Το να πιστεύεις ότι έχεις το πάνω χερι σε κάτι είναι η μεγαλύτερη οφθαλμαπάτη. Ο καθένας μπορεί να πατήσει πάνω σε αυτό και πάνω στην αφασία σου να σου την φέρει. Μπορεί να είναι και ο ίδιος σου ο εαυτός . Εμμονή . Αυτή είναι η σωστή λέξη. Εμμονή. Τέρμα τα αστεία , τέρμα όλα. Καταλήγεις δεμένος χειροπόδαρα και δεν ξερεις το ποιος, το γιατί, το ποτέ. Η σωστή απάντηση είναι ο εαυτός σου. Όλα είναι δημιούργημα του μυαλού. Τίποτα δεν υπερβαίνει αυτό. Το να πιστεύεις ότι υπερέχεις κάποιου αυτό σε κάνει απευθείας χαμένο. Σαν τον μύθο του λαγού και την χελώνας.

Δεν κατάλαβα για ποτέ έμπλεξα τα πράγματα. Και το έκανα μόνη μου, χωρίς κανείς να με αναγκάσει, χωρίς κανείς να μου υποδείξει κάτι. Μόνη μου. Εγώ και το μυαλό μου. Εγώ και ο εαυτός μου.

Η κατάσταση μπλέχτηκε στο κεφάλι μου πιο γρήγορα από το κανονικό. Ένιωθα εγκλωβισμένη. Ένιωθα ότι κάτι που δεν θα είναι ποτέ δικό μου, μου ανήκει. Τον ένιωθα ιδιοκτησία μου. Όμως εκείνος δεν θα είναι ποτέ δικός μου. Με φοβάται. Κινδυνεύει από εμένα.
~~

Οι μέρες περνούσαν. Οι σκέψεις με έτρωγαν. Τα ερωτηματικά πλήθαιναν. Γιατί ο Φίλιππος με αποφεύγει; Ποια είναι αυτή η Γιώτα που υπάρχει στην ζωή του; Γιατί με ενδιαφέρει τόσο πολύ αυτό το θέμα;

Δεν μπορούσα να δώσω μια απάντηση και έτσι προσπαθούσα να συμφιλιωθώ με την ιδέα των υπάρξεων τους. Ανούσιο ξερω.

Ο περιβόητος καθηγητής των μαθηματικών δεν μου απεύθυνε τον λόγο. Απέφευγε την οποιαδήποτε οπτική επαφή μαζί μου και φυσικά αρνήθηκε όλες τις προτάσεις δείπνου που του έκανε η μητέρα μου.

Αδιαφορία είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος για κάτι.

Μπορει να είναι και ένας τρόπος να καταπολεμηθεί κάτι που ενδιαφέρει κάποιον. Σαν αντίδραση.

Ξέρω ότι με τον κύριο Γρηγοριάδη δεν είναι έτσι. Ο Φίλιππος κουράστηκε τα παιχνίδια μου. Ίσως και να μου έκανε καλό όλο αυτό.

Με έκανε να καταλάβω τα πραγματικά μου αισθήματα και τις πραγματικές αιτίες για όλες μου αυτές τις πράξεις.

Ναι, όσο και να το αρνούμαι είμαι ερωτευμένη με τον Φίλιππο Γρηγοριάδη. Σίγουρες πολλές μαθήτριες του εύχονται να τον είχαν στο κρεβάτι τους για μια βραδιά. Εγώ όμως θέλω να είμαι μαζί του. Θέλω να τον έχω και θα τον έχω.

Όλες αυτές οι διαμάχες μεταξύ μας με ωθούσαν όλο και περισσότερο σε αυτό. Ξέρω ότι αισθάνθηκε και εκείνος την χημεία. Ίσως για αυτό να έκανε πίσω. Ίσως για αυτός να με έκανε πέρα. Ίσως φοβάται. Ίσως με φοβάται.

Καλύτερα όμως να τα πάρω από την αρχή..

[...]

"Σταθάτου περνά έξω σε παρακαλω είναι ώρα για διάλειμμα." Είπε καθώς στεκόταν στην πόρτα έτοιμος να την κλείσει.

