⚠Έλαβα μέρος στο διαγωνισμό των HelpingGreekWriters (#AUBGRBC) με τα:
•Unexpected(κατηγορία χιούμορ)
•Sarahah(κατηγορία εφηβική φαντασία)
Θα χαρώ πολύ αν με ψηφίσετε⚠

Καλή ανάγνωση❤😗

_________

"Και μην μάθω ότι τρεφόσασταν κάθε μέρα με ορμονοκοτόπουλα ή πλαστικό φαγητό, γιατί να ξέρετε ότι δεν θα τα πάμε καθόλου καλά νεαροί μου!" μας υπενθύμισε για εκατοστή πέμπτη φορά ο πατέρας και ο Αντώνης ύψωσε το βλέμμα του στον ουρανό.

"Γλυκιέ μου, νομίζω ότι τα παιδιά το κατάλαβαν. Ηρέμισε!" τον καθησύχασε ο μπαμπάς και του έπιασε το χέρι. Γαμώτο, ήταν τόσο υπέροχοι μαζί!

Έριξα μια λοξή ματιά στον Άλεξ, ο οποίος κοιτούσε ανέκφραστα τα αεροπλάνα, έξω από τη μεγάλη τζαμαρία.

Προσοχή! Η πτήση για Χονολουλού της Χαβάη αναχωρεί άμεσα!

"Να προσέχετε ε! Και όχι βλακείες!" μας είπε για τελευταία φορά ο πατέρας και αφού μας αγκάλιασε όλους, έσυρε τις δύο βαλίτσες (ναι και δύο φυσιολογικοί άνθρωποι που πέρνουν μόνο τα απαραίτητα μαζί τους) και χάθηκε μαζί με τον μπαμπά από τα μάτια μας.

"Καλά να περάσετε!" φώναξα δυνατά και μου χαμογέλασαν.

Άρχισα να βαδίζω μαζί με τα αγόρια προς την έξοδο, ενώ ο αδερφός μου πληκτρολογούσε κάτι στο κινητό του. Παραλίγο να πέσει σε μια κολώνα καθώς βγήκαμε έξω, αλλά δυστυχώς ο Άλεξ τον ειδοποίησε έγκαιρα.

Damn, θα μπορούσα να τον απειλήσω να σβήσει εκείνη την εξευτελιστική φωτογραφία μου από το πάρτυ γενεθλίων μου όταν μπήκα στα δεκατέσσερα...

Ναι, μη ρωτήσετε καλύτερα...είχα τρομάξει τόσο με τον κλόουν που κατάφερα και έπεσα με τη μούρη μέσα στην τούρτα σοκολάτα με τη Barbie.

Από μικρή φαινόσουν πόσο έξυπνη είσαι...

Είπα κι εγώ, άργησε σήμερα! Με τη κακία στο στόμα!

"Και τώρα...όλα αρχίζουν!" αναφώνισε ο αδερφός μου και κοίταξε τον κολλητό του συνωμοτικά.

"Τι;" ρώτησα και τα χαζά απλά γέλασαν.

Τι φάση;

__________

"Oh, I've been shaking
I love it when you go crazy
You take all my inhibitions
Baby, there's nothing holding me back!
You take me places that tear up my reputation
Manipulate my decisions
Baby, there's nothing holding me back!
THERE'S NOTHING HOLDING ME BACK!" τραγούδησα τους τελευταίους στίχους και βγαίνοντας από τη μπανιέρα, τύλιξα το βαμβακερό μπουρνούζι γύρω από το σώμα μου.

"ΡΕ ΆΝΝΥ ΤΕΛΕΊΩΝΕ ΔΈΚΑ ΏΡΕΣ! ΚΑΙ ΚΛΕΊΣΕ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΆΘΛΙΑ ΜΟΥΣΙΚΉ!" ακούστηκε η αγριογκαρίλα του αδερφού μου απ' έξω από το μπάνιο, αλλά δεν έδωσα σημασία.

