Met mijn hoofd geheven en borst vooruit zwom ik dichter naar de leider toe. 'Waarom ben je niet alleen gekomen? Je komt onze afspraak niet na!' riep ik naar hem. Er was geen tijd voor beleefdheden aangezien hij me toch alleen maar wilde vermoorden.

'Zodat het makkelijker voor mij zou zijn jou te doden.' zei hij boosaardig. Woede borrelde op in mijn binnenste, hoe had ik maar een moment kunnen denken dat iemand als boosaardig als hij eerlijk zou spelen? Ik vervloekte mezelf in stilte.

Ik was hem echter ook dankbaar, door de woede die ik had gekregen, werd mijn kracht groter, net zoals mijn drang om te winnen en hem te doden. 'Kom maar op.' zei ik met een valse grijns op mijn gezicht.

In een vlaag van woede stuurde ik een hele vlaag vuur op hem af, hij liet het vuur echter uiteen spatten vlak voor het hem bereikte. 'O, gaan we het zo spelen?' zei ik terwijl ik steeds valser begon te kijken.

Een vlaag van wind werd op me afgevuurd, maar met een simpel gebaar liet ik het uiteenspatten. De Revillan achter de leider irriteerden me, het liefst zou ik ze allemaal stilzetten in de tijd maar ik wist dat dat te veel energie zou kosten.

Ik stak twee armen naar voren en liet de grond onder de leider verdwijnen, hij kon natuurlijk zwemmen en dus begon hij te lachen alsof ik net iets heel kinderachtigs had gedaan. Ik wist echter wel beter en zijn onoplettendheid kostte hem bijna de kop. Ik liet stengels van een of andere plant met doorns uit de bodem komen, hier had hij echter niet op gerekend en dus werd hij helemaal omwikkeld. Mijn afleidingsmanoeuvre had gewerkt.

Ik liet de stengels de leider steeds verder fijnknijpen. Helaas voor mij vatte de huid van de leider vlam en ontsnapte hij. Hij had echter wel een paar flinke schrammen door de doorns.

Ineens voelde ik hoe een ijzeren hand mijn luchtpijp, telekinese. Op de een of andere manier schoot het me te binnen dat dit een Force Choke was, net als in Star Wars. Nog iets wat ik blijkbaar had onthouden van mijn vorige leven. Misschien was ik wel een fan? Wie weet.

Erg veel tijd om erover na te denken had ik niet, ik werd immers geforcechoked. In een vlaag van paniek liet ik mijn zwaard uit de schede vliegen en hem op de leider inhakken. Dit was genoeg voor hem om mij los te laten. Ik hapte naar adem en begon toen weer verder met vechten. Ditmaal was het mijn beurt om hem te forcechoken. Ik stak mijn hand naar voren en kreeg grip op zijn nek. Ik voelde hoe de energie door me heen stroomde en mijn telekenise of Force versterkte.

De Revillan had veel moeite om adem te halen, iets waar ik van genoot. Mijn genot duurde echter niet lang want de Revillan kwamen in actie, het was nu één tegen een stuk of 20 à 30. Met mijn ene hand hield ik de leider nog steeds in mijn greep terwijl ik begon te vechten met mijn andere hand en mijn gedachten.

Ik hersenspoelde er een paar en vertelde hen om de andere Revillan te doden. Zo had ik mijn eigen minileger gecreëerd. Ze vielen de anderen aan maar werden al snel gedood doordat hun reflexen nu aanzienlijk lager waren. In elk geval waren er nu een stuk minder.

Ik vond het tijd om wat krachten te combineren en dus creëerde ik een water- en windhoos die menig Revillan opslokte en hen daarna weer hard tegen de bodem sloeg.

Wat ik echter niet doorhad was dat ik vanachter aangevallen werd. Een klauw haalde mijn klauwwond van gisteren weer open en ik snakte naar adem. In mijn pijn liet ik per ongeluk de leider los die meteen maar adem begon te happen. Ik draaide me om en stak daarbij gelijk mijn zwaard in het hart van de Revillan die me aanviel. Even staarde hij verbijsterd naar de plek waar mijn zwaard net had gezeten, maar viel toen dood neer. 'Opgeruimd staat netjes.' zei ik met een triomfantelijke grijns op mijn gezicht.

Ik draaide mijn hoofd nu richting de leider die op me afkwam. Vlijmscherpe rotspunten schoten naar boven op de plek waar ik stond en ik kon nog net op tijd opzij duiken waarbij ik echter wel tegen een woedende Revillan opbotste. Één Force Choke en hij lag morsdood op de bodem.

Ik draaide me weer om naar de leider die zijn zwaard in de hand had genomen. Net toen mijn ogen zijn zwaard vonden, zwaaide de kling langs mijn gezicht en maakte een klein sneetje op mijn wang. Ik gromde in frustratie en haalde uit met mijn zwaard. Doordat ik die frustratie had, begon ik roekeloos en ongecontroleerd slagen op hem af te vuren. Niet mijn slimste zet ooit, hij raakte me vrijwel meteen nog een keer, dit keer op mijn arm. Ik beet op mijn tanden om het niet uit te hoeven schreeuwen en te laten merken hoe erg pijn het deed.

Een Revillan viel me aan vanaf de zijkant, maar ik kon hem nog net op tijd ontwijken en een vuurbal door het hart sturen. Hij begon ijselijk te krijsen en deed me denken aan een mistduivel. Ik huiverde bij de gedachte aan mistduivels. Ik richtte mijn aandacht weer op de leider die een andere strategie had gekozen. Hij begon in een rap tempo vuurballen op me af te sturen. Ik kon ze niet allemaal tegelijk afweren en dus riep ik een schild op. Ineens schoot het me te binnen dat als ik de Revillan zou verblinden, ik ze gemakkelijker aan zou kunnen vallen. Ik transformeerde naar een Lichtmeermingedaante en liet mijn staart heel fel schijnen. Ik zag hoe de Revillan hun handen voor hun ogen deden of hun blik afwendden. Ik pakte mijn zwaard en begon ze een voor een te vermoorden.

Waarom had ik hier niet eerder aan gedacht? Een Lichtmeermin met een zwaard kon toch nog best gevaarlijk zijn, gevaarlijker dan ik dacht. Nadat ik alle Revillan had vermoord kwam het moeilijkste gedeelte, de leider. Net als ik immuun was voor Psychische krachten, bleek hij immuun te zijn voor Lichtkrachten. Waarom hij echter zomaar had staan toekijken hoe ik zijn volk vermoordde was mij een raadsel. Het maakte me ook niet uit want dat was niet mijn grootste probleem, het echte één op één gevecht begon nu pas echt.