Οδηγούσε με απόλυτη προσήλωση στον απέραντο δρόμο που απλωνόταν μπροστά του και τα τελευταία λεπτά, εκείνα τα ωραία λεπτά που ήμουν μεταξύ ξύπνιου και ύπνου (ναι δεν φταίω εγώ που το αμάξι με κοίμιζε), άρχισε να σφυρίζει απολύτως μόνος του, πράγμα πιο σπαστικό και από την έλλειψη κανονικών emojis στο τσατ του Wattpad!

"Οδηγάς τουλάχιστον μια ώρα, πλας του ότι δεν με αφήνεις στιγμή να κλείσω λίγο τα ταλαιπωρημένα ματάκια μου, πλας του ότι πας λίγο γρήγορα αυτή τη στιγμή, πλας του ότι ΔΕΝ ΦΟΡΆΣ ΖΏΝΗ ΆΛΕΞ ΓΙΑ ΌΝΟΜΑ!" φώναξα δυνατά τη τελευταία πρόταση και ένα στραβό χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του στο κοφτερό προσωπάκι του.

Μαλάκα αυτό το jawline κόβει περισσότερο από την πρύτανή μας στο καταραμένο μαθήμά της!

Αα είσαι κι εσύ εδώ;

Πότε δεν έφυγα μωρό μου. Πάντα θα σε αγαπάω. Μα δεν είμαι αρκετά καλός για εσένα. Συγγνώμη.

Απουλχέριε, εσύ γλυκιέ μου;

Ο ένας και μοναδικός.
*Κλείνει αισθησιακά το γαλαζοπρασινομελοκεχριμπαρένιο μάτι του, αφήνοντας ξερό το γυναικείο(και ίσως και το αντρικό) ανύπαρκτο κοινό αναγνωστών του άθλιου αυτού κεφαλαίου*

"Ηρέμισε μικρή, σε λίγο φτάνουμε." απάντησε ωστόσο φόρεσε την ζώνη ασφαλείας.

Μα τι επιρροή έχω πάνω του!

Εμένα επηρεάζεις μωρό μου. Και πολύ μάλιστα. Άμα σκύψεις λίγο το κεφάλι σου, θα δεις τα αποτέλεσμα και-

Εντάξει σταμάτα τώρα, γίνεσαι cringy!

"Δεν μου είπες τελοσπάντων πού πάμε! Και εάν το μάθει ο Αντώνης, το ξέρεις ότι τη βάψαμε;" στη σκέψη αυτή ένα ρίγος με διαπέρασε και το αναίσθητο γουρούνι απλώς γέλασε.

"Του το είπα." απάντησε χαλαρά χωρίς να με κοιτάξει και έμεινα με ανοιχτό το στόμα.

Μήπως γεννήθηκε χωρίς εγκέφαλο και του έβαλαν στο νοσοκομείο κανέναν ελλατωματικό;

"Άλεξ τι λες; Εάν υποψιαστεί κάτι και το πει στους δικούς μου ή ακόμα και στους δικούς σου...Θεέ μου, η μάνα σου σε έμαθε να είσαι τόσο χαζός ή είναι έμφυτο το χάρισμα?" φώναξα λίγο πιο δυνατά από ότι ήθελα και γύρισε προς το μέρος μου, κοιτώντας με θυμωμένα.

"ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΑΜΏΤΟ ΣΟΥ, ΠΕΤΆΣ ΜΑΛΑΚΊΕΣ!" ούρλιαξε με τη σειρά του και οφείλω να ομολογήσω ότι τρόμαξα.

"ΕΓΏ ΑΠΛΏΣ ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΦΟΡΈΣΕΙΣ ΖΏΝΗ, ΤΙ ΦΤΑΊΩ!" υπερασπτίστηκα τον εαυτό μου αν και ήξερα ότι το παράκανα.

"ΓΙΑΤΊ ΝΟΙΆΖΕΣΑΙ ΤΌΣΟ;" ρώτησε στον ίδιο τόνο και ξεροκατάπια. Με την άκρη του ματιού μου εντόπισα μια κίνηση ευθεία μπροστά μας και επικεντρώνοντας το βλέμμα μου στο σημείο εκείνο, παρατήρησα μια νταλίκα να κατευθύνεται προς το μέρος μας.

"ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΏΤΟ!"

"ΆΛΕΞ ΠΡΌΣΕΧΕ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΟΥ!" φώναξα δυνατά και αυτός σαν να ξύπνησε από κάποιο λήθαργο, γύρισε τη προσοχή του στο τιμόνι και έκανε έναν απότομα ελιγμό, χάνοντας για λίγο τον έλεγχο του αμαξιού.

