Λίγες μέρες πέρασαν από το τελευταίο περιστατικό και εγώ δεν είχα ξανά πάει σπίτι του Φιλίππου . Ήθελα πολύ να δω πως είναι αλλά ντρεπόμουν να το ζητήσω από την κυρία Τόνια. Μάθαινα πως τα πήγαινε αλλά αυτό δεν μου αρκούσε.

είχα συναισθήματα για εκείνον. Όσο και να με έβριζε όσο και να με απομάκρυνε είχα καταλάβει πλέον ότι όλο αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι μου. Πίσω από αυτήν την σκληρότητα έβλεπα κάτι..Κάτι όμορφο αλλά πονεμένο , κάτι που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από ένα αυστηρό πρόσωπο. Ο Φίλιππος είχε καλυφθεί πίσω από τον τοίχο που δημιουργούσε ο κύριος Γρηγοριάδης.

Δεν μπορώ να αμυνθώ άλλο. Τον θέλω, όμως με κουράζει η απόσταση που απέχουμε.

Ευτυχώς για εμένα η κυρία Τόνια είχε απογευματινή βάρδια και χρειάστηκε την βοήθεια μου. Η αλήθεια είναι πως ήμουν σίγουρη ότι ο Φίλιππος ήταν κάθετος αλλά δεν άντεχα . Ήξερα ότι δεν χρειάζεται βοήθεια, είναι ανεξάρτητος και ικανός . Όμως εγώ ήμουν εξαρτημένη. Όσο με έδιωχνε τόσο πιο κοντά του ερχόμουν.

Η κυρία Τόνια μου άνοιξε την πόρτα και εγώ μπήκα μέσα. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι ο Φίλιππος δεν ήξερε τίποτα για την παραμονή μου εκεί και έφυγε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και περπάτησα με προορισμό το δωμάτιο του.

Χτύπησα την πόρτα .

"Μπες" απάντησε κάθετα και ξερά .

Άνοιξα σιγά την πόρτα και τον αντίκρισα. Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν και εκείνος ξαφνιάστηκε . Δεν με περίμενε.

"Τι κάνεις εδώ;" Ρώτησε τρίβοντας το πρόσωπο του.

"Ήρθα για να σε δω." Απάντησα. Δεν ήθελα να πω ότι η μαμά του με κάλεσε για να μην τσακωθεί μαζί της.

Τα ζυγωματικά του σφιχτηκαν . Οι υπέροχες γωνίες του έγιναν ακόμα πιο αισθητές.

"Σου έχω πει κάτι τόσες φορές και δεν λες να το καταλάβεις ." Δήλωσε . Αν μπορούσε θα με σκότωνε με το βλέμμα του.

"Δίκιο έχεις. Όμως δεν γινόταν να μην έρθω." Απάντησα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο του.

"Γιατί δεν γινόταν;" Ρώτησε πέταξε την κουβέρτα από πάνω του.

Τον παρατήρησα καλύτερα. Φορούσε μια μπλε φόρμα μάρκας και μια άσπρη κολλητή κοντομανικη μπλούζα. Το καλογυμνασμένο σώμα του φαινόταν από μακριά.

"Ήθελα να σε δω και να σε βοηθήσω σε περίπτωση που χρειαστείς κάτι ." Απάντησα και έκατσα στην καρέκλα δίπλα του.

Εκείνος σηκώθηκε από το κρεβάτι .

"Όπως βλέπεις δεν χρειάζομαι την βοήθεια σου." Μου τόνισε και έφυγε από το δωμάτιο.

Εγώ τον ακολούθησα.

"Δεν περίμενα να μου έλεγες και το αντίθετο." Είπα και στερέωσα τον κορμό μου στον πάγκο της κουζίνας.

Εκείνος ήταν λίγο πιο δίπλα και έψαχνε τα ντουλάπια. Ο νάρθηκας σίγουρα τον ενοχλούσε σε όλη αυτή την διαδικασία αλλά δεν θα το παραδεχόταν .

"ΓΑΜΩΤΟ!" φώναξε νευριασμένος και έκλεισε το ντουλάπι με δύναμη κάνοντας όλο τον πάγκο της κουζίνας να τρανταχτει .

