Καλωσόρισες σε μια ακόμη πρωτότυπη και ξεχωριστή ρομαντική ιστορία, στην οποία η δήθεν άσχημη και αντικοινωνική πρωταγωνίστρια ερωτεύεται το μανάρι bad boy του σχολείου της, aka το αγόρι που πετυχαίνεις τυχαία στον δρόμο και σκουντάς τη κολλητή σου με τόσο πάθος και ένταση που της χύνεται όλος ο καφές στο ολοκαίνουριο τοπάκι της.

Ή τον καινούριο καθόλου ηλικιωμένο και σπαστικό καθηγητή της (ναι αυτόν που βλέπεις στη σελίδα hot boys στο instagram και αυτόματα η φάτσα σου μετατρέπεται σε αυτό το γλυκούλι emoji με τις δύο καρδιές στη θέση των ματιών) ~~~>😍

Ή τον πολύ καυτό γείτονά της που μόλις εντελώς τυχαία μετακόμισε στο διπλανό σπίτι. (τα πνευματικά δικαιώματα του συγκεκριμένου ανήκουν αποκλειστικά στη σειρά Vampire Diaries).

Ή τον... σκύλο της.

Just kidding.

Άμα πιστεύεις ακόμα ότι πρόκειται για ένα τέτοιου είδους στόρυ, well νομίζω ότι μπορείς να φεϊσπαλμιστείς ελεύθερα και να προσευχηθείς να μην ισχύει τίποτα από τα παραπάνω γιατί λογικά έχεις διαβάσει ένα παρόμοιο στόρυ.

Για εσάς που δεν πιστέψατε λέξη από αυτά που έγραψα, σας χαρίζω έναν shirtless Χάρι Στάιλς τυλιγμένο με κορδέλα δώρου!(και σοκολάτα γάλακτος να λιώνει σιγά σιγά επάνω στους κοιλιακούς του!)

Just kidding again.

Βασικά κρατήστε τον Στάιλς χάρισμά σας. Χα! Εγώ έχω καλύτερο.

Έχω...

Έχω...

*Κάθεται σε μια γωνία με τα χαρτομάντηλα αγκαλιά*

Εμ..
Ξεχάστε το, θα πεθάνω μόνη (η #foreveralone team είναι οτκ) και έρημη.

(Αγαπημένο λουλούδι το τριαντάφυλλο, αγαπημένο ρούχο το σκούρο μου μπλε κοντό φόρεμα)

Και αφού λοιπόν πραγματοποιήθηκε και η κηδεία,(παρακαλώ αφήστε τα κόλυβα κάτω. Ευχαριστώ.) ας επιστρέψουμε στην πρωταγωνίστριά μας, που τόσο φαγωθήκατε να γνωρίσετε. (νοοτ)

*τύμπανα για μουσική αγωνίας*

Δεν είναι άλλη λοιπόν απόοοο....

...

...

...

...

...

ΕΜΈΝΑ!

Ξέρω δεν το περιμένατε καθόλου να το πω αυτό, αλλά όπως και να έχει, αφήστε με να συστηθώ.

Το όνομα μου είναι...

ΚΑΙΙ ΚΑΑΑΤ! Απαίσιος τρόπος να συστηθείς! Πάμε πιο δυναμικά! 3,2,1, ACTION.

Άννυ. Έτσι με φωνάζουν και με γνωρίζουν όλοι. Η μόνη που ξέρει το πραγματικό μου όνομα (πέρα από τη θεία Νίτσα από το χωριό, τη νονά Μαριώ και τον παπά που με βάπτισε) είναι -ευτυχώς- η απουσιολόγος του τμήματός μου, aka η κολλητή μου, αλλά ήδη έκανα συμφωνία μαζί της να μην το αποκαλύψει σε κανέναν (η κυρία Αμαλία, η μαμά της, πάντα εξαιρείται!)

