Dedykuję Czekoladowy_Jez

Budynek spowijał gęsty, duszący dym. Ogień syczał, zwęglając krzesła, szafki, tapetę w kwiatki. Drzwi były zamknięte od zewnątrz na skobel. A może kilka skobli? Nie mogli mieć pewności. Rozpaczliwe wołanie Niki dobiegało gdzieś z zewnątrz, spoza pochłanianego przez pożogę budynku. Nie sposób było zrozumieć, co dokładnie krzyczy.

- Zawsze myślałem, że zabije mnie cukrzyca, a tu proszę - spróbował zażartować Net, jednocześnie nie przestając napierać na drzwi.

Felix szukał czegoś w swoim pozbawionym dna plecaku, jednocześnie zasłaniając nos i usta rękawem bluzy. Jego ruchy były nieporadne i coraz gwałtowniejsze. Panika zaczynała brać górę nad chłodną analizą. Net czuł to samo, no, może nawet nieco bardziej, znając Felixa i jego zdolność do trzeźwej oceny sytuacji...

- Nie masz jakiegoś lasera albo piłki do metalu? - zapytał. Głos miał drżący i piskliwy.

- Nie - padła krótka odpowiedź. - Ale chyba...

Felix zmarszczył brwi i sięgnął głębiej do plecaka, szukając czegoś na oślep. Przez dym i tak nie było wiele widać.

Net zaczynał się dusić. Gardło od dawna miał suche i podrażnione, oczy łzawiły - od dymu, to wszystko od dymu - a drzwi pozostawały boleśnie niewzruszone na wszelkie rozpaczliwe wysiłki. To było nie fair. Po wszystkim, co przeszli, nie mogli skończyć w takim miejscu w tak głupi sposób.

- Felix, jeśli nie uda nam się wyjść...

- Uda się. Jak tylko znajdę ten cholerny śrubokręt.

Net przełknął ślinę. Felix nie klną, chyba że sytuacja był naprawdę zła.

- Ale jeśli jednak nie, to... - Zawahał się. Mógł się jeszcze wycofać. Miał ostatnie kilka sekund, nim palnie coś bardzo głupiego, czego będzie potem pewnie żałować. Z drugiej strony, jeśli tego nie powie, może żałować jeszcze bardziej.

Zebrał się w sobie. Krok, dwa. Nie dotykał już drzwi. Opadł na kolana obok przyjaciela. Felix spojrzał na niego kątem oka. Dalej zawzięcie szukał w plecaku.

Net zamknął oczy. Teraz albo nigdy.

Chwycił Felixa za przód bluzy i przyciągnął do siebie jednym mocnym pociągnięciem. Blondyn znieruchomiał, zupełnie zaskoczony. Nie odsunął się ani nie wyrwał, ale zamarł zupełnie. Net odsunął się i powoli otworzył oczy.

- Um? - wykrztusił.

Felix otrząsnął się i wrócił do szukania. Nic nie powiedział, chociaż jego oczy były wyraźnie większe, a oddech mniej równy.

Net chciałby spalić się ze wstydu, gdyby nie groziło mu właśnie spalenie żywcem.

Felix zakaszlał i uniósł triumfalnie śrubokręt w górę. Nie był to co prawda normalny śrubokręt ze sklepu z narzędziami, a zdecydowanie grubsze, bardziej skomplikowane monstrum, ale Net nie miał siły analizować, gdy zawiasy szczęknęły i upadły na ziemię. Drzwi przekrzywiły się, trzymając już tylko na skoblach. Trzy mocne kopnięcia i szczelina między framugą a drewnianą płytą, stała się na tyle duża, by mogli się przecisnąć.

Gdy wypadli na zarośnięte podwórko, byli zziajani, okopceni i wykończeni. Nika dopadła ich i zamknęła w drżącym, ale zadziwiająco silnym uścisku. Policzki miała zaczerwienione i mokre.

Kolana ugięły się pod całą trójką. Opadli niezgrabnie na mokrą od rosy, zimną trawę, wczepieni w sobie nawzajem jakby od tego zależało ich życie.

- Tak się cieszę, że nic wam nie jest - wychlipała Nika.

W odpowiedzi tylko mocniej ją uścisnęli. Nie mieli siły mówić, łapali chłodne powietrze haustami, jak ryby wyciągnięte z wody.

jako że nie umiem czytać, postanowiłam napisać coś smutniejszego xD. to mój pierwszy tekst od miesiąca... cóż, praca nad Turniejem wymaga zaangażowania, alw daje też mnóstwo satysfakcji.