Άνοιξα το κινητό μου κι αφού έκλεισα το 'playlist μπάνιου' (μην μου πείτε ότι είμαι η μόνη που ακούω μουσική επί ώρες όταν κάνω μπάνιο), παρατήρησα ότι είχα τέσσερις αναπάντητες από την Έλενα.

Την πήρα πίσω και δεν πρόλαβε να χτυπήσει δεύτερη φορά.

"Έλα ρε. Δεν ήξερα άμα θα φορούσα τα μαύρα vans ή τα stan smith αλλά η Μαρ με βοήθησε." μου είπε και προσπάθησα να συνδεθώ με το περιβάλλον, χωρίς επιτυχία.

"Δεν σε καταλαβαίνω." απάντησα απλά και άκουσα την γνωστή τσιρίδα της Μαρ, ακριβώς φτυστή όπως αυτή της Ζουμπουλίας από το παρά πέντε.

"Σε κλείνω. Θα τα πούμε εκεί! Ερχόμαστε!" και με αυτές τις λέξεις η Έλενα τερμάτισε τη κλήση.

Έρχονται; και εγώ γιατί δεν το ξέρω;

Σκεπτόμενη ότι ο Αντώνης σίγουρα είχε κάποια ανάμειξη σε αυτό, βγήκα από το μπάνιο με τα υγρά μαλλιά μου να έχουν δημιουργήσει μία ολόκληρη λίμνη, και κατευθήνθηκα προς το δωμάτιο του αδερφού μου.

"Ρε, άμα το μάθουν..." άκουσα τον Άλεξ να λέει από μέσα και χωρίς δισταγμό, άνοιξα τη πόρτα.

"Τι στο διάολο κάνετε;" ρώτησα, καθώς τους είδα σκυμμένους πάνω από κάτι, στο γραφείο του αδερφού μου.

"Πήγαινε για ύπνο μικρή. Δεν είναι για εσένα αυτά." αποκρίθηκε ο Αντώνης και πέρασε φευγαλαία από το μυαλό μου ο αποκεφαλισμός του Nedd Stark στο game of thrones. Πόσο θα ήθελα να ήταν στη θέση του!

"Κάλεσες την Έλενα;" μπήκα κατευθείαν στο ψητό, αλλά δεν γύρισε να με κοιτάξει. Ούτε το γουρούνι δίπλα του.

Γουρούνι ε; Άλλα έλεγες χθες...

Όλοι οι άντρες γουρούνια είναι τέλος!

"Βασικά όλοι καλεσμένοι είναι...ΝΑΙ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΚΑΤΆΛΑΒΑ!" φώναξε και παίρνοντας στα χέρια του το άγνωστο αντικείμενο, βγήκε από το δωμάτιο. Ο Άλεξ φάνηκε διστακτικός για λίγο κι έπειτα τον ακολούθησε.

Μένοντας ακίνητη, προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη, βγήκα κι εγώ από το δωμάτιο και τους ακολούθησα στο κάτω όροφο.

Μια απαλή μουσική ακουγόταν από το μεγάλο στερεοφωνικό και παραλίγο να παραδεχτώ ότι ο αδερφός μου είχε καλό γούστο στη μουσική...

Αχ, τη βλέπω αυτή τη μελωδία να μου κολλάει στο μυαλό...ταν ταν ταν ταν ταν ταν ταν...

"DARE ME TO JUMP OFF OF THIS JERSEY BRIDGE
I BET YOU NEVER HAD A FRIDAY NIGHT LIKE THIS
KEEP IT UP, KEEP IT UP, LET'S RAISE OUR HANDS"

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"

ΑΠΌ ΤΙΣ ΚΑΛΎΤΕΡΕΣ ΤΣΙΡΊΔΕΣ ΣΟΥ! ΈΧΕ ΧΆΡΗ ΠΟΥ Η ΜΟΥΣΙΚΉ ΕΊΝΑΙ ΦΟΥΛ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΎΣΤΗΚΕΣ!

