Κοιτούσα ανά πέντε δευτερόλεπτα το ρολόι του κινητού μου και ευχόμουν να καταφέρναμε να φτάσουμε στην ώρα μας. Έριξα μια γρήγορη ματιά στον Άλεξ δίπλα μου, ο οποίος οδηγούσε λες και είχε πάρει μέρος στο Ράλι της Ακρόπολης και ξεφύσιξα ανακουφισμένη, καθώς έστριψε στο στενό της γειτονιάς μου.

"Φτάσαμε εγκαίρως! ΦΤΆΣΑΜΕ!" φώναξα χαρούμενη και βγήκα έξω από το αμάξι, χοροπηδώντας. Τσέκαρα ξανά την ώρα και είχαν περάσει ακριβώς 36 λεπτά από την ώρα που τηλεφώνησε ο μπαμπάς. Σύμφωνα με τους μαθηματικούς υπολογισμούς μου, θα φτάσουν σε τουλάχιστον 10 λεπτά.

Mission accomplished.

Aa καλά σε εσένα άφησε ο Άλεξ τον υπολογισμό; Σωθήκαμε. Θα έχουν φτάσει και θα είναι μέσα.

Ωω σκάσε Απουλχερία δεν μπορείς να μου το χαλάσεις. Ξέρω ότι το έκανα σωστά.

"Πάμε." με διέκοψε από τον εποικοδομητικό διάλογο που είχα με την Απουλχερία ο Άλεξ και τη στιγμή που άνοιξα το πορτάκι της κύριας εισόδου, προσπαθώντας να μην κάνω καθόλου φασαρία, λες και έπαιζα σε ταινία με τον πράκτορα 007, το κινητό μου άρχισε να χτυπάει σαν δαιμονισμένο.

"Ποιος είναι ο 'μαλάκας κολλητός του... crush';" ρώτησε περίεργος ο Άλεξ δίπλα μου, καθώς είδε το όνομα που αναγραφόταν στην οθόνη.

ΙΙΙΙΙ ΣΚΑΤΆ, ΥΠΟΤΊΘΕΤΑΙ ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ.

"Παρακαλώ;" απάντησα στη κλήση του αδερφού μου και ευχήθηκα να μην είχα βάλει στο τέρμα τον ήχο.

"ΠΟΎ ΕΊΣΑΙ ΡΕ ΆΝΝΥ; ΕΊΝΑΙ Ο ΆΛΕΞ ΜΑΖΊ ΣΟΥ; ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΈΡΘΕΤΕ ΣΠΊΤΙ, Ο ΜΠΑΜΠΆΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΈΡΑΣ..."

Daamn, με ξεκούφανε το ζωον.

"Μαζί είμαστε ερχόμαστε." τον διέκοψα γρήγορα και τερμάτισα τη κλήση, ενώ συνέχισε να φωνάζει το όνομα μου.

"Ο Αντώνης ήταν;" με ρώτησε αμέσως το crush μου και αγνοώντας τον, ανέβηκα τα σκαλοπατάκια κι έφτασα έξω από τη πόρτα του σπιτιού.

"Δεν μου αρέσει να με αγνοούν!" φώναξε ψιθυριστά στο αυτί μου και με μια κίνηση με κόλλησε επάνω στη πόρτα. Η καημένη η πλατούλα μου...

Ανέπνεε λίγα μόλις εκατοστά πάνω από τα χείλη μου και ήθελα τόσο πολύ να μειώσω αυτή την μεταξύ μας απόσταση.

"Εγώ δεν..."

"Τι είναι το crush;" με ρώτησε για μια ακόμη φορά και ξεροκατάπια, ενώ ένα πονηρό χαμόγελο σχηματιζόταν στο αγγελικά πλασμένο πρόσωπό του.

Τη στιγμή που έκανα να του απαντήσω μια μπούρδα που σκαρφίστηκε η Απουλχερία, ένιωσα το σώμα μου να αφήνεται να πέσει στο κενό. Με μιας, βρέθηκα αγκαλιά με το κρύο πάτωμα και από πάνω μου διακρινόταν η πιθηκόφατσα του Αντώνη.

"Είσαι χαζη κοπέλα μου; Πάνω στη πόρτα στηριζόσουν;" με φώναξε απαξιωτικά.

