«Εδω έμαθα να οδηγάω. Ερχόμουν με τον μπαμπά μου και μου έκανε μαθήματα οδήγησης σε ένα σαραβαλάκι που είχαμε.» Είπε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Απολάμβανε τον χώρο.

Βρισκόμασταν σε μεγάλο πάρκο με λόφους στο Πέραμα. Δεν είχα ξανά έρθει εδώ. Είχε θέα την θάλασσα αλλά και την υπόλοιπη Αθήνα. Ήταν ήρεμα τριγύρω.

Ο Φίλιππος ανέφερε πρώτη φορά την ύπαρξη του μπαμπά του. Ποτέ δεν τον έχω ξανά ακούσει να μιλάει για αυτόν.

«Ο μπαμπάς μου πάντα ήθελε να πάρουμε ενα ωραίο αμάξι. Είχε τρέλα και αυτός. Έτσι μόλις κατάφερα να μαζέψω χρήματα πήρα αυτό. Ήθελε παντα να οδηγήσει μια Mercedes σαν και αυτή.» Ανεφερε εκείνος καθώς κοίταζε με λατρεία το τιμόνι του αμαξιού και χάιδευε το λογότυπο που είχε επάνω.

«Όταν το οδήγησε θα έπρεπε να ήταν πολύ χαρούμενος» απάντησα εγώ χαμογελώντας του.

Εκείνος σκοτείνιασε και κοίταξε για άλλη μια φορά έξω από το παράθυρο.

«Δυστυχώς δεν πρόλαβε ούτε να μπει μέσα.» Ομολόγησε αποφεύγοντας να με κοιτάξει.

Συο άκουσμα της απάντησης του κοκαλωσα. Ένιωθα τόσο άσχημα για εκείνον αλλά και για την απάντηση μου.

«Συγνώμη δεν ηξερα» εξήγησα και χάιδεψα το μπράτσο του.

«Για αυτό προσέχω και αγαπώ αυτό το αμάξι. Μου τον θυμίζει. Νιώθω πως είναι κοντά μου όσο το οδηγάω.» Εξομολογήθηκε καθώς χαμογελούσε.

«Πάντα θα είναι κοντά σου, ανεξαρτήτως αμαξιού.» Είπα προσπαθώντας να του σταθώ.

«Να ξέρεις δεν συνηθίζω να μιλάω για εκείνον μιας και είναι ευαίσθητο θέμα για μένα. Δεν είμαι κλαψας γενικά.» Είπε προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα.

«Δεν σε κάνει κλάψα το να μιλάς για τα συναισθήματα σου.» Δήλωσα εγώ χαϊδεύοντας τον σβέρκο του μέσα από το άσπρο φούτερ του.

Εκείνος έδειξε να το απολαμβάνει καθώς αφέθηκε για μερικά δευτερόλεπτα.

«Να ξέρεις για σένα διέλυσα την ζωή μου.» Ανακοίνωσε καθώς είχε κλειστά τα μάτια και ευχαριστιόταν το χάδι μου.

Εκείνη την ώρα παραξενεύτηκα η αλήθεια ήταν. Τα φρύδια μου έσμιξαν μεταξύ τους δημιουργώντας ρυτίδες

«Τι θέλεις να πεις;» Ρώτησα με αγωνία.

Έκανε μια τεράστια παύση. Δεν μίλαγε. Δεν με κοίταζε καν.

«Δεν στο έχω πει ποτέ. Πριν γνωρίσω εσένα ήμουν με μια άλλη κοπέλα για πέντε χρόνια. Το πηγαίναμε σοβαρά μέχρι που...» είπε και σταμάτησε.

Μπορούσα να φανταστώ τι θα έλεγε, όμως είχα την ανάγκη να το ακούσω.

«Μέχρι που;» Ρώτησα

«Μέχρι που γνώρισα εσένα.» Απάντησε κοιτώντας με γλυκά.

«Και μετά;» Συνέχισα εγώ

Ο Φίλιππος ξεφύσησε. Φαινόταν προβληματισμένος.

«Μετά το απόλυτο χάος.» Τόνισε και κάθισε καλύτερα στο καθισμα του κοιτώντας ψηλά.

Δεν ηξερα τι συναισθήματα να νιώσω που με παρουσίαζε ως το απόλυτο χάος.

«Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου, αλλά μόλις ξεκίνησες να μου πηγαίνεις κόντρα είχα αρχίσει να τρελαίνομαι. Προσπαθησα να σε κρατήσω σε απόσταση, αλλά στην Θεσσαλονίκη δεν γινόταν. Το ήθελα παρά πολύ όλο αυτό.» Ομολόγησε καρφώνοντας με με το βλέμμα του.

«Και η άλλη κοπέλα;» Ρώτησα εγώ

Η αλήθεια είναι πως ένιωσα τύψεις.

«Αυτή δεν έφταιγε εν μέρη. Είχε καταλάβει ότι μου είχε τελειώσει μαζί της και πληγώθηκε. Ύστερα από αυτό έκανε βλακείες και έπεσε στα μάτια μου.» Απάντησε

«Δεν μπορούσα να της πω την αλήθεια. Δεν μπορούσα να παραδεχτώ πως θελω μια μαθήτρια μου. Μου ακούγεται άρρωστο ακόμα και τώρα. Στο ορκίζομαι νιώθω απαίσια για ολο αυτο που γίνεται. Δεν μπορώ να κάνω άλλο πίσω όμως. Κουράστηκα.» Συμπλήρωσε.