ΓΑΜΏ ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ ΤΟΥΣ ΚΌΝΤΕΨΑ ΝΑ ΠΆΘΩ ΑΝΑΚΟΠΉ ΜΕ ΤΙΣ ΒΛΑΚΕΊΕΣ ΠΟΥ ΒΆΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΚΟΎΝΕ! ΜΑ ΔΕΝ ΈΧΩ ΔΊΚΙΟ;

"Ρε μαλάκα χαμήλωσέ το!" τον επίπληξε ο Άλεξ και πραγματικά του αξίζει ένα μπισκοτάκι που φάνηκε σε κάτι χρήσιμος σήμερα.

"Συγγνώμη, αυτουνού μπήκε ο Morningstar μέσα του κι έκανε έτσι;" εξέθεσα την απορία μου και με κοίταξαν και οι δύο με το βλέμμα της αγελάδας.

Και έτσι καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν δει ποτέ τους Lucifer...

"Είναι Pierce The Veil άσχετη, ποιοτική μουσική, όχι φλώρικη σαν αυτόν τον Αυγερινό πως τον είπες" αντεπιτέθηκε ο Αντώνης.

"Ναι ξεχάστε το. Τι ακριβώς κάνετε;" ρώτησα ενώ παρατήρησα τα μπολ γεμάτα με πατατάκια και τα πλαστικά ποτήρια στοιβαγμένα σε μια γωνία.

"Πάρτυ;" αποκρίθηκε με duh ύφος ο αδερφός μου και αισθάνθηκα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι.

Εε εντάξει σιγά, πόση είναι η απόσταση;

Μωρή άντε στο διάολο που θα με πεις και κοντή,  με 1,59 ύψος!

Θα σε έλεγα ψηλή...

Άμα πήγαινες πρώτη γυμνασίου...

*σηκώνει διακριτικά το μεσαίο δάχτυλο*

"Άμα το μάθουν οι γονείς..." ξεκίνησα να λέω, αλλά ο Άλεξ ήρθε ακριβώς μπροστά μου και περιόρισε το οπτικό μου πεδίο στα μάτια του.

Ωω φακ. Οπισθοχώρηση...

"Επειδή είσαι καλό κορίτσι όμως, δεν θα πεις τίποτα και θα πάρεις τους φίλους και θα τη κάνετε από εδώ..." μου είπε με ένα τρομακτικό χαμόγελο και από μέσα μου η Απουλχερία είχε πλαντάξει στο κλάμα.

Έκανα ένα βήμα μπροστά και του χαμογέλασα ειρωνικά. Όοοχι αγόρι μου, σιγά μη σε αφήσω με αυτές τις λυσσάρες που σου σχολιάζουν την κάθε φωτογραφία που ανεβάζεις στο instagram!

"Θα μείνω εδώ, ΜΑΖΊ με τα παιδιά, αν δεν θέλετε να πω τίποτα." είπε σκληρά και ο Άλεξ γύρισε το κεφάλι του 190 μοίρες, σαν το κοριτσάκι του εξορκιστή, για να ζητήσει βοήθεια από τον αδερφό μου.

"Και τι σκατά θα κάνετε εσείς, τα νιάνιαρα του Λυκείου σε φοιτητικό πάρτυ;" ρώτησε θυμωμένα και χαμογελώντας, άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες για τον επάνω όροφο.

"Ωω αδερφούλη μου, θα δεις..."

________

"Ρε μήπως είναι πολύ...ανοιχτό;" ρώτησα αγχωμένη τη Μαρ κι εκείνη έκανε faceplam για δέκατη φορά μέσα στο δεκάλεπτο.

"Είναι ότι καλύτερο ρε βλάκα!" επισήμανε και κοιτάχτηκα άλλη μια φορά στο καθρέφτη.

"Έχει ανοιχτό το στήθος ναι, αλλά είναι μακρύ και κομψό. Σου πάει πολύ ρε!"

Αφού ενέκρινε και ο Αχιλλέας, ήμουν εντάξει!

"Άντε πάμε τότε." τους είπα και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το κάτω όροφο.