Βασικά την είχε κολλήσει ο κολλητός σου σε μια προσπάθεια να την ρίξει, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. *γκουχ γκουχ*

"Μπορείτε να μου πείτε ΠΟΎ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΊΧΑΤΕ ΠΆΕΙ; Με το ζόρι πρόλαβα να γυρίσω από το γυμναστήριο και να σιγυρίσω αυτό το χαμό που επικρατούσε!"

Wow. Κάποιος άλλος έχεις περίοδο σήμερα...

"Δεν φταίει η Άννυ. Εγώ την πήγα στο  μουσείο φυσικής για να κατανοήσει καλύτερα μια θεωρία. Λάθος μου που δεν στο είπα, το ξέρω αλλά-"ξεκίνησε νά λέει ο Αλεξ.

"Σε μουσείο φυσικής; Αυτό είναι υπέροχο! Μπας και μάθει τίποτα τουλάχιστον! Τελοσπάντων, όλα καλά τώρα...δεν έχω τελειώσει με το σαλόνι... Βάλτε ένα χεράκι!" μας πρόσταξε και χάθηκε στη κουζίνα.

"Παρά τρίχα!" ξεφύσιξα ανακουφισμένη και εκείνος μου έδωσε το χέρι του για να με σηκώσει από το πάτωμα.

Μα τι γλυκός!

Όντως αλλά δεν τον ανταλλάσω με την Nutella μου, σόρρυ.

Κανείς δεν μίλησε για-

Η ΝΟΥΤΈΛΑ ΚΟΛΛΆΕΙ ΠΑΝΤΟΎ ΣΚΆΣΕ!

Το χέρι του βρέθηκε ξαφνικά πολύ χαμηλά στη μέση μου και για μια στιγμή πίστευα ότι θα χούφτωνε τον πισινούλι μου.

Διόρθωση: το ευχόταν.

"Τι...κάνεις;" σάστισα και απομακρύνθηκα ελάχιστα από κοντά του.

"Δεν άκουσες τι είπε ο Αντώνης; Είπε να βάλουμε ένα χεράκι." απάντησε κιά άρχισε να γελάει μόνος του σαν να του είπε κάποιος ότι δεν γνώριζε την ύπαρξη του Despacito.

"Πολύ αστείος Άλεξ." κάγχασα κι εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κουδούνι.

Τη γαμήσαμε για μια ακόμη φορά...

_________

"Δηλαδή θα του πω-"

"ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΕΊΠΑΜΕ! Έχουμε περίπου πέντε λεπτά! ΤΡΈΧΑ!" επανέλαβα ψιθυριστά στον άχρηστο αδερφό μου. Αμέσως εκείνος σφυρίζοντας "μπιμπ μπιμπ", έγινε καπνός από μπροστά μας.

Τι ωραίο να ξέρεις ότι ο αδερφός σου είναι ο Road Runner κι εσύ το Κογιότ! Θα μπορέσω να τον αποτελειώσω με χιλιάδες τρόπους και τότε-

*ακούγεται το σατανικό γέλιο από κάπου μακριά*

Που βασικά είναι της Απουλχερίας γιατί μόλις πάτησες επάνω σε εμετό ΗΛΊΘΙΑ!

ΈΛΑ ΜΟΥ;

ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

ΙΙΙΙΙΟΥΥΥΥΥΥΥ

ΠΟΙΟΣ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ ΞΈΡΑΣΕ ΑΚΡΙΒΏΣ ΜΈΣΑ ΣΤΟ ΣΑΛΌΝΙ;

Θα ορκιζόμουν ότι είσαι εσύ, αλλά...

"Ρε Άννυ! Πρόσεχε λίγο!" με επέπληξε ο Άλεξ και του έριξα ένα βλέμμα μακράν καλύτερο από αυτό της Μέδουσας.

Αυτή η κάρχια πήγε να σκοτώσει τον Περσέα όμως ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΟΎΣΩ ΝΑ ΛΕΣ ΚΆΤΙ!

Σιγά τον άντρα μωρή έλεος!

Και εσύ κάρχια είσαι, έχετε και το ίδιο βλέμμα οπότε πάω πάσο. Και όσο για τον άντρα μου...

ΤΙ ΣΤΟ-

Δικός μου κάρχια μακριά!

