Sorry dat het wat langer duurde! De SE-week komt er weer aan, dus ik heb het heel erg druk. Ik heb toch maar even besloten tijd vrij te maken voor dit nieuwe hoofdstuk  ❤❤
---
'Valaina.' De stem van Gandalf liet mij ontwaken. Ik opende langzaam mijn ogen. Het ging moeizaam. De eerste banen met zonlicht scheen al door het raam naar binnen.  Ik had als een blok geslapen. De nacht was voorbij gevlogen. Het leek alsof het wakker liggen totaal geen effect op mij had gehad. Iedereen in het huis had mij met rust gelaten. Vredig was ik in slaap gevallen. Ik had in tijden niet zo goed geslapen. Ondanks het wakker liggen.

Ik kneep mijn ogen dicht en trok grommend de deken over mijn hoofd. De motivatie om op te staan was ver te zoeken. Het liefst bleef ik de hele dag op het matje liggen.

'Tijd om op te staan.' De stem van Gandalf klonk geïrriteerd. Hij greep mijn deken vast, maar nog voor hij deze weg kon trekken, sloeg ik de deken al van me af. Ik gromde geërgerd en zette daarna mijn handen op de grond. Ik duwde mezelf met alle kracht omhoog. Zuchtend draaide ik me om. Ik keek recht in de ogen van Gandalf.

'Goedemorgen!' Zei hij opgewekt. Slaperig wreef ik in mijn ogen. Ik legde mijn handen achter mijn hoofd en rekte me een keer uit.

'Goedemorgen,' zei ik zachtjes terug. Helemaal wakker was ik nog niet.

'Ik wil je niet haasten,' zei Gandalf, terwijl hij langzaam weer rechtop hing staan. 'Maar als je niet opschiet, vertrekken we te laat.' Verward keek ik naar buiten. Ik had geen idee hoe laat het al was, maar Gandalf waarschuwing drong niet echt tot me door. Slaperig staarde ik naar de grond. Vroeg opstaan was niets voor mij.

'Hoe lang heb ik nog?' Vroeg ik, terwijl ik mijn deken weer naar me toe trok. Gandalf's wenkbrauwen schoten omhoog. Hij greep de deken vast en trok deze bij mij weg.

'Drie kwartier,' zei Gandalf.

'Tijd zat,' mompelde ik.

'Fout,' zei Gandalf streng. 'Dat gaat snelle voorbij dan je denkt.' Gandalf keek me een keertje streng aan en liep daarna weer de kamer uit. Met tegenzin stond ik op. De kamer draaide om mij heen. Even leek het alsof ik mijn evenwicht hing verliezen. Ik greep snel Bilbo's bureau vast en voorkwam zo dat ik op de grond zou vallen. Ik herstelde me en langzaam trok de duizeligheid weg. Toen het helemaal verdwenen was, durfde ik het bureau weer los te laten. Zuchtend haalde ik mijn hand door mijn haar. Mijn vingers bleven af en toe steken door kleine knoopjes die zich gedurende de nacht hadden gevormd. Ik herhaalde dit een aantal keer en voor ik het wist kon ik mijn hand moeiteloos door mijn zachte haar laten gaan. Tevreden bracht ik twee plukken van mijn haar naar achteren. Een voor een vlocht ik deze tot een dunne vlecht. De vlechten bracht ik bij elkaar zodat mijn haar nu uit mijn gezicht was. Ik liet mijn voeten in mijn laarzen glijden en maakte deze goed vast.

'Waar blijft die Elf?' Hoorde ik Bofur mopperen. Hij stond net buiten mijn kamer. Ik opende mijn mond om hem antwoord te geven, maar Thorin was sneller.

'We kunnen ook zonder haar gaan,' zei hij. 'Te laat is te laat.' Ik rolde mijn ogen en keek daarna naar het matje en de deken die nog op de grond lagen. Het was wel zo netjes om het op te ruimen. Dat zal Bilbo een enorm plezier doen. 

Ik knielde neer naast het matje en rolde deze snel op. Voorzichtig legde ik deze aan de kant en rolde daarna ook de deken op. Ik nam ze allebei onder mijn arm en opende daarna snel de kast. Je kon precies zien waar ze moesten liggen. Onhandig legde ik het matje en de deken terug in de kast. Langzaam rolde ze er uit, maar ik sloot de kast voor ze er uit waren. Tevreden tikte ik op de deur van de kast.

Zachtjes liep ik mijn kamer uit. De Dwergen hadden zich allemaal rond Gandalf verzameld. Hij was ze een voor een aan het tellen.

'En dat maakt dertien,' telde Gandalf. Een zachte zucht ontsnapte uit zijn mond. 'Valaina,' mompelde hij.

'Hier zo,' zei ik opgewekt. Vele Dwergen keken over hun schouder naar me. Ik zag blikken van teleurstelling, maar sommigen leken blij te zijn om me te zien. Iets wat niet mogelijk was. Dat was vast mijn verbeelding.

'Dan hebben we iedereen,' zei Gandalf opgelucht. 'Naar de pony's dan maar!' De Dwergen liepen een voor een richting de deur. Plotseling leek ik me iets te herinneren. Silvirin. Ik had het beestje buiten laten staan! Mijn ogen werden groot bij deze gedachten. Ik wrong me langs iedereen af en rende richting de deur.

'Wacht op je beurt!' Schreeuwde Oín beledigd. Ik negeerde zijn opmerking en trok de deur wat verder open. Ik bukte, zodat ik onder de deur door kon lopen. De koude wind kwam mij tegemoet. Het streek door mijn haren en langs mijn gezicht. Het voelde heerlijk om weer buiten te zijn.