Το σαλόνι και η κουζίνα είχε γεμίσει με άγνωστα για εμένα παιδιά τα οποία κάπνιζαν, έπιναν και φασώνονταν σε γωνίες. Προσπάθησα να εντοπίσω τον Αντώνη ή τον Άλεξ, αλλά ήταν άφαντοι.

"Καλά, δωρεάν σουβλάκι θα μοιράσετε και μαζεύτηκε όλο το Πανεπιστημείο;" ρώτησε η Έλενα και γελασα με το σχόλιό της.

"Από ότι φαίνεται, ο αδερφός μου δεν είναι τόσο φλώρος όσο νόμιζα..." είπα σχεδόν από μέσα μου και έσπρωξα μια ημίγυμνη τύπισσα, προκειμένου να πάω στη κουζίνα.

"Πάω για νερό, έρχομαι!" τους είπα και μετά από πολύ κολύμπι, ανάμεσα στη θάλασσα της ορμόνης και του καπνού, κατάφερα και έφτασα.

"Ουάου! Δείχνεις τόσο...διαφορετικός..." παρατήρησα τον αδερφό μου, ο οποίος κρατούσε ένα μπουκάλι βότκα στα χέρια του. Πράγματι μπορεί να είχε ντυθεί απλά, αλλά κάτι είχε επάνω του που τον έκανε να μοιάζει κούκλο.

Από σένα θα πήρε μαρή

"Θενξ. Ήρθε η Έλενα;" ρώτησε και χαμογέλεσα σατανικά.

"Ναι άντε πήγαινε." του χτύπησα φιλικά τη πλάτη και εξαφανίστηκε μέσα στο χάος.

Χαμογελώντας μόνη μου, αφού ήπια λίγο νερό, βγήκα από τη  κουζίνα και βάλθηκα να ψάχνω με το βλέμμα μου τα παιδιά, αλλά δεν τα έβρισκα πουθενά.

Ναι, τα παιδιά ψάχνεις εσυ...

Ποιον άλλον;

"Άννυ..." άκουσα έναν ψίθυρο στο αυτί μου και γύρισα για να αντικρίσω έναν Θεό.

Είναι όπως τότε, στη πρώτη σας γνωριμία. Χριστέ μου...

Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται, καθώς παρατηρούσα αμίλητη το μαύρο ντύσιμό του, όπως κι εκείνος.

Καλέ, αυτός σε γδύνει με τα μάτια του...

Ας είναι...

"Το φόρεμα αυτό είναι..." ξεκίνησε να λέει, καθώς με περιεργαζόταν από πάνω μέχρι κάτω και σταμάτησε τελικά στο ύψος του στήθους μου. Τον παρατήρησα να ξεροκαταπίνει.

Όπα Άλεξ...

"Έλα μαζί μου." είπε και χωρίς να προλάβω να απαντήσω, με τράβηξε από το χέρι και με οδήγησε σε έναν κύκλο παιδιών, που κάθονταν στο πάτωμα οκλαδόν, με δύο μπουκάλια ποτού στη μέση. Αμέσως διέκρινα τα φουντωτά μαλλιά της Έλενας και τα καστανά χαρακτηριστικά της Μαρ. Ο Αχιλλέας πού ήταν;

"Άννυ! Πού ήσουν ρε σε ψάχναμε! Κάτσε!" με παρακίνησε η Μαρ και κατάλαβα αμέσως ότι είχε πιει παραπάνω από ότι έπρεπε. Υπάκουσα και κάθισα στο κύκλο, όπως και ο Άλεξ.

Καλά κοτζάμ γαϊδούρια φοιτητές και παίζουν παιχνίδια εφήβων; Note that.

"Στέλλα, θάρρος ή αλήθεια;" ρώτησε η Έλενα μια μαυρομάλλα, η οποία στεκόταν δίπλα από τον Άλεξ.

Πολύ δίπλα...

Άμα την ξεμαλιάσσω, θα δούμε πόσο μαυρόμαλλα θα είναι...

Γιατί, δικός σου είναι ο Άλεξ;

...

