Ακούμπησα πάνω στον δίσκο τακτοποιημένα την πετσέτα και το φλιτζάνι με το νερό. Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του .

Κοιμόταν. Γλυκά και ήρεμα.

Τα τραύματα του δεν ήταν σοβαρά, είχε κάταγμα στο χέρι όπου ήταν σε νάρθηκα. Βέβαια έχει πυρετό εδώ και τρεις μέρες που είναι σε υψηλό σημείο.

Η μητέρα του με παρακάλεσε να έρχομαι να τον προσέχω όσο εκείνη δουλεύει και αφού με βολεύει και εμένα.

Το σχολείο είναι άδειο χωρίς εκείνον. Το νιώθω εγώ άδειο . Όλοι χαίρονται για το κενό που έχουμε στην ώρα του. Όλοι εκτός από εμένα.

Η μόνιμη θύμηση του πεσμένο στα σκαλιά χωρίς τις αισθήσεις του δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Το χειρότερο είναι ότι φταίω εγώ.

Αναρωτιεμαι πως θα είναι απέναντι μου μόλις ξυπνήσει. Αυτές τις τρεις μέρες δεν έχει βρει τελείως τις αισθήσεις του. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας κοιμάται και όταν ξυπνάει είναι σαν να του έχουν κάνει νάρκωση.

Έσυρα την καρέκλα γραφείου δίπλα στο κρεβάτι του. Ξεκίνησα να τον παρατηρώ.

Αυτό που μαρεσε πολύ πάνω του ήταν οι μαύρες πυκνές και μεγάλες βλεφαρίδες του. Ήταν ένας πανέμορφος και εντυπωσιακός συνδιασμός με τα μέλι του μάτια . Νομίζω είναι το αγαπημένο μου χρώμα το μέλι.

Χαϊδεύα το μπράτσο του απαλά, μέχρι που τον έβλεπα να ανατριχιαζει. Είναι περίεργο. Ασκώ και εγώ κάποια επιρροή πάνω του.

Μα αλήθεια τι σκατα κάνω; Για ποιον λόγο επιτρέπω στον εαυτό μου να έχει συναισθήματα για έναν άνθρωπο που δεν αφήνει κανέναν να τον πλησιάσει; Τι πιστεύω ότι θα πετύχω ακριβώς; Είναι ο πιο ψυχαναγκαστικά οργανωτικός και τυπικός άνθρωπος που ξέρω. Με κρατάει σε απόσταση. Εγώ όμως τον χρειάζομαι στην ζωή μου. Ακόμα δεν έχω καταλάβει το πως και το γιατί. Έχουν γίνει όλα τόσο γρήγορα.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο εκνευριστικος ήχος κλήσης του κινητού του. Εδώ και τρεις μέρες κάποιοι φίλοι του τον έχουν καλέσει όμως δεν έχω απαντήσει σε κανένα τηλεφώνημα. Δεν έχω το δικαίωμα να επέμβω σε κάτι τέτοιο.

Κοίταξα την οθόνη και είδα το όνομα Γιώτα να αναγράφεται πάνω. Ξεροκαταπια και έδιωξα αμέσως τις αυθόρμητες σκέψεις μου να απαντήσω . Δεν έπρεπε. Στο κάτω κάτω δεν ξέρω τίποτα για την ζωή του. Δεν ξέρω τίποτα για εκείνον.

Όσο και να με ενοχλεί μου φαίνεται λογικό το να έχει μια κοπέλα.

Το κινητό του σταμάτησε να χτυπάει και τότε μερικές ειδοποιήσεις ήρθαν.

Δεν κρατήθηκα να μην κοιτάξω .

<Μωρό μου έπρεπε να σε πιστέψω.>

<απάντησε μου οπότε μπορείς.>

Άφησα το κινητό του με δύναμη πάνω στο γραφείο και τον κοίταξα νευριασμένη. Έπρεπε να το φανταστώ .