"ΠΉΓΑΙΝΕ ΒΓΆΛΕ ΤΑ ΈΞΩ ΑΥΤΆ!" με διέκοψε ο Άλεξ για μια ακόμη φορά και τοποθέτησε στην αγκαλιά μου μια  γεμάτη μαύρη σακούλα σκουπιδιών, σαν αυτές στις ταινίες που κρύβουν τα κομμάτια χεριών και ποδιών.

Χωρίς να απαντήσω, έκανα όπως μου είπε και έβγαλα τα σκουπίδια στο πίσω μπαλκόνι της κουζίνας, που δεν πήγαινε ποτέ κανείς. Κοιτώντας την ώρα είδα ότι είχαν περάσει ήδη δύο λεπτά.

Σπινιάροντας, έφτασα ξανά στο σαλόνι και αρπάζοντας ένα πανί, άρχισα να τρίβω δυνατά το τραπεζάκι του καφέ που είχε γεμίσει με όλα τα είδη των ποτών.

Damn it, θα μας καταλάβουν και τότε...

Ο ήχος μηνύματος του κινητού μου που ήταν στη διαπασων με έκανε να τι αρπάξω στα χέρια μου και να διαβάσω το μήνυμα από τον Αντώνη.

Από: μαλάκας κολλητός του κρας
ΜΠΑΊΝΟΥΝ!!!

Έκανα νόημα στον Άλεξ και τρέχοντας σφεντόνα ανέβηκα δύο δύο τα σκαλιά, όπως έκανα όταν ξεχνούσα το φως στο κάτω όροφο και αφού το έσβηνα έτρεχα στον επάνω όροφο, φοβούμενη μη πεταχτεί το κορίτσι φάντασμα από τα σκοτεινά δωμάτια.

Ναι αυτή τη φορά ήμουν εγώ ο Road Runner...

Κλείστηκα στο δωμάτιο μου, τοποθετώντας το αυτί στη πόρτα και όταν άκουσα ομιλίες από κάτω, βεβαιώθηκα ότι οι γονείς μου είχαν επιστρέψει.

"Άννυυυ!" άκουσα τον μπαμπά να με φωνάζει και αφού φόρεσα τα μαύρα γυαλιά της μυωπίας μου, κατέβηκα χαλαρά τα σκαλιά και δήθεν έκπληκτη,  έτρεξα προς το μέρος τους και τους αγκαλιάσα.

"Διάβασες αγάπη μου;" με ρώτησε κι ένευσα θετικά ενώ ο Άλεξ πίσω μου έβηξε ελαφρά, κάνοντας με να του ρίξω ένα ακόμα θανατηφόρο βλέμμα.

Μα ποτέ θα γίνει πέτρα γαμώ;

Θα σου λεγα τι θα γίνει πέτρα επάνω του εάν συνεχίσεις και το παίζεις Mia Khalifa με τα γυαλιά και την εξαιρετική ερμηνεία σου στην ηθοποιία.

YOU SON OF A-

"Με εντυπωσιάζεις γλυκιά μου!" αποκρίθηκε εύθυμα εκείνος και του χαμογέλασα.

Μα ποιος Di Caprio και μαλακίες; Εγώ αξίζω το Oscar ηθοποιίας!

"Ο Άλεξ με έκανε να καταλάβω πόσο εύκολη είναι η φυσική...και πόσο την αγαπάω..." είπα και κοίταξα τον αγαπημένο μου πρόσωπο τις τελευταίες ημέρες.

Προς μεγάλη μου έκπληξη ο γλυκούλης κοκκίνισε ελαφρώς και αφού χαμογέλασε στον μπαμπά, έκλεισε το μάτι σε εμένα, κάνοντας με να νιώθω τυχερή που δεν είμαι παγωτό, αλλιώς θα έλιωνα.

Τα αστεία σου είναι άθλια σήμερα, τι συμβαίνει μαζί σου; Θα μου πεις...πότε ήταν καλά...

Τι εννοείς; Πάντα λέω καλά αστεία! Και τώρα! Δεν σε πιάνω!

ΔΕΝ ΕΊΣΑΙ Η ΆΝΝΥ ΠΟΥ ΉΞΕΡΑ! Θα έλεγα ότι είσαι....

ΜΗΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΣ!

Οκ οκ...θα βρω άλλο άτομο και θα γίνω η συνείδησή του εσένα σε βαρέθηκα! Έχεις ψυχολογικά και δεν σε αντέχω άλλο!

