Έβαλε μπρος την μηχανή και ξεκίνησε μια διαδρομή προς το άγνωστο για μένα. Δεν ήμουν σίγουρη για το ποσό σωστή επιλογή έκανα. Ένιωθα πως θα έχουμε μπλεξίματα και οι δυο. Τι και αν μας είδε κανείς ; Τι και αν μας ψάχνουν και υποψιαστούν πως λείπουμε και οι δυο ; Φοβόμουν. Δεν ήταν σωστό.

Ύστερα από ένα τέταρτο οδήγησης ο Φίλιππος έσβησε την μηχανή. Βρισκόμασταν σε μια ερημική παραλία. Δεν υπήρχε ψυχή εδώ γύρω , εκτός από μια καντίνα λίγα μέτρα μακριά μας.

«Μείνε εδώ» είπε ο Φίλιππος και βγήκε έξω από το αμάξι.

Τον είδα να πηγαίνει προς την καντίνα αλλά δεν ήμουν και σίγουρη.
Έγυρα την μάτια μου προς την θάλασσα. Ήταν  περίεργο. Μόνο εκείνη κατάφερνε να μου προκαλεί ηρεμία και γαλήνη μέσα σε μηδενικό χρόνο. Φαινόταν μαύρη και απέραντη. Ίσως να ήταν.

Ένιωθα μπερδεμένη. Τι σκατα μου συνέβαινε ;

Από την μια ήμουν καλά αλλά μετά .. μετά τι;

Δεν ξέρω.

Η πόρτα άνοιξε και εκείνος μπήκε μέσα κρατώντας μια μπλε πλαστική σακούλα με σάντουιτς και νερά. Η ευωδία των τροφίμων σκορπίστηκε σε όλο το αμάξι , που πλέον το μόνο που ήθελα ήταν να το φάω δίχως αύριο.

«Δεν ήξερα πως το θέλεις και στο πήρα όπως το δικό μου» μου είπε ενώ μου το έδωσε στο χέρι

«Μην σε απασχολεί» του απάντησα και δάγκωσα την άκρη

Τυρί , σαλάμι , κεμπάπ , σώς και πατάτες μπορούσα να διακρίνω.

«Έχεις ξανά έρθει εδώ ;» Ρώτησε μπουκωμένος

Έγνεψα αρνητικά κοιτώντας τον

«Μικρούλα , δεν έχεις πάει πουθενά» απάντησε καρφώνοντας με με τα μάτια του.

Μικρούλα

Ένιωθα να καίγομαι.

«Δεν έχω αμάξι» απάντησα προσπαθώντας να απολογηθώ

«Φαντάζομαι ούτε τα παιδάκια που είχες για γκόμενους είχαν» είπε ρίχνοντας μπηχτή για το παρελθόν μου.

Δεν είχε άδικο βέβαια , αλλά αυτό είναι άλλο.

Γύρισα να κοιτάξω έξω. Δεν ήθελα να τον κάνω να νιώθει ανώτερος από όλους. Δεν είναι καλύτερος.

«Μην νιώθεις άβολα. Είμαι 26 χρόνων λογικό να είμαι έμπειρος και εσυ όχι.» Είπε και έσπασε την άβολη σιωπή που προκάλεσε.

«Μάλιστα , άρα με πόσες έχεις έρθει εδώ ;» Ρώτησα σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

Εκείνος γέλασε και κοίταξε έξω από την μεριά του παραθύρου του

«Μόνο με μια» απάντησε και δάγκωσε την τελευταία του μπουκιά

Κοιταξα άλλου. Νευρίασα. Είμαι σίγουρη πως το κατάλαβε αλλά δεν με νοιάζει

«Σταθάτου γιατί με θες ; Τι καλό σου κάνω ;» Ρώτησε ενώ έστρεψε όλο του το κορμί προς εμένα

Σκάλωσα με την ερώτηση του ομολογώ.