"Θάρρος φυσικά!" απάντησε εκείνη και η φωνή της ήταν τόσο τσιριχτή, όσο μια κιμωλία στον πίνακα.

By the way τα βυζιά της είναι πιο ψεύτικα και από γυαλιά Ray Ban που πουλάνε στα αναμνηστικά μαγαζάκια στην Αθήνα...

"Έχεις το θάρρος να φασωθείς με τον Ηλία για δύο γύρους;" ρώτησε κι εκείνη αφού κοίταξε ένα παιδί με γυαλιά στα δεξιά της, σηκώθηκε θυμωμένα και τον τράβηξε μαζί της.

Άηχα, σχημάτισα τη φράση "ευχαριστώ" και η Έλενα μου έκανε νόημα με το κεφάλι της, δείχνοντάς μου τον Αντώνη.

"Αντώνη, θάρρος ή αλήθεια;" τον ρώτησα και εκείνος απάντησε αμέσως θάρρος.

"Έχεις το θάρρος να φιλήσεις την Έλενα;" ρώτησα και εκείνος χωρίς καμία έκφραση στο πρόσωπό του, ήπιε ένα ποτηράκι βότκα. Ο Άλεξ τον σκούντηξε, αλλά εκείνος έμεινε ακίνητος, κοιτώντας με με ένα δολοφονικό βλέμμα.

"Εγώ πάω στη τουαλέτα." άκουσα την Έλενα να λέει και έφυγε από τη παρέα.

"Μπράβο μαλάκα!" είπε ο Άλεξ και σε δευτερόλεπτα ο αδερφός μου σηκώθηκε και εξαφανίστηκε, με ένα μπουκάλι βότκα στα χέρια του.

Γιατί φαιρόταν έτσι;

________

"Άλεξ, βγάλε τη μπλούζα σου!" νιαούρισε η Στέλλα και αυτός χαζογελώντας, έκανε ότι του είπε.

Ιιιιιιι ΆΓΙΕ ΜΟΥ ΓΕΡΆΣΙΜΕ ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΒΛΈΠΩ;

"Είσαι τόσο όμορφος..." του είπε εκείνη και του χάιδεψε τους κοιλιακούς γελώντας.

ΕΓΏ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΉ ΤΗ ΘΈΣΗ!

Ίου απλά ίου! Μάζεψε τα σάλια σου μωρή σαύρα!

"Άννυ, θάρρος ή...θάρρος;" με ρώτησε αυτός χαχανίζοντας με το τσουλί και νιώθοντας το δωμάτιο να γυρίζει, δεν απάντησα και απλά σηκώθηκα κι έφυγα από εκεί.

Ή επειδή αηδίασες και ζήλεψες.

Ή επειδή κατάλαβα πόσο μαλάκες είναι όλοι τους...

Στηρίχθηκα στο τοίχο και μούτζωσα τον εαυτό μου που τον άφησα να πιει δέκα ποτηράκια βότκα.

Μούτζωσα τον εαυτό μου που τον άφησα να νοιαστεί...ξανά...

Έκλεισα τα μάτια μου για λίγο και στριμωγμένη, ανάμεσα σε τόσα κορμιά, κατάφερα και διέκρινα τον Αχιλλέα, που χόρευε με έναν πανέμορφο αγόρι, με αστραφτερό χαμόγελο.

Αχ σιπάρω, τα γλυκούλια!

Ασυναίσθητα χαμογέλασα και δεν παρατήρησα ένα αγόρι που με πλησίασε.

"Χορεύεις όμορφη;" με ρώτησε και τον παρατήρησα καλύτερα. Είχε καστανά μαλλιά και διέκρινα τα γαλάζια μάτια του να λάμπουν στο ελάχιστο φως.

Καμία σχέση με αυτά του Άλεξ...

"Ναι, αλλά όχι μαζί σου, Χάρυ." ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου και δύο χέρια τυλίχθηκαν γύρω από τη μέση μου.

"Καλά ντε, δεν το ήξερα ότι ήταν δική σου, σόρυ." απάντησε γρήγορα αυτός και γυρνώντας τη πλάτη του, έφυγε.