Δύο μέρες μετά :

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου του και τον είδα να διαβάζει ένα βιβλίο. Κάτι μαθηματικές ασυναρτησίες που απορώ αν τις καταλάβαινε ο ίδιος. Είχα την ευκαιρία να το ξεφυλλισω όσο εκείνος κοιμόταν μια μέρα.

Δεν με είχε πάρει είδηση οπότε αποφάσισα να κάνω αισθητή την παρουσία μου.

Χτύπησα την πόρτα και τότε τον είδα να με προσέχει.

Ταράχτηκε που με αντίκρισε και έκλεισε το βιβλίο του.

"Θέλω πολύ να μάθω τι στο διάολο γυρεύεις εσύ εδώ." Τόνισε και άφησε το βιβλίο πάνω στο κρεβάτι.

"Ήθελα να δω πως τα πας." Απάντησα και εγλυψα τα χείλια μου.

Φαινόταν πολύ καλύτερα. Το χρώμα του είχε φτιάξει και τα μάτια του δεν φαινόντουσαν ιδιαίτερα κουρασμένα.

"Όσες μέρες δεν είχες συνέλθει τελείως ήμουν στο πλευρό σου." Συμπλήρωσα και τον είδα να δαγκώνει τα ούλα του.

Είναι τόσο σαγηνευτικός ακόμα και σε αυτή την στιγμή.

"Ευχαριστώ, αλλά δεν θέλω να σου έχω και υποχρέωση. Μην ξανά έρθεις ." Απάντησε κοιτώντας με μεσα στα μάτια.

"Καμία υποχρέωση. Ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη. Νομίζω έχω μερίδιο ευθύνης. Αν δεν σε ταραζα ίσως να μην..ξέρεις." του εξέφρασα όμως όπως φάνηκε δεν έκανα καλά.

Εκείνος σηκώθηκε καθιστός πάνω στο κρεβάτι.

"Όσο είσαι κοντα μου, μου κάνεις κακό. Σου έχω πει επανειλημμένες φορές να μην με ξανά πλησιάσεις γιατί αμελείς να το καταλάβεις αυτό;"  Δήλωσε υψώνοντας λίγο τον τόνο της φωνής του.

Δεν ήθελα να τσακωθω μαζί του. Ήθελα να περάσω χρόνο με εκείνον. Να τον μάθω και να με μάθει. Να δει μια άλλη πλευρά μου. Να καταλάβει ότι δεν είμαι το κακομαθημένο που νομίζει εκείνος .

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο και στάθηκα δίπλα του. Εκείνος γύρισε το κεφάλι του στον τοίχο κάνοντας με να καταλάβω πως δεν θέλει να με βλέπει.

"Δεν ήθελα να σε βλάψω. Δεν θέλω να σου κάνω κανένα κακό, όμως θέλω να μάθω τον λόγο που έχεις τόσο μίσος απέναντι μου. "  Είπα ήρεμη αλλά απαιτώντας κιόλας να μάθω αυτό που με καίει.

"Σοβαρά έχεις το θράσος και ρωτάς; Εξαιτίας σου είμαι σε αυτή την κατάσταση." Απάντησε τραβώντας το χερι μου με αποτέλεσμα να με φέρει κοντά του. Το κεφάλι μου είχε θέα τον λαιμό του .

"Το βλέπεις αυτό; " Ρώτησε αφήνοντας το χέρι μου για να τραβήξει την μπλούζα του. Μου έδειξε μια τεράστια μελάνια που δεν είχα προσέξει.

Κοίταξα το χέρι μου και παρατήρησα ότι η λαβή του είχε αποτυπωθεί πάνω . Το έκρυψα αμέσως.

"Χάρη σε εσένα και στην κωλοεπιμονη σου είμαι ξάπλα όλη μέρα. Εξαρτιεμαι από άλλους για βασικά πράγματα. Μόνο μπελάδες ξέρεις να φέρνεις. Εξαφανίσου από την ζωή μου μαλακισμενο." Συνέχισε να λέει φανερά νευριασμένος αυτή την φορά.

Τα μάτια μου είχαν γίνει υγρά πλέον , προσπάθησα να μην κάνω εμφανή τα δάκρυα μου όμως ήταν μάταιο και έτσι μερικά ξέφυγαν.

