multimedya: Arijit Singh - khamoshiyan

Son kez merhaba,

April... O gece seni kütüphanede bekliyordum. İçimdeki tüm umudu ve umutsuzluğu bir kenara yığmış, tüm düşüncelerimden kendimi arındırmıştım. Sadece berrak bir zihinle senin gelmeni bekliyordum.

Tek istediğim seni görmekti. Seni görmek, şanslıysam eğer elini tutmak, sözcüklerine tanıklık etmek... Daha fazlasının olamayacağını zaten biliyordum.

Tahmin ettiğimden daha uzun süre bekledim. İçimdeki saflık asla bozulmadı, geleceğini biliyordum.

Ta ki, telefonum çalana ve o saflığın içine koca bir parça karanlık karışana dek. Senin Kalp'le gelmeni bekliyorken öylece bir telefon aldım. Planım bozulmuştu, her şey ama her şey tepetaklak olmuştu.

Telefondaki kişi beni tehdit etti, hem de seninle. O gece bir kafede olduğunu söyledi, ben de tüm gece düşündüm ve planımı en küçük ayrıntısına dek değiştirdim. Seni en ufak bir tehlike altında bile tutamazdım.

Değişmeyen tek şey ölüm tarihim olacak.

Gidiyorum, April.

Gitmek zorundayım. Ellerini bırakmak zorundayım. Yoluma senin gücün olmadan devam etmek zorundayım. Zorundayım çünkü seni de bu karanlığa çekemem.

Sen karanlıktan korkarsın.

Vedalaştığımız gün... Gözlerinde gördüğüm şey, benim hakkımda bir şeyler öğrenmiş olduğundu. Belki karanlığımı gördün, duydun bir şekilde. Bilmiyorum, her ne olursa olsun gözlerinde o ifadeyi görmeye dayanamadım. Bu yüzden bakışlarım gözlerine değemedi uzun bir süre.

Sana ilk kez isminle hitap ettim o gün. Bitiyordu, Nisan yaklaşıyordu. Üzerinden kaç gün geçtiğini bilmiyorum, benim için bir asırdan daha fazlası.

Dışarıdan bakıldığında kim der ki bir adam, sesi olmayan bir kadına tüm sözcüklerini emanet ediyor diye?

April... Kalbim seni bıraktığım, bırakmak zorunda kaldığım gün soğudu. Öyle bir soğudu ki hem de, bir hastanenin morgundaki cesetlerden bile büyük bir ruhsuzluk yerleşti içime.

Sana söz veriyorum, asla hikayemi öğrenmeyeceksin. Öğrenirsen, yüzündeki o ifade benim yüzümden oluşursa kendimi asla affetmeyeceğim. Lütfen, öğrenme. Yalvarırım, bunun için çabalama.

Bırak, sessizce öleyim. Kalbini sana kaptırmış bir adama en çok bu ölüm yakışacak.

Uzay kadar büyük bir boşluk yerleşti içime, senin sessizliğinle süsledim. Hem huzur verdi, hem gülümsedim. İsmini içimden sayamadığım kadar tekrar ettim, kalbime iyice kazınsın diye.

O soğuk kalp, senin uzay sessizliğinle süslendi, April. Nisan yağmurları gibi sükunetle girdin hayatıma, şimdi gözlerine son kez baktıktan sonra hayatımdan çıkaracağım seni.

Hatırlıyor musun, Kalp'imi emanet etmiştim avuçlarına. O kitabın anlamı büyüktü, Edward'ın elinde olmayı hak etmiyordu. Tam da vedalaşırken Edward, elinde onunla yanımıza geldi.

Kalbim öyle bir kırıldı ki tam orta yerinden, bencilliğimden utanmaya fırsatım bile olmadı. Hayal kırıklığıyla yüzüne baktığım için öyle utanıyorum ki şimdi...

Bunu okuyorsan, April, bil ki mutlu olmanı istiyorum. Gidişim bil ki bu yüzdendir. Sana son bakışım hayal kırıklığıyla olmamalıydı.

Edward seni mutlu edecekse eğer, hayatında hiç olmamayı dilerdim. Edward'ın sözcükleri seni gülümsetecekse eğer, seninle hiç konuşmamayı dilerdim. Onun bakışları seni ısıtacaksa eğer, gözlerinin ardındakileri hiç okumamayı dilerdim.

Seni hiç duymamış olmayı dilerdim, Mellanie Forrest. Mutluluğun için, hiç mutlu olmamayı dilerdim.

Seni tüm kalbimle seviyorum. Kendine iyi bak, hiçbir şeyin seni üzmesine izin verme. 

Ölümümün ardından tek bir damla gözyaşı bile dökme, hiç tanışmamış olduğumuzu farz et. Biraz bencilce göründüğünün farkındayım fakat inan bana, senin için gidiyorum. 

Çünkü sen, karanlıktan korkarsın.