Επιτέλους! Θα ηρεμίσω! ΘΕΈ ΜΟΥ!

"Χαίρομαι τόσο για εσένα Άννυ." μου είπε γλυκά ο πατέρας και φταρνίστηκε δυνατά. Ο μπαμπάς τον αγκαλιάσε από τη μέση και τον οδήγησε προς τον επάνω όροφο, κάνοντας νόημα στον αδερφό μου να του ετοιμάσει ένα τσάι.

"Φτηνά τη γλιτώσαμε...τελειώστε το σαλόνι και όλα θα πάνε καλά. Δεν θα το μάθουν ποτέ!" μας είπε αυτός και ένα creepy χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του. Ύστερα κατευθήνθηκε προς τη κουζίνα.

Ελπίζω να έχει δίκιο για μια φορά στη ζωή του...

___________

Πείτε μου ποιο σοβαρό άτομο είναι ξύπνιο στις ΔΈΚΑ ΠΑΡΆ ΤΈΤΑΡΤΟ ΤΟ ΠΡΩΊ ΣΑΒΒΆΤΟΥ, ΜΌΛΙΣ ΔΎΟ ΜΈΡΕΣ ΠΡΙΝ ΑΝΟΊΞΟΥΝ ΤΑ ΚΑΤΑΡΑΜΈΝΑ ΣΧΟΛΕΊΑ! (α/ν η Άννυ πηγαίνει 3η λυκείου όχι 2α)

ΜΑ ΦΥΣΙΚΆ ΕΓΏ! Κι αυτό γιατί ο μπαμπάς επέμενε να κάνω λίγα τελευταία μαθήματα για να είμαι πιο μπροστά στο σχολείο από όλους!

"Θέλω να λύσεις αυτή στην άσκηση." μου είπε ο Άλεξ χωρίς να πάρει το βλέμμα του από μια σχέδια του βιβλίο.

Κι εγώ θέλω εσένα.

Ψόφα εσύ και βοήθησέ με να τη λύσω σωστά, για να μην τον κάνω να αισθάνεται τελείως άχρηστος.

Μα αν είμαι ψόφια, δεν θα μπορώ να-

"Στην έχω δειξει ήδη δύο φορές πώς λύνεται ρε Άννυ..." ξεφύσιξε εκείνος και βάλθηκε να με κοιτάει απογοητευμένος.

"Γιατί είπες ψέματα ότι πήγαμε σε μουσείο χθες;" τον ρώτησα αφού βεβαιώθηκα ότι είχα την αποκλειστική προσοχή του και πράγματι τον έπιασα απροετοίμαστο.

*η σατανική φωνούλα κάνει ξανά την εμφάνισή της*

"Δηλαδή τι ήθελες να του πω;" με ρώτησε επιθετικά και δάγκωσα το κάτω χείλος μου, σε μια προσπάθεια να μην τον βρίσω.

"Πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω." πέταξα και αδιάφορα συνέχισα να κοιτάω την άσκηση.

"Δεν μπορούσα να του πω ότι σε πήρα μαζί μου για να διαλέξω το διαμέρισμά μου." μου είπε ύστερα από λίγο και κάνοντας ότι δεν τον ακούω, συνέχιζα να κάνω μουτζούρες στο χαρτί, γιατί δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω.

"Έχεις δίκιο. Θα ήταν περίεργο να του έλεγες κάτι τέτοιο"

Φυσικά και δεν το εννοούσα, ήθελα απλώς να δω πώς θα αντιδράσει.

"Άννυ..."

Ήμουν σίγουρη!

"Λύνω άσκηση." απάντησα ξερά κι εκείνος γέλασε χαμηλόφωνα.

Εάν ο Παράδεισος ήταν ήχος, σίγουρα θα ταίριαζε με αυτόν της φωνής σου.

DAAAAAAAAMN ΠΆΩ ΝΑ ΤΟ ΓΡΆΨΩ TUMBLR ΑΥΤΌ!

"Δεν νομίζω η απάντηση να είναι αστεράκι, καρδούλα κι ένα... Ά...;"

Συνειδητοποιηώντας τι είχα γράψει, αναποδογύρισα το χαρτί και πήρα το puppy face που ήξερα να κάνω καλά.

"Κουράστηκα." είπα και σηκώθηκα όρθια, κατευθυνόμενη προς την πόρτα.

