Środek nocy. Biorę głęboki oddech. Moje ciało zanurza się, bardzo nisko, i coraz niżej, sięgając niemal dna oceanu.

Stykam się z piaskiem, lub czymś podobnym. Głowa upada jako ostatnia. Brakuje mi powietrza, zaczynam się dusić, ale nic nie mogę z tym zrobić. Umieram w strasznych męczarniach.

***

Budzę się po raz kolejny, i od razu sięgam po szklankę wody, przygotowanej już wcześniej na szafce nocnej. Czuję chwilową ulgę. Jednak nie na długo.

Myślę wtedy sobie - a co mi tam? Nic mnie już nie cieszy. Nawet poranne Słońce nie sprawia mi już tyle radości, jak dawniej. Wtedy byłem kimś. A teraz?

Jestem nikim. Samotnikiem, śmieciem, nic nie wartym przedmiotem.

Nikomu niepotrzebny. Służący jedynie do zabawy, lub nic nie znaczących rozmów, a potem porzucany gdzieś daleko w kąt.

Zakurzony przez czas, pełen pajęczyn, a na niej mnóstwo pająków, gotowych zjeść mnie na śniadanie.

Czy przesadzam? Może trochę. Zabawkę można jeszcze odkurzyć, umyć i naprawić, zaś jeśli chodzi o ludzką psychikę... pozostawię to bez komentarza.

Bo w końcu co mogę powiedzieć? O tym, że co noc śni mi się to samo? O codziennym wyburzaniu się z krzykiem, i cały zlany zimnym potem?  Czy też o różnych mrocznych myślach, w tym samobójczych? Ciągłym wyobrażeniu swojej przyszłości w ciemnych barwach?

Czy tak wygląda właśnie depresja?

Owszem tak. A może i nie? Sam już nie wiem. Czy jest na to jakieś lekarstwo? Chyba tak. I nie chodzi mi tu wcale o pigułkach lub proszkach nasennych, czy wizytach u psychologa, albo psychiatry. Nie jestem przecież wariatem lub samobójcą.

Człowiek ma swoją własną wolę, i sam może zdecydować o swoim życiu.

Dlaczego to wszystko piszę, skoro i tak nikt się o tym nigdy nie dowie? Do końca tego nie wiem. Chyba po prostu chcę to z siebie wyrzucić, i choć na moment poczuć się trochę lepiej i spróbować wrócić do przeszłości, która była pełna kolorów i wewnętrznej równowagi.

Dobrze, że istnieją sposoby na spisanie swoich myśli, i problemów.

Parę kartek papieru... To takie banalne. W jednej dłoni książka, w drugiej długopis.

Tak, i do tego kilka godzin siedzenia na krześle, przy zapalonym świetle od małej lampki. Czekając na rozjaśnienie mojego pokoju przez nowy dzień, mam sporo czasu na przemyślenia. Mojego życia, spowiedzi z niego i sposobu na to, jak coś w nim zmienić.

Ta, czegoś. Szkoda, że nie można tego zrobić z kimś. Machnąć czarodziejską różdżką, i wypowiedzieć życzenie. I pyk - spełniło się, stał się cud.

Marzę o tej chwili od kilku lat. Bo właśnie pięć lat temu, moje życie wywróciło się do góry nogami. I to przez jedną konkretną osobę.

Bracie, a może już były bracie? Nie wiem jak mogę się już do Ciebie zwracać. Myślisz, że nie pamiętam? To jesteś w grubym błędzie.

Nie mogę zapomnieć o tym ile razem przeżyliśmy, a już zwłaszcza co mi obiecałeś.

To było Twoje pierwsze kłamstwo. Jedno z wielu. Wciąż mnie bolą. Cały czas, coraz bardziej.

Trudno, nie mam już nic do stracenia. Opiszę wszystko po kolei. Dosłownie. Co mi zrobiłeś, a czego nie. Powody, dla których jestem teraz nieszczęśliwy. I na koniec marzenie, które na zawsze pozostanie niespełnione.

W końcu i tak nigdy tego nie przeczytasz. Zresztą, nic to nie zmieni, nawet jeśli byś to zrobił. Sam wiesz najlepiej dlaczego.

Dzień 0, 5 lat później - godzina 03:00.

Dzień i pora też nie są przypadkowe, o tym również chętnie Ci przypomnę.

_______________

Dobry wieczór kochani 🤗

Macie tu kolejny rozdział ode mnie jako prezent dla Was na Mikołajki! 🎅

Przy okazji bardzo chciałbym Was przeprosić, jeśli rozdziały będą za krótkie, ale mam taki dziwny styl pisania 🤷 Postaram się coś w tym zmienić, ale niczego nie obiecuję 😔

Spokojnej nocy Wam życzę i do następnego ❤️

Wasz Adaś 🥰