Κι έτσι λοιπόν η νταλίκα έπεσε ακριβώς επάνω τους, σπάζοντας το τζάμι και προσγειώνοντας τα γυαλιά επάνω στα-πλέον πτώματα- των δύο άτυχων παιδιών.

Τα τοπικά κανάλια έκανα ουρά, μεγαλύτερη από αυτή στο Allou Fun Park το σαββατοκύριακο, προκειμένου να μεταδώσουν το ατύχημα αυτό των δύο άτυχων...

ΧΡΙΣΤΈ ΜΟΥ ΤΙ ΛΈΕΙ, ΚΑΛΕ ΕΓΏ ΖΩ ΕΊΜΑΙ ΕΔΏ!

Κακόμοιρο παιδί...σε λίγο κατευθύνεσαι προς το άσπρο φως...καλό ταξίδι γλυκ-

*τερματισμός λειτουργίας*

Με έναν απότομο ελιγμό και πατώντας γκαζι, λες και βρισκόμασταν σε αυτά τα ράλι που βλέπουμε στη τηλεόραση και μας φαίνεται τόσο εύκολο, ένιωσα το αυτοκίνητο να σταματάει στην άκρη του δρόμου και προκειμένου να σιγουρευτώ, άνοιξα τα μάτια μου.

Είχε ακουμπήσει το μέτωπό του πάνω στο τιμόνι και το στήθος του ανεβοκατέβαινε πάνω κάτω, κάνοντας εμφανή τον τρόμο του. Ξεροκατάπια κι έκανα να μιλήσω, αλλά γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου, ενώνοντας τα βλέμματά μας.

"Έίσαι εντάξει;" με ρώτησε ανήσυχος και ένευσα θετικά, ενώ προσπαθούσα να ηρεμίσω το τρεμάμενο σώμα μου.

"Εγώ φταίω, εγώ φταίω..." μονολογούσε κοιτώντας το άπειρο και σε μια στιγμή άνοιξε τη πόρτα του αμαξιού και βγήκε έξω.

Τον μιμήθηκα αμέσως και τον είδα να έχει στηρίξει το σώμα του σε ένα δέντρο. Ξεφυσώντας τον πλησίασα και υιοθέτησα την ίδια στάση που καθόταν.

"Λίγο ακόμα γαμώτο και..." συνέχισε να λέει μόνος του και του έπιασα το μπράτσο.

"Είμαστε εντάξει Άλεξ, δεν το ήθελες. Όλα καλά" προσπάθησα να τον ηρεμίσω και εκείνος μου χαμογέλασε.

Ο ήλιος έπεφτε επάνω του και τα άσπρα σκουλαρίκια που φορούσε γυάλιζαν επικίνδυνα. Νιώθω λες και γράφω σε wattpad story αυτή τη στιγμή, με αυτά που λέω.

Σαρκαστική Άννυ, γύρνα πίσω!

Το χέρι του χαϊδεψε απαλά το μάγουλο μου και μείναμε εκεί για λίγο, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον.
Τα καταπράσινα μάτια του έλαμπαν κι αυτά και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήθελα να λάμπουν μόνο για εμένα.

"Πάμε." με πρόσταξε σπάζοντας το eye contact και τραβώντας με από το χέρι, μπήκαμε πάλι ξανά στο αυτοκίνητο.

"Ζώνη!" του είπα με bitchίστικο ύφος και αφού έπνιξε ένα γελάκι, υπάκουσε.

________

"Κάναμε τόση ώρα δρόμο για αυτό;" παραπονέθηκα καθώς βγήκα από το αμάξι και ορκίζομαι ότι θα τον έπνιγα, εάν δεν είχε τόσο γυμνασμένο κωλο...

Εεε εννοώ...

Μάτια 😊

"Μην βιάζεσαι!" μου είπε και από μέσα μου σκέφτηκα "Μα όχι φυσικά, περιμένω εσένα να το κάνεις!"

Για όσους δε το κατάλαβαν, βιάζεσαι και βιά-ζεσαι. Χα,χα μα τι αστείο Άννυ.

Εγώ προσπάθησα πάντως...

Αφού περάσαμε αμίλητοι το στενό με τις παλιές, τσιμεντένιες πολυκατοικίες, στρίψαμε σε ένα άλλο και άρχισε να μου περνάει από το μυαλό το σενάριο του βιασμού, καθώς σε αυτή τη περιοχή που ήμασταν, σε υπήρχε ψυχή.