Την ανάγκασα να το μουτζουρώσει και από τον κατάλογο των μαθητών του τμήματός μου και προς το παρών όλοι φαίνεται να μην γνωρίζουν τίποτα. Έτσι πάει. Η συμφωνία με τον Διάβολο (έτσι την φωνάζουν όλοι επειδή δεν χαρίζει απουσίες) είναι δύο φορές συμφωνία. Και όχι μην ρωτήσετε ποιο ήταν το αντάλλαγμα!

Και αφού λοιπόν όπως φαίνεται δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω το όνομά μου,(μην με πιέσετε, έχω περίοδο και άπειρα νεύρα) πάμε να σας πω μερικά στοιχεία για εμένα. Για τη ζωή μου. Για την οικογένειά μου. Για την γιαγιά μου στο χωριό...

(Καλά είπαμε μη σας τρομάξω κιόλας και σταματήσετε να διαβάζετε το στόρυ)

Θα πάω λοιπόν δευτέρα λυκείου και έχω επιλέξει θετική κατεύθηνση, όπως και το 99,6282291% του σχολείου μου.
#ΘΕΤΙΚΗFOREVER

Είμαι η μεγαλύτερη στη τάξη (σε όλη την δευτέρα) καθώς έχω γεννηθεί 2 Ιανουαρίου και δεν ξέρω γιατί σας το ανέφερα αυτό. Υποθέτω νιώθω fab που είμαι γριά. Νιώθει καμία τη ταύτιση;

Sooo, κανείς δεν νοιάζεται για αυτά οπότε πάμε παρακάτω.

Έχουμε Σεπτέμβρη μήνα που σημαίνει ένα πράγμα. Και όχι αυτό δεν είναι το ότι είναι ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου.

Ή το γεγονός ότι αποτελεί τον ένατο μήνα του έτους.

(Άννυ σταμάτα να είσαι φυτό για μια στιγμή και εκφράσου ελεύθερα στα παιδιά.)

Ο Σεπτέμβρης λοιπόν σημαίνει αναμφισβήτητα ΣΧΟΛΈΊΟ. Μια συνώνυμη λέξη μπορεί να θεωρηθεί το Κολαστήριο.

Ή το Βασανισκτήριο. (νέα λέξη ας προσθεθεί στο Μπαμπινιώτη παρακαλώ μαζί με τα πνευματικά μου δικαιώματα.)

Σε λιγότερο από δέκα μέρες θα ανοίξει ξανά τα τεράστια χέρια του (δαγκάνες) και θα αγκαλιάσει (πνίξει) με πολύ στοργή (εκδικητικότητα) όλα εμάς τα γλυκά παιδάκια (διαβολάκια) που διψούν για μάθηση (σεξ).

Και θα μου πείτε πού είναι το πρόβλημα. Λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα είναι η συμπεριφορά σου απέναντι σε αυτό. (Johny Depp one big love).

Έλεγα λοιπόν ότι το σχολείο για εμένα δεν θα είναι κάτι εύκολο, αφού όπως όλοι γνωρίζουμε είτε από φήμες είτε από προσωπική εμπειρία, η τρίτη τάξη του Λυκείου είναι απαιτητική και δύσκολη.

Ειδικά όταν έχεις έναν αδερφό οχτώ χρόνια μεγαλύτερο που είχε διαλέξει την ίδια κατεύθυνση με εσένα και κατάφερε να περάσει στην σχολή που ήθελε. Και αυτό επιδιώκει και για την μικρή του αδερφή, πρήζοντάς την να λύσει μαζί του ασκήσεις φυσικής μια ηλιόλουστη προς το παρών ημέρα με τριάντα βαθμούς έξω.

"Έπρεπε να ήμουν ξαπλωμένη κάτω από την ομπρέλα μου και να κάνω ηλιοθεραπεία αυτή τη στιγμή και όχι να ακούω τη σπαστική φωνή σου να μου λέει για νόμους του -πώς τον είπαμε αυτόν εκεί τον κύριο, Νεύτελο;-!" παραπονέθηκα στον Αντώνη για δέκατη φορά μέσα σε ένα λεπτό και αρπάζοντας το τετράδιο, έκανα αέρα στο ιδρωμένο προσωπάκι μου.

