A NEW WAVE

Ajax Draven's POV

Simula nang maubos namin ni Deion ang lahat ng halimaw sa paligid ay naramdaman ko kaagad ang isang nakapangingilabot na sensasyon. Hindi ko man matukoy kung saan ito nanggaling ay alam kong isang matinding panganib ang dala ng pinanggagalingan nito, mas matindi kaysa sa panganib na kinaharap namin kanina. Sigurado naman ako na hindi maaapektuhan ang mga mortal sa pagkakataong ito dahil ang mga diyos mismo ang magpaparusa sa sinumang magtatangka sa balanse ng dalawang realm.

"There are portals on the ground, Ajax, be alert." Kasunod ng warning ni Deion ay naramdaman ko ang sunod-sunod na malakas na kabog ng dibdib ko. Matapos nito ay unti-unti nang naging visible mula sa paningin ko ang portals na tinutukoy niya. Behind the portal are the growing screams of agony, cries of suffering, and hoarse calls for help. Kinilabutan ako dahil sa iba't bang boses na naririnig ko. Para bang magkakahalo ang malalim at matitinis na boses ng libu-libong tao na nakakulong sa isang kweba. Katunog ito noong narinig kong mga boses noong araw na iniligtas ko ang batang babae mula sa mga halimaw na muntik na siyang dukutin. Nakakatakot. Nakakarindi. Nakakabalisa.

Ilang sandali pa ay bumulusok mula sa mga portal ang mga daemon na ibang-iba sa mga daemon na nakalaban namin kanina. Kita mula sa balat ng mga ito ang kulay itim at luntiang mga ugat na kulang na lamang ay lumabas na mula sa balat nila. Isang tingin lamang at alam mong hindi sila kapantay ng mga daemon kanina. They look more fierce, more aggressive than before.

My eyes widened in horror when a group of gray-skinned people came out of the portals, carrying weapons. Their faces were deformed, full of stitches and scars, and most of them have either one or both their eyes removed. What the actual freak are these monsters?

Nang masinagan ng ilaw ng buwan ang mga ito ay napansin ko ang mga kulay pulang tattoo sa katawan nila. Hindi ko maintindihan at wala akong kakayahang intindihin ang ibig sabihin ng mga ito. Kasingpula ng mga tinta sa balat nila ang mga mata nilang kulang na lamang ay lumuwa dahil sa galit.

"They are all looking at you. You're their target. Be careful, son of Death."

"Yeah, ikaw rin, Kidlat."

Ibinalik ko ang tingin sa kanila at nakumpirma ko ang sinasabi ni Deion. Totoo ngang sa akin nakapukol ang nakamamatay na tingin ng mga kalaban namin. Napalunok na lamang ako ng kung anong namumuo sa lalamunan ko. Tumatagaktak na rin ang pawis mula sa noo ko. I feel genuinely scared. 'Thanatos?' I called, but I gained no response. Fuck. I heaved a deep sigh. Wala na talagang pag-asa sa tatay kong 'yon—

A gentle wind suddenly enveloped me, together with a voice saying, 'I am with you.' Then, I felt a hand on my shoulders. I looked at Deion and smiled a little before turning to our opponents.

"Do not hold back. Kill every monster aiming for your head." Tinanguan ko lamang siya at hinigpitan ang pagkakahawak sa espada ko.

I heard crackles of lighting beside me as my magi vigor started forming on the hilts of my sword. With a loud scream, the daemons charged towards us. Mas mabilis nang kumilos ang mga ito ngayon kumpara sa mga kalaban namin kanina kaya inihanda ko ang sarili ko. They seemed to gain speed and greater agility.

Nang malapit na ang mga ito sa amin ay isang wave ng kidlat ang sumalubong sa kanila. Natusta ang mga kalaban na natamaan ng atake ng anak ni Zeus. Bumagsak ang mga ito sa lupa at akala ko'y maglalaho na sila, pero umilaw ang kulay pulang tattoo ng mga ito. Nang mawala ang ilaw ay muling pumagaspas ang mga pakpak nila. Huh?