"Κύριε μισό λεπτό θέλω να σας μιλήσω." Του είπα και εκείνος παραξενεύτηκε.

"Τι συμβαίνει;" Ρώτησε και έκλεισε την πόρτα πίσω του κάνοντας μερικά βήματα μπροστά.

Σηκώθηκα από το θρανίο μου με το τετράδιο μου στα χέρια και κοντοσταθηκα δίπλα στην έδρα.

Ήρθε κοντά μου και ακούμπησε τα βιβλία του διπλα από το τετράδιο μου .

"Αν έχετε χρόνο, θέλω να μου εξηγήσετε αυτους τους κανόνες της παραγωγισης." Είπα και άνοιξα στην κατάλληλη σελίδα δείχνοντας του τις τακτοποιημένες και καλογραμμένες σημειώσεις μου.

"Ναι κανένα πρόβλημα. Δωσ'μου μισό λεπτό." Συμφώνησε και έφερε μια καρέκλα από το πρώτο θρανίο.

Μου υποδειξε να κάτσω και έκατσε και εκείνος.

Οι καρέκλες μεταξύ τους είχαν αρκετή απόσταση.

"Δεν είναι δύσκολο. Πρέπει να έχεις στο μυαλό σου τον ορισμό της παραγωγού συνάρτησης σε σημείο." Εξήγησε και άνοιξε το βιβλίο του στην κατάλληλη σελίδα.

Με το δάχτυλο του μου έδειχνε που αναγράφονται όλα αυτά που μου παρέδιδε.

Έσυρα την καρέκλα μου πιο κοντά στην δική του για να βλέπω καλύτερα και τότε κατάλαβα ότι άρχισε να αναστατώνεται.

Κομπλαρε αρκετά αφού έκανε μια μεγάλη παύση.

"Αν οι συναρτήσεις f, g είναι παραγωγίσιμες στο x0, τ-τό-τε η συνάρτηση f + g είναι πα-παραγωγίσιμη στο x0 και ισχύει α-αυτος εδώ ο τύπος." Απέφυγε την οπτική επαφή μαζί μου αφού έγινε αντιληπτό ότι κόλλησε.

Με προβλημάτισε αυτό το γεγονός.

Με την άκρη του ματιού του με κοίταζε και τα μάγουλα μου είχαν γίνει φανερά κόκκινα. Κάτι που φάνηκε να καταλαβαίνει και να ηρεμεί κάπως .

Μου έκανε μερικά παραδείγματα και με βοήθησε να το καταλάβω καλύτερα.

Το κουδούνι χτύπησε και εκείνος ταράχτηκε.

"Σου έγιναν κατανοητά τώρα;" Με ρώτησε καθώς ήθελε να φύγει.

"Ναι κύριε." Απάντησα

"Ευχαριστώ πάρα πολύ " του είπα ενώνοντας το βλέμμα μας.

"Τίποτα Λυ- Σταθάτου." Απάντησε και μου έπιασε το χέρι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου.

Το σώμα μου ανατριχιασε απόλυτα. Δεν ήξερα τι γινόταν. είχα μπερδευτεί. Αυτή η ξαφνική αλλαγή στην συμπεριφορά του με έκανε να νιώθω..εγκλωβισμένη;

Εγκλωβισμένη σε εκείνον σίγουρα.

Με έναν δικό του τρόπο με τράβαγε κοντά του.

Του χάρισα ένα χαμόγελο και έφυγα από την αίθουσα.

Αυτή ήταν η τελευταία μέρα που ένιωθα έτσι. Εξελίξεις έμελλαν να συμβούν άμεσα κιόλας. Ήταν η τελευταία μέρα που παρεμενα η Λυδία Σταθάτου που ήξερα τόσα χρόνια. Θα άλλαζα χωρίς να το καταλάβαινα. Θα άλλαζα για εκείνον.

"Καλά είσαι σίγουρη πως θα είναι και ο Φίλιππος εκεί;" Ρώτησα ξανά την μαμά μου μιας και δεν μπορούσα να δεχτώ αυτό που άκουγα .

"Ναι παιδί μου, η Τόνια μου είπε πως θα είναι εκεί." Απάντησε εκείνη παίρνοντας την δερμάτινη καφέ τσάντα στα χέρια της.