«Ποιος σου είπε ότι σε θέλω ακόμα ;» Ρώτησα προσπαθώντας να βγω απο πάνω.

Ήξερα ότι ήταν μάταιος κόπος. Τα μάτια μου αλλά έλεγαν. 

«Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Εσυ λες οτι δεν με θες όμως το σώμα σου λέει αλλά.» Είπε κάνοντας με να ανατριχιάσω και να κοκκινίσω από ντροπή μόνο και μόνο επειδή ισχύει ότι είπε.

«Τι σου λεει δηλαδή;» Ρώτησα περίεργη

«Ότι με θες τόσο που θα με άφηνες να σου κάνω οτι θέλω» απάντησε πιάνοντας το μπούτι μου.

Αμέσως οι μύες μου έσφιξαν. Δεν έπρεπε με τίποτα να επιβεβαιώσει ότι ασκεί τέτοια επιρροή πάνω μου.

«Το δικό σου ξέρεις τι μου λεει εμένα;» Ρώτησα αποφασισμένη να παίξω το παιχνίδι του

«Τι;» Ρώτησε

«Ότι φοβάσαι μην καταλάβω τι επίδραση έχω πάνω του» απάντησα ενώ χάϊδευα το στήθος του.

«Μαλακιες» απάντησε

«Μπορώ να στο αποδείξω αν θες» δήλωσα ενώ ερχόμουν όλο και πιο κοντά του.

«Τι θέλεις από μένα;» Ρώτησε

«Να μην μιλάς για ένα γαμημενο λεπτό.» Απάντησα εγώ και ανέβηκα πάνω του.

Τα χέρια του ακούμπησαν κατευθείαν τα οπίσθια μου ενώ εγώ ήμουν έτοιμη να τον φιλήσω

«Γαμωτο κατέβα» πρόσταξε και κατέβηκα άμεσως από πάνω του

«Δεν σε φέρνω εδώ για να σε πηδήξω. Δεν είμαι τέτοιος και ούτε θέλω να εκμεταλλευτώ το οτι είσαι μικρή και δεν έχεις πάει με πολλούς. Αν αυτό είναι που θες από μένα δεν μπορώ να στο δώσω. Προσπαθω να κρατήσω τις ισορροπίες και δεν με αφήνεις.» Δήλωσε ενώ ο τόνος της φωνής του είχε υψωθεί.

«Ποιες ισορροπίες προσπαθείς να κρατήσεις ακριβώς; Εσυ ήσουν αυτός που με έφερε εδώ , εσυ με προκάλεσες για ολα αυτα.»απάντησα πλέον εκνευρισμένη με την κάκιστη συμπεριφορά του.

«Δεν σε πήρα με το ζόρι... Τέλος πάντων , μπορείς να μου πεις τι θέλεις από μένα ;» Ρώτησε απεγνωσμένος

«Εσένα. Τόσο δύσκολο σου είναι πια να το αποδεχτείς;» Ρώτησα φανερά κουρασμένη με όλη αυτή την τροπή

«Οχι. Απλά δεν γίνεται άλλο αυτή η κατάσταση. Προσπαθώ να κρατηθώ αλλά όλο παρασέρνομε.» Ομολόγησε

Δεν είχα τι να πω. Τα έχουμε συζητήσει πολλάκις.

Γύρισα να δω την θάλασσα. Μήπως ξεχαστώ από εκείνον.

«Ρε μωρό μου όλο αυτό θα είναι μια αδύναμη σχέση. Αυτό προσπαθω να σου εξηγήσω τοσο καιρό.» Μου είπε χαϊδεύοντας στοργικά το μπούτι μου.

