Seher:

Wpadłam do domu jak chmura gradowa trzaskając drzwiami. Nie muszlo to uwadze Mehdi'emu który zaraz pojawił się w przed pokoju.

- Skarbie coś się stało?

- Nic.. - minęłam go i skierowałam się do sypialni.

- A może jednak porozmawiamy? - wchodzi za mną.

- Nie chce.. - mówię i próbuje uciec do łazienki.

Mehdi wyczuł co chce zrobić u zastawił mi wejście.

- Porozmawiamy.

- Nie chce Mehdi nie zmuszaj mnie proszę choć ty daj mi spokój.

- Dobrze to ja wrócę do siebie dziś.

Obraził się? Naprawdę? Odetchnęłam i poszłam za nim.

- Mehdi nie musisz wracać do siebie mam po prostu zły dzień..

- Zastanawia mnie z czego ten zły humor jak nawet w pracy nie byłaś?

- Ech..

- Nie powiesz mi? Seher widzę, że coś się stało nie jestem głupi..

- Nie ciągnij mnie za język będę chciała to ci powiem.

- Ach tak? - mówi i wychodzi z domu.

Wybiegłam za nim wołając jego imię lecz nie odwrócił się nawet. Wróciłam do mieszkania płacząc. Nie dość, że Yaman to jeszcze teraz Mehdi. Usiadłam na sofie i płakałam przytulona do poduszki nie wiem kiedy usnęłam.

Obudziłam się z wielkim bólem pleców zasnęłam na siedząco. Rozejrzałam się byłam na sofie. Była godzina 11 a w telefonie dziesięć nie odebranych telefonów. Ze szpitala miałam dziś operować całkiem zapomniałam. W mgnieniu oka pozbierałam się przebrałam i wyleciałam biegiem z domu. Na moje nieszczęście pod domem był Yaman. Stał oparty o samochód.

- To ty.. co chcesz ? - mówię nie patrząc nawet na niego - Zresztą niemam czasu - mówię mijając go idąc do swojego samochodu.

Jednak zatrzymał mnie i zmusił bym się odwróciła.

- Dlaczego na mnie nie patrzysz ? - mówi podnosząc mój podbródek.

- Nie chce.. - mówię odwracając wzrok.

- Dlaczego? - mówi.

- Jezu.. Yaman ja naprawdę nie nam czasu..

- Odpowiedz mi...

- Bo nie.. - wyrywam się z jego obiec i szybko wchodzę do auta i odjeżdżam.

Na szczęście zdążyłam na ostatnia chwile przed rozpoczęciem operacji. I na szczęście udała się przebiegła bez komplikacji. Mimo wszystko w ciąż byłam wymysłami gdzieś indziej i łatwo mogłam coś spieprzyć. Z Mehdim mijaliśmy się ciagle ja się nie odezwałam się on tez nie. Było mi ciężko bardzo ciężko to znosić. Ale jakoś dałam radę aż końca mojej zmiany. W końcu mogłam wyjść z szpitala. W oddali zauważyłam Yaman'a a zaraz za mną wybiegł Mehdi.

- Seher czekaj.. - mówi.

Odwróciłam się szybko w jego stronę na co on podszedł i od tak mnie pocałował na środku chodnika.

- Przepraszam za wczoraj.. - mówi odsuwając się.

Ja zaś odwróciłam się w stronę gdzie jeszcze kilka minut temu był Yaman teraz widziałam jak odjeżdża. Poczułam coś dziwnego.. smutek? Dlaczego?