Θα σε χαλούσε να σε βίαζε ε.

Είπα εγώ κάτι τέτοιο μωρή μπαχλάδο;

"Άλεξ, να με βιάσεις θες;" τον ρώτησα και ως απάντηση πήρα το μελωδικό γέλιο του.

Στρίψαμε άλλη μια φορά και τότε αντίκρισα το κεντρικό πεζόδρόμο,ο οποίος έσφιζε από ζωή. Δεκάδες άνθρωπο περπατούσαν σε αυτόν και είτε ψώνιζαν στα επίσης πολυπληθή μαγαζιά είτε απολάμβαναν τον καφέ τους. Ολοκαίνουριες και όμορφες πολυκατοικίες ανυψώνονταν δεξιά κι αριστερά μας και σε χόρταινα να βλέπω την ομορφιά της κρυμμένης πόλης αυτής.

"Καλό ε;" ψιθύρισε στο αυτί μου ο Άλεξ και δεν του απάντησα.

Συνεχίσαμε να προχωράμε προς το κατηφορικό έδαφος, και σταμάτησε έξω ακριβώς από μια ανακαινισμένη πολυκατοικία.

"Έλα." μου είπε ανοίγοντας τη πύλη και τον ακολούθησα, παραξενευμένη.

Μπήκαμε μέσα στο ασανσέρ και αμίλητοι, φτάσαμε στον τρίτο όροφο. Μου άνοιξε τη πόρτα για να περάσω (ναι οκ έλιωσα λίγο) και αντίκρισα τέσσερις πανομοιότυπες πόρτες διαμερισμάτων.

Τότε,το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει και έπιασα τον εαυτό μου να κρατάει την ανάσα του. Δεν πιστεύω να είναι αυτό που φαντάζομαι...

"Άλεξ!" ακούστηκε μια φωνή από την πόρτα ενός διαμερίσματος και μια κοπέλα με σώμα μοντέλου εμφανίστηκε μπροστά μας, σκάζοντας ένα χαμόγελο.

Αμέσως, έπεσε στην αγκαλιά του Άλεξ κι εκείνος την έσφιξε επάνω του, λέγοντάς της κάτι στο αυτί.

Εμ για κουμπάρα σε έφερε αυτός τι φάση;

Σκάσε γαμώτο σου!

"Άννυ, από εδώ η Σάρα, Σάρα η Άννυ." μας σύστησε ο Άλεξ κι εκείνη χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας την τέλεια οδοντοστοιχία της.

"Χάρηκα." είπα και χαμογέλασα πιο ψεύτικα κι από όταν ο Άγιος Βασίλης μου είχε φέρει ρούχα για δώρο στην ηλικία των έξι ετών.

"Θα το δούμε;" απευθύνθηκε στον Άλεξ και εκείνος χαμογέλασε...πονηρά;

"Δε φαντάζεσαι πόσο το θέλω!" απάντησε και οκ, νομίζω ότι η συζήτηση πήγαινε στο προστυχο.

Η Σάρα ενθουσιασμένη κατευθήνθηκε προς τη διπλανή από εκείνη που είχε εξέλθει εκείνη πόρτα και βγάζοντας ένα κλειδί από την κωλότσεπη του υπερβολικά στενού τζιν της, πράγμα που δεν έμεινε απαρατήρητο στον άλλον, ξεκλείδωσε τη πόρτα και μας έκανε νόημα να περάσουμε.

Δηλαδή εγώ δεν έχω ωραίο κωλο; Πρέπει να κοιτάει αυτηνής;

Όταν εγώ φώναζα να κάνεις σκουατς, μου έκανες κωλοδάχτυλο και συνέχιζες να καταβροχθίζεις τη πίτσα. Πάρτο τώρα!

Είσαι μια κακιασμένη σκύλα γαμώτο σου. Τουλάχιστον ήταν πίτσα με γύρο, άρα άξιζε...

"Λοιπόν, πώς σου φαίνεται;" ρώτησε η Σάρα τον Άλεξ καθώς αυτός περιεργαζόταν τον χώρο γύρω του.

Το διαμέρισμα είχε δύο δωμάτια, ένα μπάνιο, μια κουζίνα κι ένα μεγάλο σαλόνι. Ήταν πραγματικά υπέροχο και πολύ άνετο για ένα άτομο!