Αυτός αφού έκανε το καλύτερο facepalm που έχω δει ποτέ στη ζωή μου (άνετα του άφησε σημάδι στο κούτελο), ξεφύσηξε φανερά απογοητευμένος και έκλεισε τα μάτια του, σε μια προσπάθεια να ηρεμίσει. Λες και είχε να αντιμετωπίσει κανένα αγράμματο πλάσμα που δεν είχε ανοίξει βιβλίο όλη την χρονιά!

Ουπς. Αυτή ήμουν εγώ.

"ΝΕΎΤΩΝΑ γαμώτο τον λένε τον άνθρωπο Άννυ! Για όνομα!" φώναξε και πέταξε το στυλό επάνω στο γραφείο.

"Ααα ναι μωρέ σωστά!" είπα ειρωνικά και από μέσα μου έκανα προσευχή για να βαρεθεί και να φύγει.

Σαν να εισακούστηκα, σηκώθηκε όρθιος και κατευθήνθηκε προς τη πόρτα του δωματίου μου. Το χέρι του τοποθετήθηκε στο χερούλι και την άνοιξε, αλλά τη στιγμή που πήγα να χορέψω τον χορό "We did it" από την Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια, γύρισε το βλέμμα του προς τα εμένα.

"Δεν σε καλύπτω άλλο. Ο πατέρας θα το μάθει!" απείλησε, δείχνοντάς με με τον δείκτη του χεριού του, όπως τον ένοχο στο δικαστήριο. Χωρίς να πει κάτι άλλο βγήκε έξω από το δωμάτιο και έκλεισε τη πόρτα πίσω του.

Αφού αφουγκράστηκα για λίγο τα βήματά του και σιγουρεύτηκα ότι κατέβηκε στον κάτω όροφο,
βυθίστηκα σε στυλ σούπερ βόμβα επάνω στο πουπουλένιο μου στρώμα και έπιασα στα χέρια μου το κινητό μου, το οποίο τόση ώρα φόρτιζε. Έστειλα μήνυμα στην ομαδική με τους κολλητούς μου για να πάμε παραλία και περίμενα κάποια απάντηση υπομονετικά.

Γιατί ως γνωστόν, όταν θα μπεις facebook και θα θες να ρωτήσεις ή να πεις κάτι σημαντικό, κανείς δεν θα είναι online. Πείτε μου ότι δεν συμβαίνει μόνο σε εμένα, please!

Καθώς επικρατούσε η απόλυτη ησυχία στο σπίτι, αφού οι γονείς μου έλειπαν, ξαφνικά το κουδούνι της πόρτας έπρεπε να τη διαταράξει. Ωστόσο δεν κουνήθηκα από τη θέση μου, γνωρίζοντας ότι ο αδερφός μου βρισκόταν ήδη στον κάτω όροφο.

Και μετά το μυαλό μου λειτούργησε και συνειδητοποίησα ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να μην ήταν άνθρωπος του εμπορίου που πουλούσε ηλεκτρικές ρακέτες και powerbanks, αλλά κάτι πολύ χειρότερο.

Πολύ, πολύ χειρότερο.

Ο μπαμπάς.

Με ένα πήδημα πετάχτηκα από το κρεβάτι και βρέθηκα στη θέση που ήμουν πριν, στη καρέκλα του γραφείου. Άνοιξα όλα τα βιβλία και τα τετράδια σε τυχαίες σελίδες και φόρεσα τα γυαλιά μου.

Το κινητό δονήθηκε στα χέρια μου και αφού πληκτρολόγησα πέντε φορές λάθος τον κωδικό από τη βιασύνη μου (άλλη μια και θα το κλείδωνα), διάβασα γρήγορα την απάντηση των παιδιών, ακούγωντας παράλληλα βήματα στη σκάλα που σήμαινε ανέβασμα στον επάνω όροφο.