Lumingon ako kay Deion at nakita ko sa mukha niya ang inis at pagtataka. Knowing his temper, malamang ay maiinis siya kapag hindi niya mapapatay ang mga hamak na halimaw lamang sa isang atake niya.

I activated my life string seeing ability and their purple life strings appeared before me. They do have life strings kahit patay na sila. Ganoon ba lahat ng halimaw ng mythological realm? "Azrael: Soul slash!" A wave of porphyry enveloped the whole place. Then, the monsters ended up on the ground, fading. Their life strings were all cut to bits, and their souls will be sent back to where they belong: hell.

To kill them, they must be immobilized first before I can cut their life strings, but immobilizing will not be needed if I can match their pace.

"Ajax, watch out!" I was late to realize that an arrow is approaching my direction with a speed I cannot dodge. I found myself writhing in pain when the arrow pierced through my shoulders. The arrow was made with a bone that thrusted deeply within my muscles. I can feel blood dripping upon my shoulders as pain envelopes the part where the arrow struck. I heaved a deep breath before eyeing my opponents.

Another wave of arrows came approaching my direction, but they were easily deflected by Deion. "Fyodor: Lightning thread, sixfold." A flash of light then started moving, forming six threads, leaving enemies on the ground. The familiar red light shone on the tattoos of the daemons on the ground. But before they can stand up, I quickly moved my feet and followed the lightning's tracks, cutting the life strings on the way.

The pain is starting to worsen but I don't have time to dwell with the pain. I would die if I will let it consume me, because the enemies do not cease attacking. "Soul sword: Death claw." The familiar claw made up of my vigor slashed the bodies of my enemies together with their life strings. As Deion paralyzes some of the gray-skinned monsters, I continue cutting their life strings.

It's been minutes since they appeared and since we started fighting them but more than half of them is still standing. They seem to develop some immunity against our immobilizing techniques. Damn. This is harder than I thought. The monsters' weapons are leaking poison, probably from the underworld.

I can see the wound caused by the arrow, slowly making my shoulders numb and inflamed. It's getting heavier and bruises are slowly appearing around it. My vision is also starting to get blurry, and my vigor and stamina is slowly depleting. We need to end this as soon as possible.

"Deion!" I called weakly. When he looked at me, an unfamiliar expression hinted his gaze for a few seconds before returning to his usual expressionless one. "Let's end them in one—" I wasn't able to finish what I was about to say when a loud sound of a horn echoed from below. Then, black holes started appearing on the ground where the monsters stood. The horrifying screams and cries played across my ears again, making me kneel on the ground. I can feel my eyes getting heavier and I can feel me running out of breath as the wound started radiating pain towards my whole body. This can't be happening. Why am I always the target of these attacks?

Nang magising ako ay natagpuan ko na lamang ang sarili ko sa loob ng kwarto ko. Ang tulog na si Aidan ang nakita ko. Nakasandal ito sa sofa at mapayapang natutulog. Damang-dama ko ang tuyot kong lalamunan at ang masikip kong dibdib. Kumakalam na rin ang sikmura ko. Tatayo na sana ako pero hindi ko inaasahan ang sakit sa balikat ko. Nang hawakan ko ito ay nakita ko ang bandage na nakatakip sa buong balikat ko. Ramdam ko pa rin ang sugat sa ilalim ng tela at malala ang kirot nito.

Nagdahan-dahan ako ng pagtayo pero para bang hindi kaya ng buong katawan ko ang gumalaw kaya nanitili na lamang akong nakahiga. Damn that archer.

Maya-maya pa ay bumukas ang pinto at iniluwa nito si Deion na may nakasukbit pang tuwalya sa balikat at medyo magulo pa ang buhok. "You slept for a whole day. How do you feel?"