"Πανέμορφο." ψέλλισα περισσότερο μόνος του και μη μπορώντας να βλέπω την άλλη να τον πιάνει από τον ώμο και να γελάνε μαζί, κατευθήνθηκα προς το πρώτο δωμάτιο κι έκλεισα τη πόρτα πίσω μου. Ανακαλύπτοντας ότι έχει και μπαλκόνι, δεν έχασα χρόνο και βγήκα έξω.

Η θεά σου έκοβε την ανάσα, καθώς το καταγάλανο μπλε της θάλασσας ήταν άπλετο και σου ηρεμούσε τη ψυχή. Μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα.

"Μου λες αν είναι!" ακούστηκε από μέσα η ολίγων τσιριχτή φωνή της κι έπειτα το κλείσιμο μιας πόρτας. Το στομάχι μου σφίχτηκε καθώς θυμήθηκα την αγκαλιά τους και πίεσα το χέρι μου επάνω στα κάγκελα.

Εσύ έχεις δικαίωμα να φιλάς τον Κρις μπροστά του όμως ε...

Γαμώτο, τον είχα ξεχάσει τελείως αυτόν.

Αναστενάζοντας, έσκυψα προς τα κάτω και παρατήρησα ότι για τρίτο όροφο το ύψος ήταν πολύ χαμηλό. Εκείνη τη στιγμή ένα σφύριγμα αντήχησε από πίσω μου και γυρνώντας ξαφνιασμένη τον αντίκρισα να κοιτάει τον πισινουλι μου.

"Εεεει!" παραπονέθηκα και σκέφτηκα αμέσως την μάτια που έριξε στην Σάρα.

"Τι καλέ;" ρώτησε δήθεν αθώα και στάθηκε δίπλα μου.

Ααα όχι αγόρι μου δε παίζεις δίκαια!

"Γιατί ήρθαμε εδώ; Για να με γνωρίσεις στη κοπέλα σου;" τον ρώτησα κοιτώντας τον ευθέως στα μάτια.

Αυτός γέλασε δυνατά και εγώ κούνησα δεξιά κι αριστερά το κεφάλι μου επιδοκιμαστικά.

"Η Σάρα είναι αδερφική μου φίλη Άννυ. Ο πατέρας της είναι ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας και μιας και που η σχολή μου είναι εδώ κοντά, είπα μήπως νοίκιαζα εδώ σπίτι." μου εξήγησε και το αίμα άρχισε να μου ανεβαίνει στο κεφάλι.

"Πολύ ωραία καλορίζικο! Εγώ να φεύγω!" είπα κάπως πιο δυνατά από ότι περιμένα κι έκανα να φύγω, αλλά με σταμάτησε, κρατώντας σφιχτά το χέρι μου.

"Ξέρεις σε έφερα μαζί μου γιατί ήθελα να μου πεις την γνώμη σου...ως ξέρεις...κοπέλα..." έξυσε αμήχανα το σβέρκο του και ευχήθηκα να είχε βάλει στο τέλος της πρότασης το "μου".

"Έχει κάποια σημασία;" ρώτησα επιθετικά κι εκείνος γελώντας στραβά έκανα ένα ακόμη βήμα κοντά μου.

"Πολύ" αποκρίθηκε και hey, δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθαρά οξυγόνο πάρα μόνο την Calvin Klein κολώνιά του.

"Τότε δεν εγκρίνω." απάντησα κοφτά αλλά δεν με άφησε να φύγω, ξανά.

"Άφησέ με να φύγω παλιοβιαστή!" του είπα και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του.

"Μικρή μου, όταν είναι με τη θέλησή σου δεν λέγεται βιασμός. Δεν σου τα έμαθε αυτά ο Κρις σου;" με αποστόμωσε και με κοίταξε θριαμβευτικά.

Για αυτό το πάω τόσο αυτό το παιδί!

Ναι αλίμονο εσύ μη χάσεις!

"Εγώ...δεν.." ξεκίνησα να λέω, αα τα λόγια χάθηκαν στη πορεία.

Ναι, αυτά και η Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος! Καλά χαζη είσαι; Βρες κάτι να πεις!

"Δεν χρειάζεται να πεις κάτι." με πρόλαβε και απομακρύνθηκε από κοντά μου. Έμεινα για λίγο ακίνητη, προσπαθώντας να βρω την ανάσα μου που είχα χάσει.

Εσύ και το γοβάκι της Σταχτοπούτας!