'Loop door,' mopperde Glóin. Hij legde zijn handen tegen mijn rug en duwde me vooruit.

'Handen thuis!' Riep ik nors. Ik duwde zijn handen weg en liep daarna Bilbo's tuin uit. Dertien pony's en twee paarden stonden bij het hek. Silvirin was al los gemaakt. Ze hinnikte vrolijk toen ze me zag.

'Silvirin!' Riep ik opgewekt. Silvirin brieste en wachtte geduldig tot ik bij haar was. Ik greep haar teugels vast en aaide haar een keer over haar neus. Ze hinnikte vrolijk en duwde daarna haar neus in mijn nek.

'Heb ik je de hele tijd buiten laten staan?' Vroeg ik voor de zekerheid. Silvirin gaf mij geen antwoord.

'Dat heb je niet,' sprak Gandalf. 'Ik heb haar ergens binnen gezet.' Gandalf liet Bilbo's poort dicht vallen en liep richting zijn bruine hengst. Zachtjes liet hij zijn hand over de nek gaan.

'Dank je wel,' zei ik opgelucht. Ik greep Silvirin's zadel stevig vast en zette een voet in de beugel. Mijn andere been gooide ik over het zadel heen. De teugels greep ik stevig vast. De Dwergen, die allemaal een pony hadden uitgekozen, hesen zichzelf nu ook in het zadel. Ook Gandalf kwam er zonder moeite op.

'Daar gaan we dan,' glimlachte ik. Een gevoel van gelukzaligheid trok door mijn lichaam. Dit had ik altijd als ik op mijn paard zat. Alleen de gedachten aan de heerlijke wind die door mijn haren ging tijdens het rijden, bezorgde me al kriebels in mijn buik.

'Ik zal jullie leiden,' zei Gandalf. Hij spoorde zijn hengst aan en reed in een snelle stap het zand weggetje op. Silvirin volgde zijn paard met haar ogen. Ze trappelde zenuwachtig heen en weer. Wachtend op een teken.

'Ga maar,' grijnsde ik. Silvirin wachtte geen moment. Ze volgde Gandalf in een snelle stap. Ik moest aan haar teugels trekken. Het pad was smal, maar Silvirin was te enthousiast. Ze had Gandalf bijna in gehaald en wilde zelfs overgaan in een langzame draf. Gelukkig hield ik haar op tijd tegen.

'Je moet zijn tempo volgens,' fluisterde ik zachtjes in haar oor. 'Anders kunnen die Dwergen ons niet bijbenen.' Silvirin protesteerde door een keer luid te hinniken, maar daar gaf ik niet aan toe.

'Denk je dat die Hobbit nog komt?' Vroeg Dori. Gemompel was te horen. Ik slikte hoorbaar en liet met een hand de teugels los. Ik voelde het al weer aan komen.

'Geen kans!' Riep Bofur ontzet. 'Zag je hoe erg ik hem liet schrikken? Ik denk niet dat hij nog komt.'

'Lariekoek!' Riep Oín. 'Hij komt. Ik weet het zeker!'

'Oh ja?' Vroeg Nori verrast. Een gemene grijns verscheen op zijn gezicht. Iets wat mij niet aanstond. 'Wedden dat hij niet komt?' Het viel stil. De meeste Dwergen kregen een kleine grijns op hun gezicht.

'Wie denkt dat Bilbo komt?' Vroeg Oín. De handen van sommigen Dwergen gingen omhoog. Gandalf stak zijn staf in de lucht als teken dat ook hij dacht dat Bilbo zou komen. Twijfelend stak ik mijn hand op.

'En wie denkt dat Bilbo niet meer komt?' Ik deed mijn hand weer naar beneden. De andere Dwergen staken nu hun hand op.

'Dan is deze weddenschap nu afgesloten! Je zult betalen als je het fout hebt.'
---
'Ik zei het toch,' zei Nori met een grijns. 'Allemaal tijdverspilling.'

'Belachelijk!' Zei Bofur. 'Een Hobbit.. wie had dit idee eigenlijk!'

Ik sloot mijn ogen. De zon scheen door het dunne bladerdek van de bomen en viel op mijn gezicht. We reden in een bos dat net buiten de Gouw lag. Het was inmiddels al bijna middag. De rust die over het bos heerste was heerlijk. Niets kon dat nog verstoren.

'Wacht!' Een noodkreet wekte mij uit mijn gedachten. Ik opende meteen mijn ogen en wierp een snelle blik achter mij. Ik ving een glimp op van een persoon. Hij bewoog zich snel, en lomp, tussen de bomen door.

'Wacht!' Klonk het nogmaals. Ik herkende deze stem. Silvirin brieste. Ze stopte meteen met lopen en draaide zich nieuwsgierig om.

'Stop,' zei Balin. De Dwergen trokken aan de teugels van hun paarden en draaide ze om. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. Bilbo kwam in de verte aan gerend. In zijn hand hield hij een contract. Deze was volledig uitgerold en wapperde in de wind.

'Ik heb het getekend.' Bilbo had een brede glimlach op zijn gezicht. Hijgend liep hij richting Balin. Hij was volledig uitgeput. Toch was due glimlach niet van zijn gezicht te krijgen.

'Hier.' Bilbo overhandigde Balin het contract. Balin zocht het einde van het contract snel op en haalde daarna een handig, klein vergrootglas uit zijn zak. Deze richtte hij op de handtekening. Hij kneep een oog dicht en bekeek de handtekening zorgvuldig. Bilbo bleef ongemakkelijk bij de paarden staan. Hij tikte ongeduldig op zijn been en glimlachte een keertje lief naar me.

'Alles lijkt me in orde,' zei Balin tevreden. 'Welkom, Meester Balings, bij de groep van Thorin Eikenschild.'