37

I read somewhere that we are meant to feel lost and getting lost isn't a setback. That is literally the point of our journey; we are going to uncover pieces of ourselves together the longer that we are alive. 

And as long as we keep moving forward, we'll always find our way back, stronger and wiser than before.

Teka... Did I manage to find my way back to my unit while drunk?

Minulat ko ang aking mga mata mula sa pagkakapikit at inilibot ito sa kapaligiran. When I realized I was in my unit, I grinned and closed my eyes once more. Yes, I did manage to find my way back to my unit.

Mabuti na lang talaga. Natatandaan ko kasi na sumuka ako sa loob ng unit habang naglalakad papasok. 

What an achievement. May tama ring nagawa sa buhay.

Kinuha ko ang unan sa paahan at mahigpit itong niyakap, handa na ulit bumalik sa pagkakatulog. Sobrang sakit pa rin ng ulo ko hanggang ngayon. I'm really grateful that I just need to pick up Cyren later and that's it for today.

Umayos ako sa pagkakahiga ngunit agad ding napabalik sa dating pwesto nang madaganan ko ang cellphone ko. Ipapatong ko lang sana ito sa bed side table ngunit bumukas ito. I was instantly startled and my eyes grew wide upon seeing the notifications. 

"Puta?!" Kumalabog ng sobra ang dibdib ko. 

Messenger (gawa raw ako gc)- 7:43 a.m. - Mountain 
@Xion, andiyan ba si Cassee haha biglang naglaho si ate

Messenger (gawa raw ako gc)- 7:43 a.m. - Ben
Nagaalala si Jes, baka raw bumalik na si Cassee sa Encantadia

Messenger (gawa raw ako gc)- 7:58 a.m. - Xion
Nandito, nasa unit ko.

Halos mawala ang antok at pagkahilo na nararamdaman ko. I got out of bed, put on the slippers, and checked the messages while walking. Kakagawa lamang ng group chat para tanungin kung nasaan ako. 

Xion was defending himself in the group chat by claiming that he slept in the living room while I was in his room, but they were still making fun of him and me. Huminto na lamang sila nang makaramdam siguro na seryoso na si Xion.

My eyes roamed over the whole unit. Parehong-pareho ang unit namin kaya hindi na ako magtataka kung bakit napagkamalan ko itong unit ko. Mariin naman akong napalunok at napatigil. 

The living room's carpet has been removed. Tinanggal niya ba dahil nasukahan ko?

Inis akong napakamot sa ulo. Ano na naman ba 'tong pinasok mo, Cassee?!

As soon as I reached the kitchen, I immediately saw Xion's back.

Nakasuot siya ng kulay-abo na t-shirt at hapit na hapit iyon sa kaniyang malapad na balikat. His body twitches as he cooks something that smells mouthwatering.

Shit? Anong gagawin ko? Should I walk towards him and say thank you before leaving? O layasan at takbuhan ko na lang siya? Malapit lang naman ang unit ko sa unit niya. Disrespectful ba masiyado kapag ginawa ko 'yon? 

Pero ano naman? Hindi ko naman siya pinopormahan kaya kahit anong gawin ko, wala akong paki kung ma-turn off siya.

"Kanina ka pa?"

"Anak ng—" Pinutol ko ang sinsabi at binalik ang sarili sa wisyo. 

He was taken aback, but I noticed a glimmer of amusement passing through his eyes. He had on a black apron and was holding the spachula. Mukhang seryoso siya sa niluluto niya dahil kumpleto ang cooking materials na gamit niya.

"Paano ako napunta rito?" I asked out of silence. "I mean... sige, thank you pero dapat hindi mo na ako dinala rito, may sarili naman akong unit... Ayan tuloy, inaasar tayo sa group chat..." Mahabang dagdag ko pa.

I looked up at him when he only responded in silence to what I said. Kumalabog ang dibdib ko sa kaba at halos manigas ako sa kinatatayuan nang mag-tama ang mga mata namin. 

Shit. Shit. Dapat ba akong mag-bukas ng bagong topic? To lessen awkwardness?