«Πως ακριβώς μου το εξηγείς; Με το να με πηδας;» Ρώτησα απεγνωσμένη

«Αυτό έγινε επειδή ξέφυγα από τα όρια μου. Δεν θα ξανά γίνει.  Δεν γίνεται να είμαστε μαζί.» Απάντησε

«Πως θα ξεφύγεις από όλο αυτό ;» Ρώτησα

«Δεν θα ξεφύγω. Θα συνεχίσω. Το έχω συνηθίσει άλλωστε» είπε

Παραξενεύτηκα

«Τι εννοείς;» Ρώτησα

«Εννοώ ότι αυτό που έγινε στην Θεσσαλονίκη έγινε επειδή το ήθελα. Ήθελα να το κάνω μαζί σου, δεν είμαι κανένα αγοράκι που δεν ξέρει να ελέγχει το πουλί του.» Απάντησε

«Ξέρεις ποσό με τρελαίνεις» συνέχισε την πρόταση του.

«Και εσυ με τρελαίνεις» του εξομολογήθηκα και χάιδεψα απαλά το χέρι του

Τα ακροδάχτυλα του ακουμπούσαν βελούδινα το μάγουλο μου.

«Κάνω υπομονή να τελειώσεις το σχολείο , όμως νιώθω πως ο χρόνος δεν περνάει.» Ομολόγησε και με πλησίασε

«Φίλιππε θα το κρατήσουμε κρυφό. Δεν θα μάθει κανείς τίποτα.» Εξήγησα και τον πλησίασα λίγο περισσότερο.

«Δεν γίνεται. Άλλωστε δεν είναι μόνο αυτό..» είπε και απομακρύνθηκε από κοντά μου κοιτώντας κάτω.

Τα φρύδια μου έσμιξαν και το στομάχι μου έγινε κόμπος.

«Τι άλλο συμβαίνει;» Ρώτησα έτοιμη να ακούσω τα πάντα.

«Είμαι αρραβωνιασμένος.» Απάντησε χωρίς να με κοιτάει.

Στο άκουσμα της απάντησης του ένιωθα πως η γη τρανταζόταν , πως όλα βούιζαν , πως τίποτα δεν ήταν αληθινό.

Είμαι αρραβωνιασμένος.

Ειναι αρραβωνιασμένος.

Λύδια σύνελθε !

Δεν ήξερα πως έπρεπε να αντιδράσω. Ένιωθα θυμό. Ήξερα πως αν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο θα τα έσπαγα όλα γύρω μου.

Με όση δύναμη είχα σήκωσα το χέρι μου και τον χαστούκισα.

«ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ» Φώναξα και κοίταξα άλλου.

«Έχεις δίκιο ότι και να πεις.» Απάντησε

«Απλά είχαμε τσακωθεί και τα ξανά βρήκαμε για αυτό αφέθηκα έτσι μαζί σου.» Συμπλήρωσε.

Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του με χαράκωνε και πιο βαθιά.

«Πήγαινε με σπίτι τώρα» πρόσταξα και γύρισα όλο μου το κορμί να κοιτάει στο παράθυρο. Δεν ήθελα ούτε οπτική αλλά ούτε και σωματική επαφή μαζί του.

Άλλη μια φορά που με έκανε να τον σιχαθώ. Πλέον δεν ήθελα καμία σχέση μαζί του. Μπόρεσε να τα διαλύσει όλα μέσα σε ένα λεπτό.

Ίσως να είναι και καλύτερα έτσι.

Γεια σας αγάπεσσς

Τι κάνετε ;;

Ξέρω ξέρω έχω καθυστερήσει κατά πολύ την ανανέωση κεφαλαίων όμως δεν είχα καθόλου έμπνευση ομολογω.

Έχετε καταλάβει γενικότερα ότι κεφαλαία θα καθυστερούν να ανέβουν, όχι μόνο λόγω έμπνευσης αλλά επειδή δίνω πανελλήνιες...

Τέλος πάντων πίσω στα δικά μας.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;;

Τι κεραμίδα έπεσε στο κεφάλι της λύδιας 🫨

Μαλακα Φίλιππε 😒

Αν σας άρεσε αφήστε ένα αστεράκι και εμείς θα τα πούμε στο επόμενο (όποτε και αν είναι 😅)

Φιλούρες με αγάπη

Μπαιιιι