Με τους χτύπους της καρδιάς μου να ξεπερνούν αυτούς του Ολυμπιονίκη Τζέσε Όουνς, διάβασα την αρνητική απάντηση και πέταξα το κινητό με νεύρα στο κρεβάτι. Τέλεια! Ο ένας είχε πάει οικογενειακά έξω και η άλλη είχε προπόνηση! Πάλι στο σπίτι θα τη βγάλω!

Συνειδητοποιώντας ότι ο αδερφός μου βρισκόταν ακριβώς έξω από το δωμάτιο μου, κράτησα για λίγα δευτερόλεπτα την ανάσα μου και περίμενα να ανοίξει η πόρτα και να εμφανιστεί μαζί με τον μπαμπά.

Πράγμα που δεν έγινε ποτέ.

Ένα αντρικό άγνωστο γέλιο ακούστηκε και έπειτα ομιλητά του αδερφού μου. Ύστερα τα βήματα τους, η απομάκρυνση από το δωμάτιό μου και το κλείσιμο της πόρτας στου Αντώνη.

Ωωω φακ. Ήταν Κυριακή. Αύριο ξεκινούσε η εξεταστική του και είχα ξεχάσει παντελώς ότι είχε προσκαλέσει στο σπίτι έναν από τους φίλους του για να διαβάσουν μαζί.

Ή να δουν τσόντες. *βήχει νευρικά για να αποφύγει την άβολη αυτή συζήτηση*

Ο Αντώνης όπως έλεγα, σπουδάζει μηχανολόγος μηχανικός και μηχανικός υπολογιστών. Ή όπως στο καλό λέγεται αυτή η σχολή στο Βόλο. Ποτέ δεν έμαθα το όνομά της. Ήξερα μόνο ότι ασχολείται με υπολογιστές. Τώρα βρισκόταν στο έκτο έτος.

Ανακουφισμένη που δεν ήταν ο μπαμπάς, άρπαξα ξανά το κινητό από το κρεβάτι μου και έκανα να καταραστώ τους κολλητούς μου που δεν θα κάναμε τίποτα σήμερα, αλλά το γέλιο του φίλου του αδερφού μου με βρήκε απροετοίμαστη μια ακόμη φορά.

Για την ακρίβεια ακουγόταν ωραία. Σαν απαλή μελωδία ενός ήρεμου και όμορφου τραγουδιού όπως το...

Despacito
Quiero respirar tu cuello despacito
Deja que te diga cosas al oído

"Ναιι;" ρώτησα στην άλλη γραμμή, καθώς απάντησα στην εισερχόμενη κλήση από την κολλητή μου.

"Γειά σου Άννυ. Τι κάνεις; Όλα καλά; Πάντα καλά! Εμμ..έχω ένα..." ακούστηκε η απελπισμένη και ένοχη φωνή της Μαριαλένας και ρόλαρα τα μάτια μου επιδεικτικά, χειρότερα και από μια τυπική bitch στο σχολείο όταν ο καθηγητής την γράφει ποινολόγιο.

"Τι έκανες πάλι ρε Μαρ;" ρώτησα και τοποθετώντας το λάπτοπ μου επάνω στο κρεβάτι, βόλεψα καλύτερα το ακουστικό στο αυτί μου.

"Ρεε απλώς...μου αρέσει τόοσο πολύ και αυτός δεν το καταλαβαίνει και μου μιλάει ακόμα για την Δανάη και δεν ξέρω τι να κάνωω! Λες να-"

Πνίγοντας ένα χασμουρητό αντιλήφθηκα ότι ο οργανισμός μου ήθελε οπωσδήποτε λίγη ζάχαρη. Χωρίς να σταματήσω να έχω σε στενή επαφή με τον κουρασμένο εγκέφαλό μου την φωνή της Μαρ, βγήκα έξω από το δωμάτιο νυχοπατώντας, καθώς του Αντώνη ήταν χτισμένο ακριβώς δίπλα στο δικό μου και ευτυχής, άρχισα να κατεβαίνω δυό-δυό τα σκαλιά.