"Sumuka ba ako kagabi? Nag-wala ba ako? Ano? May kahihiyan pa ba akong ginawa? Sorry... ako na lang maglalaba at maglilinis ng mga nadumihan ko—" 

The muscles in his jaw clenched. "Ang ingay mo."

Ayon lang? Ayon lang sinabi niya sa mga tanong ko? 

Umirap ako. "Aalis na ak—"

"I made a haejangguk soup... gusto mo?" Malamya ang tono niyang tanong.

Umangat ang kilay ko at bahagyang napalunok. Sa pagkakaalam ko, ang haejannguk soup ay ginawa ng mga korean para sa cure sa kanilang pagkalasing o hangover. Pero hindi naman uminom kagabi si Xion? 

I mentally cursed. Why is he treating me so nicely? Hindi naman siya ganito sa'kin kagabi!He even went so far as to give me the impression that I was disturbing them during dinner the other night, which made me feel out of place. Tapos ngayon, bigla siyang babait sa akin?

He just drank wine. Bakit siya gumawa ng hang-over soup?

"Para sa'kin ba 'yan?" Senseridad kong tanong. Hindi naman sa nag-a-assume lang ako—wala naman kasing ibang pagbibigyan si Xion bukod sa'kin dahil wala rito ang teammates niya. Hindi naman pwedeng gawan n'ya ang mga multo na nandito sa unit?

"Kung gusto mo," He flatly answered. 

"Paano kapag ayaw ko?—"

"I made it for your hangover."

The look on his face made my glare dim a little. Nakakainis! Kanina ko pa siya sinusungitan pero hindi niya ibinabalik ang sungit sa akin! To avoid developing even stronger feelings for him, I would prefer for him to treat me badly!

"Bakit naman? Hindi ko naman sinabing lutuan mo ako."

"Kung ayaw mo, sa'kin na lang—"

Wala akong nagawa kundi ang umupo sa maliit na couch kung nasaan ang pagitan namin ay ang maliit na bilog na lamesa. Tahimik na nag-ahin si Xion ng soup sa mangkok at saka naupo sa harapan ko.

"Bakit ako lang nilagyan mo?" Naguguluhan kong tanong. "Siguro may nilagay kang lason dito o drugs?"

"Hindi ko naman kailangan ng hang-over soup. Hindi naman ako lasinggera." 

I put my weight against the back of the chair and turned my head to look at him. I balled my hand up against the fabric of my shirt. It was difficult for me to remain unmoved by the words he had just said and the gentleness in his voice.

"Sige nga, kung wala ka talagang nilagay diyan, taste it first," I gave him a command. 

Ilang segundo niya akong tiningnan at handa nang kuhanin ang kutsara na nasa mangkok ko ngunit napahinto nang sumigaw ako. 

"H'wag 'yong kutsara ko!" I panicked and grabbed a spoon before giving it to him.

"Hindi ko alam na laway conscious ka," Bulong niya at kinuha ang kutsara na inabot ko. 

"Hindi naman sa ganoon... ayo'ko lang sa indirect kiss," Paliwanag ko at nag-baba naman siya ng tingin sa'kin. Umarko ang kilay ko. I could read the mischief in his eyes. Did he misinterpret me? "I mean... hindi sa gusto ko ang direct kiss... pero..."

"Wala naman akong sinasabi," He smirked a little making me fuss. "Ang defensive mo masiyado."

Napaigtad ako at napasandal na lamang sa upuan. I don't know when the tug on my chest will stop. Dumagdag pa sa isip ko ang memorya no'ng kailangan ko siyang halikan para hindi ako makita... Fuck.

I don't know when the tug on my chest will stop. Pinanood ko siyang humigop sa soup at saka binalik sa harapan ko ang mangkok.

"Drink this,"

Handa na akong mag-salita ngunit sinara rin agad ang bibig ng balutin ang tainga ko ng sunod-sunod na ring mula sa cellphone ni Xion. I watched as Xion looked down at the cellphone, and when he read the caller's name, he turned it off.