Έπεσαν στην αντίληψη του και αμέσως τα σκούπισα.

"Έχεις δίκιο. Συγνώμη ." Απάντησα και έφυγα τρέχοντας από το δωμάτιο.

Δεν άντεχα άλλο αυτή την κατάσταση. Με μείωνε διαρκώς και με έκανε να αισθάνομαι καταστροφή. Ένιωθα απαίσια.

Έφτασα σπίτι μου και ξάπλωσα κατευθείαν στο κρεβάτι. Δεν είχα κουράγιο να διαβάσω . Δεν είχα κουράγιο να κάνω τίποτα. Με μισούσα. Τον άφηνα να με επηρεάζει έτσι. Τον άφηνα να με σκοτώνει με αυτό τον τρόπο. Λεκτικά και μόνο με είχε ισοπεδώσει. Κάνεις άλλος δεν το κατάφερε αυτό.

Έκλεισα τα ματια μου και αποκοιμήθηκα στην προσπάθεια μου να ξεχαστω.

[...]

Το κινητό μου στο βάθος ηχεί.

Υπάρχει μια απόκοσμη ησυχία που ένας και μοναδικός ήχος την διαλύει.

Ανοίγω τα μάτια μου και παίρνω το τηλέφωνό μου στα χέρια μου. Ήταν ένα νούμερο που δεν είχα περασμένο στις επαφές μου.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Αγχώθηκα μήπως είχε συμβεί κάτι και χωρίς δεύτερη σκέψη το απάντησα

"Παρακαλώ;" Είπα.

"Εγώ είμαι." Απάντησε ο μοναδικός άνθρωπος που δεν περίμενα να ακούσω ποτέ τηλεφωνικά.

"Φιλιππε;" Ρώτησα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω.

"Συγνώμη αν ενοχλώ, απλά είδα ότι τα λόγια που είπα το μεσημέρι σε πλήγωσαν." Απάντησε .

Η διαπίστωση του ήταν σωστή.

"Ναι το έκαναν. Όμως είναι αποδεκτό το αίτημα σου." Του δήλωσα δείχνοντας ανωτερότητα.

"Συγνώμη όμως δεν θα πω ότι δεν το ήθελα. " Απάντησε και για μια ακόμη φορά μου έδωσε να καταλάβω πόσο σκληρός είναι.

"Το ήθελες;" Ρώτησα άναυδη.

"Ναι! Ήθελα να σε τσακισω όπως τσακισες εσύ την ζωή μου." Ομολόγησε και ρουφηξε την μύτη του.

Ξαφνικά ερωτηματικά δημιουργήθηκαν. Δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει.

"Τι εννοείς; " Ρώτησα περίεργη για την απάντηση του.

"Κάποια στιγμή θα καταλάβεις. Καληνύχτα." Είπε

"Περίμενε" τον σταμάτησα λίγο πριν πατήσει τον τερματισμό.

"Τι θέλεις;" Ρώτησε με την ήρεμη και βελούδινη φωνή του.

"Που βρήκες το νούμερο μου;" Ρώτησα περίεργη.

"Ήθελα να το βρω και το βρήκα. Καληνύχτα." Απάντησε τονίζοντας την πρώτη πρόταση του.

Έβαλε τέλος στην κλήση μας πριν προλάβω να πω οτιδήποτε αλλο.

Έκλεισα το κινητό και επίασα το πρόσωπο μου απεγνωσμένα.

Γιατί μου το κάνει αυτό; Γαμωτο πως τον αφήνω να με χειρίζεται ετσι..

Γεια σας αγαπεςς

Τι κανετεε;

Σοβαρευουν τα πράγματα βλέπω.

Ο Φιλιππάκος δεν αστειεύεται είναι για σκληρούς αντιπάλους.

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο ;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Αν σας άρεσε αφήστε ένα αστεράκι και εμείς θα τα πούμε στο επόμενο.

Φιλουρες με αγάπηη

Μπαιιι