"Τι στο διάολο κάνεις;" επιτέθηκα στον Άλεξ και αυτός με κοίταξε αγριεμένα.

"Σε προστατεύω από τον λιγούρη;" απάντησε και εγώ αγνοώντας τον, έφυγα από κοντά του. Τον άκουσα να με φωνάζει αλλά τον έγραψα.

Κάθισα σε έναν από τους καναπέδες στο σαλόνι και άρπαξα ένα μισογεμάτο ποτήρι από το τραπεζάκι. Με μια γουλιά άδειασα όλο το περιεχόμενό του.

Ζαλίζομαι...

Απ' το πολύ ποτό, τα χείλη σου μυρίζουν αλκοόλ!

Τελικά δεν είμαι η μόνη που μέθυσα υποθέτω...

Μια γνωστή κολώνια τρύπησε στα ρουθούνια μου και σηκώθηκα όρθια. Μα καλά, θα με άφηνε στην ησυχία μου ποτέ αυτό το παιδί;

Αυτό θες πραγματικά;

"Άννυ;"

Ο Κρις βρισκόταν μπροστά μου, ντυμένος με ένα άσπρο πουκάμισο και ένα τζιν, τα οποία του πήγαιναν πολύ. Μου χαμογελούσε αμήχανα κι εγώ είχα μείνει μαλάκας.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρώτησα κι έκανε ένα βήμα μπροστά.

"Χρωστάς μια απάντηση..." αποκρίθηκε και το ελάχιστο φως μου επέτρεπε μετά βίας να δω τα μάτια του.

"Εγώ δεν...φέρε τον Ά-"

"Σ,σ,ς...μην το σκέφτεσαι πολύ..." είπε και τοποθέτησε τα χέρια του στα μάγουλά μου.

Ιιιι μωρή τρέξε! ΆΛΕΞ ΠΟΎ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΕΊΣΑΙ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ;

"Γιατί ήπιες ρε μωρό μου;" ρώτησε και πάγωσα στη θέση μου.

Γιατί ξέρω ότι πρόκειται να κάνω ένα μεγάλο λάθος...

'Μωρό μου'...ποιο ωραία ακουγόταν στο στόμα του Άλεξ...

ΟΜΙΤΖΙ! ΤΟ ΠΕΣ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ!

Χάιδεψα τα πυκνά μαλλιά του και αυτός χαμογέλασε. Αχ ρε Άλεξ, τι μου έχεις κάνει...

Τον είδα να σπρώχνει το πλήθος και να έρχεται προς το μέρος μας. Τουλάχιστον νόμιζα ότι ήταν αυτός...δεν ήμουν σίγουρη...

Μην το κάνεις απλά...

Ένωσα τα χείλη μου με τα ζεστά του Κρις και έκλεισα τα μάτια μου, χαμογελώντας μέσα από το φιλί.

Πολύ αργά, Απουλχερία...

_________

Γειαα❤Νέο κεφάλαιο γεμάτο δράση! Πώς σας φάνηκε;😍

(Μην με σκοτώσετε πλιζ, δεν φταίω εγώ😂)

Ξέρω ότι δεν ήταν τόσο χιουμοριστικό όσο περίμενα, αλλά δεν είχα πολύ όρεξη! Στο επόμενο όμως, υπόσχομαι χαμό😍😚

Ερώτηση's corner:
Σε ένα πάρτυ θα προτιμήσετε να χορέψετε ή απλά να απολαύσετε τη μουσική;
Εγώ θα χορέψω φυσικά😍😍❌

Promotion's corner:
Λατρεύω το στόρυ της LiaDiamond1 "A teenage block of flats", έχει πολύ γέλιο και ωραίο πλοτ!❤😍

☡Πάρτε μέρος στο διαγωνισμό που οργανώνουμε, "Write It Now For Greece(#WIN4GR), για να αναδείξουμε τα στόρυ σας! Θα το βρείτε στο προφίλ μου!☡

Vzk❤-που ετοιμάζεται για γάμο😍