Παγωτό με γεύση στρατσιατέλα σου 'ρχομαιιι!

Ανοίγωντας την κατάψυξη, άρπαξα το πολύχρωμο κουτί που είχα μπανίσει από τη στιγμή που το αγόρασε ο πατέρας στο σουπερμάρκετ, υποτίθεται για να κεράσουμε τον καλεσμένο σήμερα και σαν σίφουνας, ανέβηκα ξανά στον επάνω όροφο και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου.

"Λοιπόν τι λες;" ρώτησε η Μαρ, ενώ εγώ προσπαθούσα να συνέλθω από το Survivor στρατσιατέλας που μόλις είχα βιώσει.

"Εεε ναι...κοίτα...βασικά...από αυτά που είπες..." κόμπιασα και ξάπλωσα στο κρεβάτι με το παγωτό αγκαλιά, καθώς παράλληλα έβαλα να δω την τελευταία σεζόν του The Vampire Diaries. (σας έχω πει πόσο λατρεύω τον Ντέιμον έτσι;)

"Πιστεύω πρέπει να του πεις πως του αρέσεις."

"Κι άμα αυτός...δεν;"

"Τότε θα σου φέρω τον Ντέιμον να σου απαλύνει λίγο τον πόνο και...αχ γαμώτο!" βόγγηξα καθώς μια ολόκληρη μπουκιά παγωτό είχε μόλις στάξει επάνω στην καθαρή, ολοκαίνουρια πιτζάμα με τη καμηλοπάρδαλη, επάνω μου.

Τη στιγμή φυσικά που ο Ντέιμον εμφανιζόταν στο επεισόδιο στην πιο σέξυ πόζα του. Νομίζω όλοι καταλάβαμε γιατί το παγωτό δεν βρέθηκε εκεί που ανήκει, μέσα στο στομαχάκι μου, αλλά επάνω στην καμηλοπάρδαλή μου.

"Περίμενε λίγο ρε Μαρ!" της είπα, βάζοντάς τη σε αναμονή και με γοργό βήμα έφτασα έξω από τη ντουλάπα μου. Με μια κίνηση έβγαλα τη λερωμένη μπλούζα, μένοντας με το σουτιέν και εξέτασα την βρωμιά.

Άρπαξα το ποτήρι με το νερό από το γραφείο μου και χύνοντας λίγο σε ένα χαρτομάντηλο, βάλθηκα να τρίβω τον λεκέ.

"Θεέ μου βοήθησέ με να καθαριστεί αυτός ο λεκές!" ψέλλισα τρίβοντάς τον ξανά με μανία και εκείνη τη στιγμή, άνοιξε η πόρτα, αφήνοντάς με παγωμένη στη θέση μου.

Παναγία μου, ο σύζυγός σου βρίσκεται μπροστά μου. Με σάρκα και οστά!

"Λάθος πόρτα, με συγχωρείς!" είπε ο...Θεός και η μαγευτική φωνή του έφτασε στα αυτιά μου με χρονοκαθυστέρηση.

Το μαγευτικό βλέμμα του βρισκόταν κολλημένο στο δικό μου. Ή μάλλον πιο κάτω.

Holy shit! δεν φορούσα μπλούζα!

________

Γειά σας! Πού σας βρίσκω; Πώς περνάτε τις διακοπές σας;⛱😚

Όπως είδατε, ανέβασα καινούριο στόρυ, χιουμοριστικό αυτή τη φορά! Έτσι για να γελάσουμε λίγο ρε παιδί μου, καθώς στο προηγούμενο κλάψαμε λίγο🤣😁Πώς σας φάνηκε λοιπόν;❤

Ερωτησούλα😚: θάλασσα ή πισίνα;
Εγώ both💦

Το You are my cure με πρωταγωνιστή τον πανέμορφο Colton Haynes θα συνεχιστεί κανονικά. Αναμένετε νέο κεφάλαιο σύντομα.🖤🖤

Vzk💝-που νιώθει ανανεωμένη με το νέο στόρυ.😍😍😂😂