Czasami wszystko było proste.

Wstawał, robił śniadanie dla Mistrza, sprzątał, wychodził na zakupy, walczył ze złoczyńcami, wygrywał i znowu szedł spać. Analizował, zapamiętywał, chronił, rozmawiał i robił, co do niego należało.

Czasami nic nie było.

Nadpalone, wygniecione zdjęcie ciążyło; oddech, skądinąd niepotrzebny, lecz wyuczony, pozwalający mu udawać namiastkę człowieka, rwał się, mózg domagał się od mechanicznych oczu łez.

W takich chwilach starannie chował się przed Mistrzem, przed światem i po prostu leżał, wpatrzony w pusty sufit, niezdolny myśleć, niechcący myśleć.

Czasami wydawało mu się, że wszystko będzie dobrze.

Czasami miał wrażenie, że świat drży w posadach, a niebo zaraz runie.