Τι σκατά σε έπιασε με τα παραμύθια τώρα μου λες;

Αποφασισμένη τον πλησίασα και έκανα να πω κάτι, αλλά έκλεισα το στόμα μου αμέσως.

"Αυτό που έγινε με τον Κρις τις προάλλες ήταν λάθος." άκουσα τα λόγια αυτά να βγαίνουν από το στόμα μου και ΓΑΜΏΤΟ ΣΟΥ ΑΠΟΥΛΧΕΡΊΑ!

"Γιατί απολογείσαι;" με ρώτησε και με κάρφωσε με το βλέμμα του.

Πούστη μου δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ όταν με κοιτούσε έτσι.

"Γιατί το ένιωσα λάθος." απάντησα γρήγορα και φάνηκε να σκέφτεται κάτι για λίγο.

Έκανε ένα βήμα μπροστά μου και έγυρε προς το μέρος μου. Ήμουν και κοντή πανάθεμά με!

ΑΥΤΌ ΣΕ ΝΟΙΆΖΕΙ Ή ΤΟ ΌΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΦΙΛΉΣΕΙ;

Ομγομγομγομγομγομγομγ μην πανικοβληθείς Άννυ. Απλά μην.

Το μέτωπό του ακούμπησε το δικό μου και ενστικτωδώς, έκλεισα τα μάτια μου. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση μου και με έφερε πιο κοντά του, κάνοντας τα σώματά μας να ακουμπήσουν.

"Πες μου τώρα πώς νιώθεις...;" με ρώτησε χωρίς να ανοίξει ούτε εκείνος τα μάτια του.

"Τώρα το νιώθω σωστό." ψιθύρισα ανοίγοντας ταυτόχρονα τα μάτια μου και αντίκρισα τα τεράστια πανέμορφα μάτια του να κοιτούν επίμονα τα χείλη μου.

"Ρωξάνη..."

OH MY GOT ΣΕ ΕΊΠΕ ΡΩΞΆΝΗ ΣΞΣΚΣΚΚΔ ΘΑ ΣΟΥ ΚΆΝΕΙ ΠΡΌΤΑΣΗ ΓΆΜΟΥ, ΓΙΑΤΊ ΣΕ ΦΏΝΑΞΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΌ ΣΟΥ ΌΝΟΜΑ ΑΑΑΑ! ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΒΡΟΎΜΕ ΝΥΦΙΚΌ ΚΑΙ ΓΡΉΓΟΡΑ!

"Ναι...;"

ΕΊΠΕ ΝΑΙ ΕΊΠΕ ΝΑΙ ΕΙΠΕ ΝΑΙ
ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ!
MY SHIP IS REAL BITCHES!
ΡΩΞΕΞ ΦΟΡΕΒΕΡ!
(σαν όνομα για προφυλακτικό μοιάζει ιου)

Άνοιξε το στόμα του να πει κάτι, ωστόσο εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου. Αρχίζοντας να βρίζω από μέσα μου χειρότερα και από το βράδυ της παραμονής έναρξης των σχολείων, το έβγαλα από τη τσέπη μου και χωρίς να δω ποιος καλεί απάντησα.

"Άννυ γλυκιά μου, ο μπαμπάς είμαι! Φτάσαμε στο αεροδρόμιο μόλις γιατί ο πατέρας σου αρρώστησε και έπρεπε να γυρίσουμε. Σε μία ώρα περίπου θα είμαστε εκεί! Μην ανησυχείς, είναι καλά! Σε κλείνω!"

Τη γαμήσαμε.

_________

Γειά σας! Ανέβασα επιτέλους κεφάλαιο😍Ελπίζω να σας άρεσε😋

Όπως είδατε η Απουλχερία δεν το έχει και πολύ με τα shipnames, so πώς να λέμε τα γλυκάκια μας μαζί; Προτείνετε❤

Ερώτηση'ς corner: πώς αισθάνεστε που αύριο ξεκινούν τα σχολεία;
Εγώ έτσι κι έτσι 😂

Promotion's corner:
Το I found love της αγαπημένης μου -aalexia το έχω ξεκινήσει και ήδη το έχω λατρέψει! Ρίξτε μια ματιά😘

Αυτά λοιπόν, καλή αρχή και νέα σχολική χρονιά σας εύχομαι! Όλα θα πάνε καλά, μη σταματάνε ποτέ να χαμογελάτε💕

Vzk💗-που αντί να κοιμάται να είναι φρέσκια αύριο για το miss Αγιασμός 2017, γράφει στο wp(😂😂😂😂)