"Τι συνέβη;" Ρώτησα έντρομη από την ξαφνική αλλαγή της διαθεσης του.

"ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ. ΑΜΑ ΘΕΣ ΝΑ ΜΕΊΝΕΙΣ ΕΔΩ ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΑΣ!" Δήλωσε και έκανε μερικές σβούρες εκνευρισμένος.

Δεν κατάλαβα τι τον ενόχλησε πάλι.

Ίσως η παρουσία μου να μην του είναι και πολύ ευχάριστη.

"Τι έπαθες;" Ρώτησα ξανά σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

Εκείνος με αγνόησε και έβγαλε από το ντουλαπι που έκλεισε με δύναμη προηγουμένως ένα σακούλι του καφέ και ζάχαρη.

Έβαλε το μπρίκι πάνω στο γκαζακι και το άνοιξε αφήνοντας το νερό να βράσει .

"Άσε με να στον κάνω εγώ " του είπα πλησιάζοντας τον.

"Μπορώ και μόνος μου " απάντησε και εχωσε μέσα στο σακούλι ένα κουτάλι.

Προσπάθησε να το βάλει στο μπρίκι όμως έχασε την ισορροπία του και το κουτάκι έπεσε κάτω σκορπίζοντας τους χιλιάδες κόκκους καφέ στο πάτωμα.

"ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΙ ΕΣΥ ΓΑΜΗΜΕΝΟ" φώναξε και με μια κίνηση έσπρωξε το μπρίκι μακριά από το γκαζακι γεμίζοντας τον τόπο νερά.

Έτρεξε γρήγορα και έκατσε στην καρέκλα κρύβοντας το πρόσωπο του μέσα στα χέρια του.

Εγώ έκλεισα το γκαζακι και έσκυψα να μαζέψω το κουτάλι και το μπρίκι.

Τον πλησίασα και ακούμπησα στοργικά τον ώμο του.

"Δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά." Του είπα γλυκά προσπαθώντας να τον ηρεμήσω .

Εκείνος δεν απάντησε κάτι και αποφάσισα να μην του πω κάτι άλλο.

Είναι λογικό να θέλει λίγο χρόνο να ξεσπάσει.

Πήρα την σκούπα και μάζεψα τον καφέ από το πάτωμα και αμέσως μετά σκούπισα με ένα πανί τον πάγκο.

Έκατσα πάνω και έμεινα να τον κοιτάζω. Εκείνος είχε στρέψει το βλέμμα του στο τραπέζι και ήταν σκεπτικός.

Μέχρι που σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου.

Ήταν απρόβλεπτος και δεν ήξερα πως να ψυχολογησω την συμπεριφορά του

Στάθηκε μπροστά μου και με κοίταξε.

Δεν είχαμε μεγάλη απόσταση και είχα μια τεράστια επιθυμία να τον φιλήσω. Έπρεπε να την καταπιω όμως .

"Δεν θα ξανά κάνεις καμιά δουλειά εδώ μέσα. Δεν θέλω δούλες ούτε υπηρέτριες." Απαίτησε εκνευρισμένος . Το βλέμμα του ήταν σκληρό και άδειο.

"Συγνώμη απλά δεν ήθελα να το αφήσω εκεί." Του απάντησα αγχωμενη. Πλέον τον είχα ικανό για όλα.

"Μπορούσα και μόνος μου." Απάντησε. Καταβαθος το είπε για να το ακούσει ο ίδιος.

"Γαμωτο, σήκω φύγε τώρα. Δεν σε θέλω εδώ μέσα ." Είπε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων ένιωσα το μυαλό μου να θολώνει. Τον έλεγχο τον κατείχε κάποια άλλη πτυχή του εαυτού μου πλέον. Είχα χαθεί.

Τράβηξα τον Φίλιππο πιο κοντά μου από την μπλούζα του και ένωσα τα χείλη μας.

Το φιλί διήρκησε 2 δευτερόλεπτα, όμως ήταν υπέρ αρκετά για να φτερουγίσει η καρδιά μου.

Φυσικά αμέσως εκείνος αντέδρασε και χαστούκισε δυνατά το μάγουλο μου απομακρύνοντας τον εαυτό του από εμένα.

Το πρόσωπο μου αμέσως χαμήλωσε.

