Ciągle płacze, okalecza ciało.

I jakby tego miało być jeszcze za mało,

to lubi śpiewać.

Śpiewać? Nucić pod nosem,

Czy może słuchać kaset, z narzuconym kocem

na głowę.

Przecież gubi strach, lęk, gubi trwogę,

kiedy tak przymyka oczy z melodią -

- kołysze jak płatki na wietrze, łagodnie.

Co z tego, że boli?

Co z tego, że krwawię?

Gdy w ciała niewoli,

różne rzeczy na opak prawię,

bo ta muzyka...

Minuta za minutą z muzyką umyka,

I sekunda za sekundą się wlecze,

żeby finalnie ugodzić prosto w serce.

I gdzie te łzy? Już wypłynęły?

Gdzie te wszystkie smutki? Tak szybko zniknęły?

Gdzie ta krew, gdzie jej strumienie?

Gdzie się podziało śmierci pragnienie?

Z echem zanikło...?