Φόρεσα τα παπούτσια μου και βγήκα έξω από το σπίτι.

Ύστερα από λιγα λεπτά φτάσαμε στο δικό του. Δεν έμενε πολύ μακριά μόνο ένα δεκάλεπτο με αμάξι.

Έμενε σε μια παλιά πολυκατοικία με 5 ορόφους. Εκείνος έμενε στον τρίτο. Οι τοίχοι ήταν κίτρινες πολυκαιρισμενες αποχρώσεις και σε μερικά σημεία είχε φουσκώσει από την υγρασία.

Η μαμά μου πάτησε το κουμπί για το ασανσέρ αλλά εκείνο φάνηκε να μην είναι με το μέρος μας .

"Να ρε μαμά έχει χαρτί που λέει ότι δεν δουλεύει." Την ενημέρωσα και με τον δείκτη του χεριού μου της έδειξα το χαρτί.

Πήραμε μια βαθιά ανάσα και ανεβήκαμε με τα πόδια.

Χτυπήσαμε το κουδούνι του διαμερίσματος του και περιμέναμε.

Η πόρτα άνοιξε και η κυρία Τόνια με μια ποδιά δεμένη γύρω από την μέση της και ένα χαμόγελο φορεμένο στο πρόσωπο της μας υποδέχτηκε.

Το σπίτι σε αντίθεση με το υπόλοιπο κτήριο μύριζε ζεστασιά. Ένιωθες την φιλοξενία της κυρίας Τόνιας από χιλιόμετρα.

" Καθίστε παρακαλώ στον καναπέ." Μας είπε υποδεικνύοντας μας την θέση του καναπέ.

Με το βλέμμα μου έψαχνα εκείνον. Το μάτι μου έπεσε σε πολλές οικογενειακές φωτογραφίες, χωρίς βέβαια να δω κάποια πατρική φιγούρα.

Η κυρία Τόνια έφερε έναν δίσκο με κουλουράκια και καφέδες.

"Μπορώ να χρησιμοποιήσω το μπάνιο;" Ρώτησα ευγενικά καθώς σηκώθηκα από την θέση μου.

"Φυσικά αγάπη μου, στο βάθος του διαδρόμου δεξιά." Είπε και της χαμογέλασα.

Βρήκα το μπάνιο και χτύπησα την πόρτα για να βεβαιωθω ότι δεν είναι μέσα.

Κοίταξα γύρω μου και το μάτι μου έπεσε στο απέναντι δωμάτιο. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και εκείνος ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Δεν μπορούσα να διακρίνω και πολλά από τον προσωπικό του χώρο, όμως σίγουρα φαινόταν καθαρός.

Κοιτούσε το ταβάνι και φαινόταν σκεπτικός.

Πήρα το θάρρος και πλησίασα την πόρτα του. Τον παρατήρησα λίγο καλύτερα. Φορούσε μια μαύρη κοντομανικη κολλητή μπλούζα και μια γκρι φόρμα.

Έδειχνε κουρασμένος.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Με ρώτησε ενώ πετάχτηκε από το κρεβάτι του.

Αυτόματα απομακρύνθηκα και εγώ από την πόρτα που ασυναίσθητα είχα κολλήσει πάνω.

"Τίποτα. " Απάντησα και ένιωσα τα μάγουλα μου να αποκτούν μια ελαφριά κόκκινη απόχρωση.

"Πώς βρέθηκες εδώ Σταθάτου;" Με ρώτησε καθώς σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Πλησίασε την πόρτα και την έσυρε με δύναμη ώστε να ανοίξει περισσότερο.

Πλέον είχα μια πιο ολοκληρωμένη θέα του δωματίου του αλλά και του ίδιου.

"Μας κάλεσε η μητέρα σου για βραδινό." Απάντησα δυναμικά. Ούτως η άλλως δεν έλεγα και ψέματα.

Έκανε έναν μορφασμό μιας και όπως φαίνεται το είχε ξεχάσει.

"Εντάξει πήγαινε μέσα και θα έρθω πες της." Μου δήλωσε και έκανε να κλείσει την πόρτα. Το χέρι μου όμως τον σταμάτησε. Εκείνος απόρησε.