Εκείνος έπιασε τα χείλη του σοκαρισμένος και απεγνωσμένος.

"Γιατί το έκανες αυτό γαμωτο; ΓΙΑΤΙ;" ρώτησε τρομαγμένος.

"Δεν ξέρω τι έπαθα..συγνώμη." απολογήθηκα εγώ και κατέβηκα από τον πάγκο.

Εκείνος ήρθε κοντά μου και κόλλησε το σώμα του πάνω στο δικό μου. Κάθε σπιθαμή του κορμιού μου ένιωθα να παίρνει φωτιά .

Τα πρόσωπα μας δεν απείχαν μεταξύ τους και για μια στιγμή νόμιζα ότι θα με φιλήσει.

"Μου έχεις γαμησει την ζωή το καταλαβαίνεις; ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΑΜΩΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΣΕ ΤΙ ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΒΆΛΕΙ;" φώναξε πιάνοντας τα μάγουλα μου με την παλάμη του.

"Δεν-συγνωμη δ-δεν ξέρω τι να πω ." Απάντησα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν ήξερα αν έκανα λάθος η σωστα. Γαμωτο.

Κλώτσησε την καρέκλα κάτω και ετριψε το κούτελο του τραβώντας μερικές τούφες που ήταν εκεί πίσω.

"Θέλω να φύγεις. " Εξέφρασε και απέφυγε να με κοιτάξει.

Ένιωθα ντροπιασμένη και απαράδεκτη. Παρόλαυτα δεν ήμουν μετανιωμένη που το έκανα. Όσες συνέπειες και αν έχει είμαι έτοιμη να της δεχτώ.

Εγνεψα θετικά. Πήρα το κινητό μου που ήταν ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι και έτρεξα γρήγορα προς την πόρτα. Κάτι όμως με σταμάτησε. Ενώ ήξερα ότι έπρεπε να φύγω δεν ήθελα. Μάλλον επειδή έχω μάθει να παλεύω και να επιμένω για αυτά που θέλω.

"Όχι. Θέλω να μου εξηγήσεις γιατί σου έχω γαμησει την ζωή." Απαίτησα και γύρισα και τον κοίταξα.

"Δεν είναι ώρα Σταθάτου. Σήκω φύγε έχεις περιπλέξει πολύ τα πράγματα. " Μου απάντησε και έφυγε από το δωμάτιο.

"Περίμενε γαμωτο." Φώναξα καθώς τον πήρα στο κατόπι.

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο ενώ εκείνος είχε σταθεί στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι του.

"Σταμάτα να μιλάς με γρίφους και πες μου ξεκάθαρα τι έχω κάνει ." Δήλωσα και σταύρωσα τα χέρια μου έτοιμη να ακούσω.

Δεν είχα ιδέα αν θα το έκανε

"Δεν έχεις καταλάβει; Μόνο που φιλάς τον καθηγητή σου είναι μπλέξιμο από μόνο του. Αν το μάθει κανείς θα-" είπε αλλά τον διεκοψα πριν ολοκληρώσει.

"Δεν θα το μάθει κανείς. " Του υποσχεθηκα κλείνοντας το στομα του με το δάχτυλο μου.

"Με κολακεύει όλο αυτό , όμως θέλω να σταματήσει. Είμαι με κάποια εδώ και έξι μήνες και δεν θέλω να χαλάσω αυτό που έχω για τα παιχνίδια μιας μαθήτριας ." Μου είπε με έναν ήρεμο τόνο στην φωνή του.

Τα λόγια του χτύπησαν σαν μαχαιριά βέβαια στην καρδιά μου.

Έκατσα στο κρεβάτι του και εκείνος στεκόταν ακριβώς μπροστά μου. Ήμουν και εδειχνα σκεπτική.

"Καλύτερα να ασχοληθείς με κάποιον άλλον . Εγώ δεν είμαι για κοριτσάκια που πάνε σχολείο ακόμα." Ξεκαθάρισε ο Φίλιππος και χάιδεψε το μάγουλο μου με το χέρι του.

Με έπαιζε τόσο καλά. Μου έλεγε να φύγω μακριά του ενώ με χάιδευε. Γαμωτο .