"Sorry,"

"Okay lang—"

The phone rang again. 

Binasa ko ang ibabang labi ko. "Sagutin mo na, I don't mind." 

Nag-aalangan siyang tumingin sa'kin at ilang beses kumurap bago tuluyang sinagot ang tawag. 

"Daddy!" 

Xion almost took his cellphone away from his ear and quickly pressed the speaker while lowering the call volume. Boses iyon ng isang babaeng bata na nagmula sa kabilang linya. Kumunot naman ang noo ko sa narinig.

Daddy? Si Xion...??

"Good morning, Ayang. Bakit ka tumawag?" Prenteng sabi ni Xion.

"Miss ka lang po namin ni Mama, Dy!" 

Agad na umarko ang kilay ko sa mga narinig. 

Mama? Daddy? Is Xion already in his own family? Kaya ba ginugugol niya ang sarili niya sa negosyo para sa pangtustos sa pamilya niya?Is this also the reason he frequently makes appearances in media and interviews?~

My mind went blank, then it was full of questions. Napahigop ako sa soup ng wala sa oras. 

Am I that late? Pero paano?

"Kumusta kayo riyan?" He sounded like a father.

"Okay lang po, Dy!" A cute chuckle enveloped our table. "Napanood po namin ni Mama 'yong laro niyo, ang galing po! Sayang hindi kami nakapanood ni Mama... may ginagawa po kasi siya, Dy, eh."

Naramdaman ko ang paninikip ng dibdib ko. I can't quite get the soup to go down because it feels like something is squeezing my heart and there's a big lump in my throat.

"Wait lang," Xion turned to face me after putting his phone away and getting ready to get up from his seat.

"Ge," I then rolled my eyes.

I had no idea that Xion would get married and have a daughter so quickly. Siguro, masiyado akong naging kampante dahil alam kong walang plano si Xion gawin ang mga ganitong bagay. I just laugh every time Ian tells me that Xion is dating someone because I know that won't happen.

Masiyado akong nakampante... hindi ko na tuloy namalayan na sobrang layo na pala talaga niya sa'kin...

Tahimik lamang ako habang naghihintay sa pagbalik ni Xion. I want to leave but there's a part of me that doesn't want to either. Hindi ko alam kung bakit biglang nahila pababa ang mood ko. 

Maybe because I still can't process everything? O baka naman malakas pa rin ang tama ng alak sa'kin?  

"Naubos mo agad? Do you want more?"

After a few brief minutes, Xion returned and sat in front of me once more, this time with a small smile on his face and his phone in his hand. Mukhang masaya siya na tumawag ang pamilya niya sa kaniya.

Umiling ako agad. "Hindi na, aalis na rin ako." 

Nawala na ako sa mood at para bang hinigop ang social battery ko. Wala ring mangyayari kung mananatili ako rito. Baka kahit anong pakikipag-tao ko kay Xion, lumabas ang hayop sa ugali ko. 

"Kaagad?" He frowned. 

"Oo, mahirap na... baka may makakita sa'kin dito na nasa unit mo. Issue na naman 'to, baka hindi lang pangalan ko ang masira ko, baka madamay pa pati anak at asawa mo," Am I sounding bitter?

"Huh?"

"Huhtdog?" I joked.

"Sira, anong anak at asawa ko?" He laughed, obviously denying it. 

Ito talaga ang hirap sa mga lalaki. Kahit na pamilyadong tao na sila, kung umasta sa ibang babae ay akala mo nagbibinata. And I'm not generating it... just some.

"Iyong tumawag? Anak mo 'yon 'di ba?" Sarkastiko kong tanong. 

Umiling siya. "Sino namang nag-sabi? Mga basher mo?"

Tinikom ko ang kamao ko at napalayo na lang ng tingin. I'm tired of hearing lies.

"I don't even have a girlfriend—asawa pa kaya?" He continued. Pinasadahan ko ng tingin ang mga mata ni Xion. It is sincere and does not show a hint that he is lying.

That's not his daughter, then? 

Natawa ako sa aking isipan. I think I made a snap judgment about the man before hearing the whole tale. 

