begrafenis, ik had een begrafenis om naartoe te gaan. Als er een ding in het leven is die ik haat is het een begrafenis omdat er altijd iemand dood is die mij dierbaar is.

Ik herinnerde me de begrafenis van mijn pleegouders ineens weer. Niet alles komt op een perfect moment en niet alles uit mijn oude leven wil ik weten. Ik begon nog harder te huilen, ik kon het niet meer aan. Vanbinnen werd ik verteerd door verdriet, vanbuiten viel het ogenschijnlijk mee.

De koningin kwam naar me toe en legde haar arm troostend om me heen, ik kon echter wel merken dat zij het harder nodig had dan ik en dus legde ik mijn arm over haar schouder.

Ik ging die avond vroeg naar bed, als ik kon slapen kon ik immers mijn problemen even vergeten. Met nadruk op als ik kon slapen. Ik kon niet slapen. Na uren te hebben liggen piekeren viel ik dan toch eindelijk in slaap en een herinnering kwam terug.

Het is zwart, iedereen is zwart.  De enige kleur in deze zaal zijn de foto's van mijn pleegouders die zorgeloos op de zwarte kist staan. Het is doodstil tot er ineens een orkest begint te spelen, ik herkende dit nummer. Dit is het nummer wat ik mijn oom vele malen heb zien opvoeren toen hij nog leefde. Het nummer stopt, mijn tranen echter niet. Ik zie hoe een persoon naar voren loopt om een speech te geven. 'Beste nabestaanden, ik weet dat het verlies van Jenny en Charlie Anderson zwaar is. Ik vraag u allen om één minuut stilte als laatste eerbetoon aan hen. Het moment waarop u hen kunt herinneren zoals ze waren. Denk aan de stralende lach die Jenny altijd had en de moppen die Charlie vertelde. Mag ik dan nu één minuut stilte?' zei hij. Mijn hart stond stil, ik was hier moederziel alleen in een zaal waar ik niemand kende en toch zat ik hier, alleen met mijn verdriet. Er waren niet veel mensen, geen bekenden. Na de minuut stilte keek ik toe hoe de kisten naar het graf werden gebracht en erin werden gehangen. Ik was alleen, moederziel alleen op de wereld.

Ik werd wakker, de tranen rolden over mijn wangen. Dit kon ik er niet bij hebben, wat ik me vanmiddag herinnerde was enkel de zaal met de kisten, niet meer.

Ik stopte mijn gezicht in mijn kussen en wist dat ik vandaag niet veel productiefs zou gaan doen. De dag zou toch niet veel leuks brengen.

Wat was ik fout.