Tiningnan ko siya at hindi ko alam kung sasabihin ko ba sa kanyang gutom na ako dahil masyado ko na siyang naaabala. Siya na lamang palagi ang bumubuhat sa akin sa tuwing napapahamak ako. Magsasalita na sana ako nang bigla na lang kumalam ang sikmura ko. Napapikit na lamang ako dahil sa hiya.

Narinig ko ang mahinang pagtawa ng anak ni Zeus bago lumabas ng kwarto. Napakarami ko nang utang na loob sa taong 'yon.

Nang bumalik siya ay may dala siyang tray na may isang basong gatas, sandwich, at salad. "Eat. You look pale." May inilagay siyang isang table sa kama ko na pinagpatungan niya noong tray.

"Dr. Smith said the poison from the arrow will cause you pain for three days. They cannot extract it fully from your body because it remained in your shoulders for too long. It entered your veins. You must not move to heal quickly," pagbibigay-alam niya na halos hindi ko pagtuunan ng pansin dahil sa kaharap kong mga pagkain.

"Drink this nectar. It will ease the pain." He tossed me a small vial with a liquid inside. It looks like honey, but it glimmers.

"Thank you so much, Kidlat."

"No worries, Uwak. This will be added to your debts anyway." Umirap na lang ako sa kanya at tumingin sa labas ng bintana. Pero teka, ano raw? Uwak? Saan naman nito nakuha ang pangalang 'yon?

Natigilan ako nang biglang lumakas ang tibok ng dibdib ko, kasinglakas ito noong isang gabi, noong may taong nagpakita sa akin doon sa labas ng bintana. Tanging ang presensya lamang ng taong iyon ang may kakayahang magparamdam sa akin ng ganitong pakiramdam. Sa kurtina ay nakita ko ang isang figure ng isang tao na hindi pamilyar sa akin. Hindi ito pamilyar ngunit ang kulay ng ilaw na nagmumula sa mga mata niya ay pamilyar sa akin. Katulad ng nangyari noong isang gabi ay hindi ko na naman maigalaw ang katawan ko na para bang nabato ako sa kinatatayuan ko. Ang lalamunan kong maayos na kanina ay para bang nanunuyo na naman, at nagsisimula na ring mamuo ang mga butil ng pawis sa noo ko kahit malamig ang kwarto ko.

'Cursed.' Para bang nakikipagkarera ako dahil sa bilis ng tubok ng puso ko nang marinig ang boses sa isipan ko.

'Cursed.' The deep voice once again echoed inside my head, earning me a shiver. It was followed by a colder wind that is slowly choking me. I tried inhaling, but it was like I was deprived by air to breathe. I cannot breathe! 'Curse.' For the last time, the voice rang inside my ears.

When the light from the outside vanished, I gasped for air like I was too hungry for it. Para na naman akong tumakbo sa isang karera. "Draven! Draven! What happened?" Para bang nabalik ako sa ulirat dahil sa pagtawag sa akin ni Deion at sa pag-alog niya sa balikat ko.

Narito na lahat ng Stellars, maliban kay Dillon, sa loob ng room ko at nakapantulog pa ang ilan sa kanila. Their eyes are worriedly looking at me. Eli's eyes are even glistening. "Are you alright, Kuya Draven?" Tumango na lamang ako at ikinalma ang sarili. Inabot ko ang tubig sa gilid ng table at ininom ito nang mabilisan. Natatakot na ako sa taong 'yon. Ano kaya ang pakay niya sa akin?

Bumukas ang pinto at pumasok sa loob ng room si Dillon, dala-dala ang isang envelope. "We are being summoned by the ministry. It is about the case of Arachne's disappearance. They believe that we are the suspects." Matapos nito ay tumingin nang seryoso sa akin ang anak ni Poseidon.

"They are claiming that the son of Thanatos killed the spider woman. They want to put Ajax in court trials." 

⚔