"Έλεγα να μείνουμε λίγο μαζί,...Να γνωριστούμε καλύτερα." Του ομολόγησα και άφησα την πόρτα από την λαβή μου.

"Όχι." Απάντησε και έκανε να κλείσει την πόρτα ξανά. Τον σταμάτησα πάλι και αυτή την φορά με όλο μου το σώμα αφού έκανα ένα βήμα μπροστά.

"Τι αφιλόξενος και μίζερος άνθρωπος που είσαι . Φέρνεις την καταστροφή για το τίποτα." Του ειπα ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου. Δεν ήμουν σίγουρη αν τα εννοούσα, πάντως ήθελα να τον εκνευρισω .

"Δεν είμαι αφιλόξενος απλά δεν γουστάρω εσένα εδώ μέσα. Δεν σε γουστάρω γενικώς. Το στυλακι σου και η αγένεια σου δεν συμβαδίζουν με τον δικό μου χαρακτήρα. " Μου απάντησε αποστομωνοντας με.

"Για αυτό περνα ε-" ξεκίνησε να λέει, όμως ήμουν αποφασισμένη.

"ΟΧΙ. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΦΈΡΕΣΑΙ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΆ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΌΦΕΥΚΤΟ. ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΣΠΆΘΕΙΕΣ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΎΜΕ ΑΛΛΑ ΕΧΕΙΣ ΤΟΣΟ ΣΚΑΤΟΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΊΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΟΥ." ήμουν έξαλλη πλέον. Δεν υπήρχε περίπτωση να του επιτρέψω να με προσβάλλει.

Χτύπησε το χέρι του πάνω στο γραφείο του και αμέσως μετά έπιασε με τα δάχτυλα του ενός χεριού του τα μάγουλα μου. Τα πρόσωπα μας ήρθαν λίγο πιο κοντά.

"ΕΊΣΑΙ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ, ΟΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕ ΣΈΒΕΣΑΙ. ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΌΤΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΟΥ. ΜΑΖΕΨΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑΤΑΚΙ ΣΟΥ ΜΗΝ ΣΤΟ ΣΠΑΣΩ. ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΈΝΟ ΝΙΑΝΙΑΡΟ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΌΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΌΣΟΙ ΚΑΙ ΌΜΟΙΟΙ. ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΑΠΊΣΤΕΥΤΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΕΧΩ ΠΕΤΑΞΕΙ ΕΞΩ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΜΑΣ." Απάντησε και εσφιγγε όλο και περισσότερο τα δάχτυλα του πάνω μου.

Ένιωθα ότι θα μου σπάσει όντως το στόμα.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα με άφησε και μου γύρισε την πλάτη . Όμως όχι. Ήμουν αρκετά εγωιστρια για να τον αφήσω να έχει αυτός τον τελευταίο λόγο.

"Είσαι τόσο κομπλεξικος που μέχρι και ο ίδιος σου ο πατέρας σε παράτησε. Θα είσαι για πάντα μόνος σου." Του απάντησα ξέροντας ότι το έφτασα στα άκρα.

Μόλις άκουσε την φράση μου γύρισε και προσγείωσε το χέρι του πάνω στο μάγουλο μου. Το χαστούκι ήταν δυνατό αφού έπιασα κατευθείαν το κόκκινο μάγουλο μου.

Δεν τον αδικώ όμως, ήξερα πολύ καλά ότι ξέφυγα.

"Συγνώμη.." απολογήθηκα κατευθείαν και χαμήλωσα το βλέμμα μου.

"Περνά έξω σε παρακαλω." Με πρόσταξε κοιτώντας άλλου.

"Οχι, αλήθεια λυπάμαι. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι." Του ειπα και άγγιξα ελαφρά το χέρι του.

Εκείνος τινάχτηκε και έκανε μερικά βήματα μακριά μου.

"Δεν καταλαβαίνεις ότι μου βγάζεις τον χειρότερο μου εαυτό; Δεν έχω σηκώσει ποτέ χέρι σε γυναίκα. " Μου εξομολογήθηκε και ετριψε τα μάτια του.

Φαινόταν πολύ τσακισμένος. Γαμωτο εγώ φταίω για αυτό.