Inarko ko ang kilay ko. "Pake ko?" Sabi ko dahil ayo'kong mag-tunog naghahabol sa kaniya. "Kahit mag-asawa ka pa ng sampu o mag-anak ng singkwenta, wala akong pake."

Truly speaking, I felt relieved when he simply laughed at me. Para bang nabunot ang mga tinik na nakabara sa aking lalamunan... makakatulog na ulit ako ng maayos.

When I was done with the soup, I left Xion's apartment. Naligo ako agad dahil pakiramdam ko ay sobrang lagkit at baho ko. I also ate lunch before leaving the unit and headed to the Korean shop.

Napag-desisyunan kong tumingin muna ng bagong damit bago sunduin si Cyren. Masyadong luma na at sira-sira ang mga damit ko para magamit sa trabaho sa kumpanya ng MNB. So even though I don't deserve it, I went to the Korean shop.

Ang tagal ko na ring hindi nakakabili ng bagong damit. Halos puro bigay ni Ian ang sinusuot ko rito sa Korea dahil mas inuuna ko ang bill ni Cyren. I also missed the Philippine thrift store.

"Cassee?!"

A familiar voice from my back echoed in my ear. Salubong ang kilay ko nang pumihit patalikod at dali-daling hinanap kung nasaan nagmula ang boses. Hindi ko alam na may nakakakilala pala sa'kin dito.

"Cassee! I'm here!"

Jaena's eyes met mine. She runs in my direction, dressed in a pink couquette dress. Kaagad akong sinalubong ng mabango niyang amoy kasabay nang pag-yakap niya sa'kin.

"I miss you! So so so much!" 

I needed a few moments to make sense of what was going through my head. Hindi ko inaasahan na dito ko makikita si Jaena pagkatapos ang halos isang taon na hindi kami nagkikita. Wala rin naman kamig contact sa isa't isa para sa kamustahan.

 "Kailan ka pa rito? I thought nasa US ka?" I asked. 

Bahagyang humigpit ang kaniyang pagkakayakap. "Kailangan kong pumunta rito. Magtatampo kasi 'yong pinsan ko kapag hindi ko pinanood 'yong laban niya."

"Oh... si Astre?" I asked and she nodded. 

"Hello, It's been a while,"

Binalot ng kalmadong boses ang tainga ko at nang pumihit, agad na bumungad sa'kin si Astre na nagmula sa gilid. Ang daming nagbago sa kaniya, he grown alluring. I saw him at the event on Saturday, but not up close.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. But in some way, all I wanted was to be happy because, finally, I was already accepting that we weren't meant to be together.

We develop independently when we're not together. We grow stronger and learn new things about ourselves despite being apart. It shows that sometimes we get better without being with each other.

Siguro, may nakalaan na iba para sa'min. 

At sino naman kaya ang sa'kin? Well, I'm not rushing it. Hindi pa naman ako masiyadong matanda at malayo pa ang edad para sa menopausal stage. So, I'll give it some time to cupid to bring me the man I truly deserve.  

"Hi," I waved back at Astre. 

"Coffee tayo, Cassee!" Jaena insisted. 

Hindi ako nakailing at walang nagawa kun'di ang magpahila sa mapilit na si Jaena. We went to Astronomers Coffee, where the design of the shop alone makes me think that the products are expensive and will definitely make my wallet cry.

Iniwan kami ni Jaena para mag-withdraw saglit. Tanging lunok at sulyap sa malayo ang nagagawa ko para labingin ang sarili sa pagka-ilang na nararamdaman. 

"How are you?" There's a little pinched in my heart after hearing those words coming from Astre. 

It's been a year and a month or two since Astre and I decided to ended that thing. Aminin ko man sa hindi, masaya ako sa tuwing kasama siya, sa tuwing kausap siya. And so, our breakup really hurt me in many different ways.

But I belive, mas okay talaga na naghiwalay kami. Our breakup helped us grow.

"Okay naman, how about you? How's life?"

