Trudno jest głosić prawdę, kiedy zewsząd piętnują się mianem kłamcy. W końcu sam nie wiedzieć kiedy zaczynasz skandować wraz z tłumem, potępiając samego siebie. Już nie muszą rzucać w ciebie kamieniami, sam bierzesz jeden i uderzasz, aż nie padniesz, a oni zapomną i kiedy wstaniesz, będziesz jednym z nich, potępiającym kolejnego prawdomówcę. Bo prawda jest trudnym i ciężkim brzemieniem, pod którym uginają się ludzkie barki. Kłamcy za to, mają plecy pozbawione obciążenia, lecz zgarbione, gdyż każdy z nich, boi się wypaść z łask reszty, z obawy przed potępieniem. Nie chcą się tak naprawdę pokazać, choć tłumnie wylegną na ulicę i w grupie potępią tego, który chce być szczery i wytyka im ich fałsz.

Czasami potrzeba lat, zanim prawda rozwieje się w głowie jej orędownika.

Jamie wielokrotnie spotykał się ze ścianą, w postaci ludzkiej wiary, a raczej jej braku. O ile dzieci z łatwością przyjmowały obecność Strażników za naturalny porządek rzeczy, tak dorośli nie byli w stanie pojąć czegoś, czego nie widzieli, nie chcieli tego pojąć, a paradoksalnie, aby móc zobaczyć, musieli uwierzyć. Tak tworzyło się samonapędzające się błędne koło.

Później przyszła pora na psychologów - kolejnych dorosłych, którzy nie chcieli uwierzyć, chociaż uparcie twierdzili, że jest inaczej.

I Jaime znowu próbował wszystkiego, i znowu odbijał się od niewidzialnej bariery definicji pojęcia "realności" wyznaczonej przez dorosłych.

Nie było łatwo, ale uśmiech Jacka, ilekroć duchowi zimy udało się odwiedzić chłopca, a ten witał się z nim po imieniu, pozwalał potrzymać się za dłoń i czochrać po włosach, wynagradzało większość. Większość, bo gdy Jack znikał, powracała samotność, przypięta, zdawałoby się na stałe, opinia dziwaka i przerażająca pustka.

Jamie był silny, ale nawet on nie był niezniszczalny.

Przez wiele, wiele lat dzielnie trzymał się swoich poglądów, lecz przyszedł czas, gdy i jego dopadły wątpliwości, a jego własna dłoń uniosła kamień.

A Jack tam był. Wciąż, cicho, z tyłu.

Niewidzialny.