"Είσαι πολύ τοξικός και χειριστικος άνθρωπος, δεν θέλω σχέσεις με τέτοιους εγώ." Συμπλήρωσε την πρόταση του κάνοντας την καρδιά μου να σπάσει σε χίλια κομμάτια

Δεν μαρεσει να ακούω τόσο άσχημα λόγια για εμένα. Μα το χειρότερο είναι ότι ποναει που τα λέει εκείνος.

"Δεν μπορεί να το εννοείς αυτό. Δεν μπορεί να έχεις τέτοια άποψη για εμένα." Του απάντησα έχοντας μια άρνηση.

Γύρισε και με κοίταξε. Με πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο μου με τα δάχτυλα του.

"Δεν έχεις αξιοπρέπεια. Στέκεσαι μπροστα στον καθηγητή σου και λες όλα αυτά. Είσαι πολύ λίγη. " τόνισε ενώ ένιωθα την δροσερή αναπνοή του να σκάσει στο πρόσωπο μου. Ήμασταν σε τόσο κοντινή απόσταση που κάποιος θα μπορούσε να παρεξηγήσει αυτή την στάση.

Εκείνος πλησίασε και άλλο κοντά μου κάνοντας με να χάνω το μυαλό μου.

Όμως όχι. Δεν μπορούσα να το ανεχτώ άλλο αυτό . Με προσβαλλε μπροστά στο πρόσωπο μου.

"Παράτα με" του είπα και τον έσπρωξα μακριά μου. Εκείνος φάνηκε να έπεσε πάνω στο γραφείο του αλλά δεν έδωσα σημασία.

Πλησίασα προς την πόρτα και την έσπρωξα περισσότερο ώστε να βγω έξω.

"ΕΛΑ ΕΔΩ!" Μου φώναξε και εγώ επιτάχυνα το βήμα μου. Ήξερα ότι με είχε πάρει από πίσω, αλλά συνέχιζα να μην δίνω σημασία στα λόγια του.

Δεν κατάλαβα για ποτέ είχα φτάσει στο σαλόνι. Οι φωνές των μητέρων μας ήταν θολές. Το μόνο που ακουγόταν στα αυτιά μου ήταν ο ήχος της φωνής του που με φωναζε.

Άνοιξα την πόρτα και ξεκίνησα να κατεβαίνω την σκάλα τρέχοντας, μιας και δεν είχε ασανσέρ.

"ΣΤΑΘΑΤΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕ" τον άκουγα να φωνάζει . Ήταν πίσω μου. Κατέβαινα την σκάλα όσο πιο γρήγορα μπορούσα αδιαφορώντας για εκείνον.

Μέχρι που άκουσα μια κραυγή.

Αμέσως πάγωσα στην θέση μου. Γύρισα πίσω μου να κοιτάξω και τον ειδα.

Είχε πέσει στα σκαλιά και είχε χάσει τις αισθήσεις του.

"ΦΙΛΙΠΠΕ" ούρλιαξα ασυναίσθητα.

Άκουσα γοργά βήματα και κατάλαβα ότι η κυρία Τόνια με την μαμα μου ερχόντουσαν.

Έτρεξα κοντά του και τοποθέτησα το κεφάλι του κάτω από τα γόνατα μου.

Από εκεί και πέρα όλα μαύρισαν. Φοβήθηκα για εκείνον. Φοβήθηκα ότι θα τον έχανα ενώ δεν τον είχα καν.

Χάιδεψα το μάγουλο του.

"Όλα θα πάνε καλά, στο υπόσχομαι." Είπα σιγανα στο αυτί του και μερικά δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν από το πρόσωπο μου.

Γεια σας αγαπεςς

Τι κανετεε;

Καιρό έχω να ανεβάσω κεφάλαιο, όμως δεν έχετε να πείτε το σημερινό είναι μεγάλο .

Υπάρχει μια χημεία ανάμεσα στον Φίλιππο και την Λυδία δεν συμφωνείτε;

Ελπίζω να σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο .

Αν σας άρεσε αφήστε ένα αστεράκι και εμείς θα τα πούμε στο επόμενο.

Φιλουρες με αγάπηη

Μπαιιι