"Φιλιππε δεν είσαι χαρούμενος με αυτή. Το ξέρω." Του είπα τονίζοντας την τελευταία μου φράση.

Το χέρι του συνέχισε να χαϊδεύει το μάγουλο μου και ύστερα κατέβηκε στον ώμο μου.

"Δεν ξέρεις τίποτα." Απάντησε χαμογελώντας μου.

Χαμήλωσα το πρόσωπο μου και έστριψα το βλεμμα μου στο πάτωμα.

"Πρέπει να τελειώσει όλο αυτό το πάρε δώσε δεν νομίζεις;" Με ρώτησε .

Εγώ δεν του απάντησα , δεν είχα ιδέα τι να του έλεγα. Η αλήθεια ήταν μια και αρνούταν να την δεχτεί. Δεν μπορεί όμως να μην το βλέπει. Κάτι υπάρχει ανάμεσα μας. Μέχρι και κ τρόπος που χάιδευε το μάγουλο μου το έδειχνε.

"Όταν σου μιλάω θα με κοιτάς!" Ανακοίνωσε και σήκωσε το πρόσωπο μου ώστε να τον δω.

Σηκώθηκα όρθια και τον κοίταξα. Τον πλησίασα και εκείνος έκανε μικρα βήματα προς τα πίσω. Μέχρι που έκατσε με φόρα πάνω στην καρέκλα.

Πλέον ήταν αυτός κάτω και εγώ μπροστά του σχεδόν πάνω του.

"Δεν μπορεί να είσαι τόσο αφελής που να αγνοείς αυτήν την χημεία." Του είπα και πέρασα τα πόδια μου πάνω από τα δικά του.

Εκείνος παρέμενε άπραγος. Άφωνος.

"Δεν μπορεί να μην αισθάνεσαι αυτή την έλξη." Συνέχισα και έκατσα πάνω του.

Ο Φίλιππος κοίταζε τα μάτια μου παραδομένος. Ήταν σαν να μου είχε δώσει το πάνω χέρι. εγώ αποφάσιζα πλέον.

"Δεν μπορεί να μην το νιώθεις." Συμπλήρωσα την πρόταση μου χαράζοντας ένα μονοπάτι με τα χέρια μου από το κάτω μέρος της κοιλιάς του ως τον λαιμό του.

Εκείνος ξεκίνησε να ανασαίνει πιο βαριά .

"Μέχρι και οι καβγάδες μας, μέχρι και ο τρόπος που ορμουσαμε ο ένας στον άλλον.." ξεκίνησα να λέω να σταμάτησα γιατί έδωσα ένα φιλί στον λαιμό του.

Το βλέμμα του ήταν λάγνο και φαινόταν χαμένος.

"Μέχρι και τα βλέμματα μας, φώναζαν. Όλα φωνάζουν ανάμεσα μας. Μην κάνεις πως δεν ακούς." Συμπλήρωσα και ρουφηξα τον λαιμό του.

Με το ένα μου χέρι χαϊδεύα το μπράτσο του, ενώ με το άλλο μου το πίσω μέρος του κεφαλιού του.

Έφυγα από τον λαιμό του και πλησίασα αργά τα χείλια του. Τα μάτια του ούρλιαζαν. Έκαιγαν . Το επιθυμούσε. Το ήξερα.

Πλησίασα περισσότερο μέχρι που πλέον ακουμπούσα τα ροζ σαρκώδη χείλια που επιθυμούσα.

Όμως είχα μείνει εκεί. Στάσιμη. Κόλλησα.

Ήξερα ότι το ήθελε. Το ένιωθα. Τον ένιωθα. Ήταν αναστατωμένος.

"Σε παρακαλώ..Μη συνεχίζεις." Με παρακάλεσε.

"Το θέλουμε και οι δύο , έτσι δεν είναι;" Ρώτησα εγώ.

Γεια σας αγαπεςς

Τι κανετεε;

Νομίζω τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά . Η Λυδία δεν κρατιέται όπως φαίνεται. Ο Φίλιππος από την άλλη...

Ελπίζω να σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο.

Αν σας άρεσε αφήστε αστεράκι και θα τα πούμε στο επόμενο.

Φιλουρες με αγάπηη

Μπαιιι