Κουράστηκα να μου φέρεται τη μια γλυκά και την άλλη αδιάφορα.

Κουράστηκα να προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει.

Κουράστηκα να είμαι εγώ η κολλημένη μαζί του.

Κουράστηκα να λέω αυτή τη λέξη πολύ

Κουράστηκα να λέω ότι έχω κουραστεί

Κουράστηκα να φταίω συνεχώς και το γιατί

Εγώ κουράστηκα, δεν ξέρω το πως νιώθεις εσύ.

Όχι παιδιά εάν αναρωτιέστε δεν είναι στιχουργός, το "Κουράστηκα" είναι τραγούδι του Toquel.

Σε μισώ τόσο πολύ εσένα.

"Μια άσκηση ΔΕΝ έλυσες και κουράστηκες;" με ρώτησε απότομα κα το χέρι του βρέθηκε μεμιας στη πόρτα, αποτρέποντάς με από την να την ανοίξω.

"Κουράστηκα από εσένα." απάντησα ειλικρινά και γύρισα να τον αντικρίσω.

Bye bitch!

Το ζώον, δεν είχε ιδέα...

"Τότε, καλύτερα να βρεις άλλον!" φώναξε λίγο πιο δυνατά και διέκοψε την οπτική επαφή μαζί μου. Το βλέμμα του καρφώθηκε στο πάτωμα και βγάζοντας τα γυαλιά του, έτριψε τους κροτάφους του.

"Αυτό θα κάνω. Πάμε να σε πληρώσω και για σήμερα, μείνε όσο ακόμα θες εδώ, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω τα μαθήματα μαζί σου."

Μαλάκα τι νομίζεις ότι κάνεις; Εμένα με ρώτησες;

Δεν μιλησε. Δεν είχε τίποτα. Το περίμενα.

Ούτε εγώ η ίδια δεν κατάλαβα που βρήκα το θάρρος να τα πω όλα αυτά και έκανα να ανοίξω τη πόρτα ξανά, αλλά τα χέρια του βρέθηκαν αριστερά και δεξιά από το κεφάλι μου, κάνοντας τη καρδιά μου να αρχίσει να χτυπάει με χίλια.

"ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΛΕΦΤΆ ΓΑΜΏΤΟ ΣΟΥ! Και μόνο που ΣΕ ΒΛΈΠΩ, που κάνουμε μάθημα και ΕΊΜΑΙ ΜΑΖΊ ΣΟΥ, δεν θέλω τίποτα άλλο! ΤΟ ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ ΑΥΤΌ;"

Έμεινα να κοιτάω τις φλέβες που πετάγονταν στο λαιμό του. Χωρίς να τον κοιτάξω, τις άγγιξα και τον ένιωσα να ανατριχιάζει ολόκληρος.

"Μάλιστα κύριε." απάντησα και αφήνοντάς τον εκεί, άνοιξα τη πόρτα και βγήκα έξω από το δωμάτιο.

Ακόμα έτρεμα, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα τι συνέβαινε.

Τον ήθελα.

Και με ήθελε.

__________

Γειααα💕Ζητώ συγγνώμη για την απουσία μου, αλλά ξεκίνησαν τα σχολεία, έχω φροντιστήριο κάθε μέρα και προπόνηση, οπότε όπως καταλαβαίνετε θα μειωθούν οι ανανεώσεις.

Το σημερινό κεφάλαιο δεν βγήκε όπως θα ήθελα και ίσως επειδή το έγραψα επειδή ένιωθα ότι έπρεπε να γράψω κεφάλαιο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να γράφεις τέτοιου είδους χιουμοριστικά στόρυ, για εμένα τουλάχιστον αλλά θα προσπαθήσω να ανεβάζω συχνά.

Σοο, πώς σας φάνηκε τι κεφάλαιο παρόλα αυτά;😂😏

Ο Άλεξ απλά ΣΞΣΚΣΚΚΔ💕
Τι λέτε να ακολουθήσει;😏

Ερώτηση's corner:
Τι άθλημα κάνετε; Είστε σε ομάδα;
Εγώ kick boxing🥊🥊

Promotion's corner:
Εμμ δεν ξέρω, έχω καιρό να διαβάσω κάτι...😂

Κάντε follow στο instagram για spoils, ενημερώσεις και πολλά ακόμα😄👇👇

Vzk💕-που νυστάζει απίστευτα πολύ😴