Από την μια ήθελα να πετάξω από την χαρά μου, αλλά από την άλλη ήθελα να ουρλιάξω. Δεν ήθελε να γίνει όλο αυτο. Το καταλαβαίνω βέβαια.

«Δεν χρειάζεται να κανείς άλλο πίσω.» Ψιθύρισα χαϊδεύοντας το στέρνο του.

Ήθελα πολύ να τον φιλήσω, όμως δεν ηξερα αν ειναι η κατάλληλη στιγμή.

«Δεν γίνεται να συμβεί ολο αυτο μωρό μου. Όταν είμαι με μια κοπέλα που θέλω, τότε είμαι ολοκληρωτικά μαζί της. Βγαίνουμε βόλτες και δεν την κρύβω. Μαζί σου θα νιώθω λες και σε έχω για να σε πηδάω και πίστεψε με δεν το βλέπω καθόλου έτσι.» Εξήγησε και χάιδεψε το μπούτι μου.

Κατέβασα το πρόσωπο μου. Μη έχοντας απάντηση απλά έγνεψα θετικά. Είχα δίκιο και το ηξερα.

«Μην στεναχωριέσαι. Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι.» Είπε.

Φαινόταν χαμένος. Σαν να μην ήξερε τι να κάνει και τι να πει.

«Δεν μπορώ ρε Φίλιππε. Μου είναι πολύ δύσκολο να σε κοιτάω στην τάξη και να ξέρω πως θα πρέπει να μεινω μόνο εκεί. Είναι μεγάλη αδικία να μην μπορώ να σε αγγίζω όταν δεν είναι κανείς.» Απάντησα εγώ βγάζοντας τις σκέψεις μου στην φορά.

«Όλο ακούγεται λάθος. Είναι λάθος το να είμαστε μαζί αλλά και μεγάλη αδικία το να μην.   Χειρότερη αδικία όμως ειναι το να καταστραφεί το μέλλον μας, η καριέρα μου και η δίκη σου καριέρα. Όλα θα γαμηθουν.» Εξέφρασε νιώθοντας και εκείνος μπερδεμένος.

Πραγματικά νιώθω σαν να βρίσκομαι στο κέντρο ενός λαβύρινθου και δεν ξερω πως να βγω. Σαν αδιέξοδος.

Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν και εκείνος μου χάιδεψε το μάγουλο.

Πλησίασε κοντά μου και άφησε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο μου. Ύστερα με αγκάλιασε. 

Όλα ένιωθαν ήσυχα στην αγκαλιά του. Λες και δεν μπορούσε να με ακουμπήσει κανείς.

«Θέλω να το προσπαθήσουμε. Θα είμαστε προσεκτικοί» είπα εγώ ενώ ήμουν ακόμα μέσα στην αγκαλιά του.

Εκείνος ξεφύσησε.

Άκουγα τους χτύπους της καρδιάς του. Ήταν ήρεμος. Χάιδευε το κεφάλι μου ενώ που και που άφηνε φιλία εκεί.

«Ότι είναι να γίνει θα γίνει, ας μην πιέζουμε καταστάσεις.» Τελικά απάντησε.

«Προς το παρόν πιέζομαι εγώ» απάντησα
~~~~

1 μήνας μετά:

Ο καιρός πέρασε ραγδαία γρήγορα σε σημείο που να μην το αντιληφθώ. Πλησιάζουν οι πανελλήνιες και εγώ ήδη τρέμω στην σκέψη της αποτυχίας. Για να είμαι ειλικρινής όμως δεν μου μένει και πολύ μυαλό για διάβασμα. Ο φίλιππος με τρελαίνει. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!

Πλέον βρισκόμαστε μόνο στο σχολείο και καμία φορά μέσα στην εβδομάδα μιλάμε είτε τηλεφωνικός είτε με μηνύματα. Προφανώς όμως αυτό δεν μου αρκεί.

Δεν θέλω να είμαι παράλογη αναγνωρίζω πως είναι δύσκολο όμως δεν φημίζομαι για την υπομονή μου.

Το χειρότερο όμως είναι πως τα σκατωσα εγώ η ίδια. Με τα κορίτσια έχω απομακρυνθεί πολύ. Και ναι καθόμαστε μαζί στα διαλείμματα ή βγαίνουμε βόλτες απλά δεν είναι το ίδιο. Από την στιγμή που κρατάω ένα τόσο σοβαρό μυστικό από τις ίδιες μου τις φίλες πάει να πει πως δεν πρέπει να το κάνω εξαρχής.

Όμως ποιος μπορεί να πάει κόντρα στον έρωτα ;

Αν είναι έρωτας όλο αυτό...

Πιο πολύ φέρνει σε απελπισία. Σε αρρωστημένο πάθος.

Το χειρότερο είναι πως σκέφτομαι έτσι η ίδια για όλο αυτό. Εγώ που το ποθώ περισσότερο, ίσως και από εκείνον τον ίδιο.

Γεια σας αγαπεσσς

Σας μιλάει η αργοπορημένη κατά πλ πολλούς μήνες συγγραφέας.

Πώς είστε; Είμαι σίγουρη πως πιστεύατε πως η ιστορία δεν θα συνεχιστεί αλλά είμαι εδώ να κάνω την έκπληξη.

Η πρωταγωνίστρια μας είναι λίγο ανυπόμονη μου φαίνεται ..

Θα χαρω πολύ να μου πείτε εντυπώσεις.

Εμείς θα τα πούμε σε ένα επόμενο κεφάλαιο (οπότε και αν ανέβει)

Φιλουρες με αγάπη