Leżałem tak sobie próbując choć na chwilę się trochę zdrzemnąć. Bezskutecznie.

Wciąż miałem w głowie sytuację sprzed godziny. Przez ten czas zdążyłem dawno wypalić papierosa, a nawet kilka, i przeglądnąć telefon, głównie media społecznościowe.

Jakiś głosik kazał mi ruszyć swoje cztery litery, i sprawdzić co się z Tobą tam dzieje.

A co jeśli coś sobie zrobiłeś, i zdążyłeś dawno się wykrwawić, lub coś w tym stylu?

Myśląc o tych wizjach, natychmiast zerwałem się z miejsca spoczynku, i ponownie ruszyłem czym prędzej do Twojego pokoju. Dalej było zamknięte.

A co mi tam? Podjąłem ryzyko, myśląc sobie - może mnie nie zabijesz?

Zapukałem delikatnie kilka razy, żeby ewentualnie Cię tym nie wystraszyć. Sam kilkukrotnie dostałem przez to prawie mini zawału. 

- Heej, mogę wejść? Chcę tylko sprawdzić, czy wszystko z Tobą jest w porządku.

Głucha cisza.

- Wiesz, że zawsze możesz ze mną porozmawiać prawda? Tak samo jak ja z Tobą. Mieliśmy umowę, i ona działa w obie strony.

Mieliśmy pewny układ, że jeśli mamy z czymś problem, to zawsze mogliśmy przyjść z tym do siebie, nawet w tajemnicy przed rodzicami i wszystkimi z zewnątrz.

- Dobra, jak chcesz, próbowałem, będę w swoim pokoju jeśli jednak zmienisz zdanie - już miałem po raz drugi tego dnia zawrócić, ale gdy tylko puściłem klamkę, usłyszałem kroki,  a po chwili przekręcenie klucza.

Gdy tylko zobaczyłem Twoją twarz, oniemiałem. Byłeś bardzo smutny, i przygnębiony, nie trudno było nie zauważyć też śladów łez na policzkach, i czerwonych oczu. Włosy zaś miałeś całe roztrzepane na cztery strony świata, co oznaczać mogło tylko to, że leżałeś pod poduszką, lub uderzałeś o nią głowę.

Raczej ta pierwsza opcja jest bardziej prawdopodobna. Prędzej rzuciłeś telefonem o ścianę, aby rozładować napięcie.

- Mogę wejść?

- Skoro chcesz - powiedziałeś to tak cicho, że prawie tego nie usłyszałem.

Obaj usiedliśmy na łóżku. I wtedy wszystko co chciałem na tamten moment powiedzieć, wyleciało mi z głowy.

Milczałem, Ty zresztą też. Oboje chyba nie wiedzieliśmy, od czego możemy rozpocząć tę rozmowę.

- Cene, czy wszystko u Ciebie jest w porządku? - zacząłem cicho.

- Dlaczego myślisz, że mogłoby być inaczej?

- A jak możesz wyjaśnić to, że się z kimś tutaj niedawno kłóciłeś?

- Domen, to nie jest Twoja sprawa, jesteś na to zdecydowanie za młody - chyba się przesłyszałem.

- Ja jestem za młody na takie tematy? Najwyraźniej nie znasz mnie, aż tak dobrze - zahamowałem, aby nie powiedzieć Ci parę słów za dużo.

- Może i masz rację. Sam do końca nie potrafię zrozumieć siebie, a co dopiero Was.

- Jesteśmy rodzeństwem Cene, wiesz przecież, że zawsze będę obecny w Twoim życiu, to samo dotyczy mojego wparcia. 

- Rozumiem i dziękuję. To samo mogę obiecać Tobie - uściskaliśmy się lekko.

- Powiesz mi w końcu co się dzieje, czy zamierzasz tak tu siedzieć cały dzień i dalej się mazać? - spodziewałem się odmowy, bo byłem już do tego  przyzwyczajony.

- Pokłóciłem się z Danielą. Mamy mały kryzys.

- Mały? Musi być poważny, skoro tak głośno krzyczałeś do tego telefonu.

- Domen, naprawdę, usłyszałeś ode mnie już wszystko, nawet za dużo jak na Ciebie. Doceniam Twoją troskę, ale dawno jestem już dorosły, i wiem jak się o siebie zatroszczyć.

- Jednak, mimo to, zwierzyłeś mi się z tego co Cię gnębi, a znając Ciebie i Petera, nie łatwo z Was wydobyć niektórych informacji.

- Dorośniesz, to zrozumiesz, dlaczego tak bywa. Teraz możesz sobie gdybać i rozmyślać, ale na wszystko przyjdzie jeszcze czas, w końcu sam to zrozumiesz.

Miałeś rację Cene. Wtedy tego nie rozumiałem. Teraz już wiem jak to jest coś mieć, i nagle to stracić.