During our break-up, I learned a lot. Marami akong bagay na napagtanto. Maraming kasagutan ang nabigyan ng katanungan. And I know we will never be in that kind of relationship again.

Sinandal ni Astre ang likuran niya sa lingkuranan ng upuan at pinag-krus ang braso habang ang labi ay may maliit na ngiti. "It's been a year, but it seems like it was yesterday because of the guilt I have." 

"Bakit naman?" 

"I think it's because I'm not forgiven?"

Umarko ang kilay ko. "By who?"

"By you." He flatly answered. 

Umayos ako sa pagkakaupo, hindi maiwasang hindi matawa. I want to use my high tone... I'd like to speak in a high tone. Yes, I am still angry; I am aware of this. However, I declined and opted to collect myself before speaking.

"Ayos naman na sa'kin 'yon ngayon, hindi ko lang talaga kayang kalimutan—"

"Sorry, Cassee," He cut me off, so I let him continue. "Hindi ko rin alam kung anong gagawin ko nung nalaman kong buntis si Gin... It was so hard for me to choose. Ang sabi ni Gin sa'kin, ipapalaglag niya raw ang bata dahil alam niyang mahal kita. But I refused... I'm sorry..."

Tumawa ako. "Okay lang, mas okay ako nung wala ka."

There was a hint of sadness in his face. Nakayuko niyang nilaro ang mga daliri niya. "Nanganak si Gin nitong October lang. Alam mo... sa tuwing nakikita ko 'yong bata, I was trying so hard to tell myself that I liked what happened, so I had to stand by it."

Hindi ko alam kung bakit ngayon ko lang narinig ang mga salita na 'to pagkatapos ng isang taon. Ganoon ba ako katigas at hindi man lang siya hinayaang pakinggan noong una? 

"I'm also sorry for what my mom did," Napapikit siya. "Sorry, Cassee, ha. Alam kong naging mahirap sa 'yo 'yong ginawa ni Mom..."

"Tapos na 'yon, hayaan mo na. Nakakulong naman na sila."

Before I left the Philippines, I made my last visit to the jail. Nakakaawa silang tingnan sa pagitan ng malalaking bakal, pero kung iisipin, hindi naman sila naawa sa mga bata noong pinag-e-experiment-uhan nila ang mga ito. 

So they don't deserve my pity.

"By the way... can I ask?"

"Nagtatanong ka na," Pabalang kong sabi.

"Umh... may relasyon ba kayo ng Captain ng TVOT?"

Umangat ang kilay ko ngunit hindi ko pinahalatang nagulat ako sa tanong niya. "Paano mo nasabi? Nahagip mo ba 'yang balita sa mga bashers ko sa media?"

"When I heard that you lived here, Xion posted on his main account that everyone who spread false information and insulted you would file a case." He plucks his lip. "Hindi mo ba nakita?"

Napanganga ako. "He... what?" Hindi ako makapaniwalang umayos sa pagkakaupo. "Wala akong nakikitang post niya. Hindi ko naman siya binlock or inunfollow, we're still moots. So how come na hindi ko nakita?"

Maybe I missed it because I didn't use my phone too much at the time. Pero kung totoo nga ang sinasabi ni Astre... bakit naman niya gagawin 'yon? I advised him not to spend his time with immature individuals who despise me.

Inilabas ko ang cellphone ko at agad na nag-tungo sa account ni Xion. May dalawa siyang bagong post patungkol sa laban nila kahapon at ang sumunod na ro'n ay ang interview niya na isang taon na mahigit lumipas.

There's no post at all...

"Here," Inilahad ni Astre sa harapan ko ang screen ng cellphone niya. 

Anyone found spreading slanderous news or insults about Cassee Yvonne Acosta will face legal repercussions with a filed case.

The post was almost seven months ago, and I couldn't help but gulp and gulp again. Totoong account ni Xion iyon at hindi poster lang. Totoong nag-post siya ng ganoon... totoong ginawa niya 'yon...

"Naka-hide sa'kin?" Siguro... para hindi ko makita?

That time, I thought he didn't care anymore. What a lie.

^_______________^