- Żartujesz sobie ze mnie, prawda? Musisz żartować.

- Nie.

- Dlaczego siedzisz na podłodze? I co to za muzyka…?

- Bo chcę. A muzyka to ścieżka dźwiękowa ze Strażników Galaktyki.

Candice otworzyła szeroko oczy i z niedowierzaniem patrzyła na zadowolonego z życia Ashtona, pałaszującego z pasją całe garście płatków śniadaniowych, siedząc na podłodze pośród kilku poduszek.

- Dlaczego na podłodze?

- Czuję od niej dobre wibracje.

- Ashton…

- Nie idź!

Candice z rezygnacją usiadła obok zadowolonego Ashtona, który niemal natychmiastowo wyciągnął ze stojącej obok szafki drugie opakowanie płatków i z miną zwycięzcy, wręczył je Candice.

- Trzymaj. Posil się.

- Jest druga w nocy.

- Nad ranem!

- W nocy. Jest ciemno.

Ashton wzruszył ramionami, puszczając nieco sarkastyczne uwagi Candice mimo uszu i nadal jedząc płatki, które chrupały między zębami i rozsypywały się po płytkach.

- Przecież mamy stół.

- Prawda, mamy.

- Dlaczego nie przy stole?

- Przy stole nie usiądziesz na podłodze.

Ashton stwierdził, że jego wyjaśnienie jest aż nadto wystarczające, dlatego nie bawił się w dalsze dywagacje na temat wyższości podłogi nad krzesłami; postanowił oprzeć głowę na ramieniu Candice i po prostu odetchnąć.

- Wczorajszy koncert był… niesamowity. Szkoda, że nie mogło cię być.

- Ktoś pracować musi, by inny mógł grać.

- Fakt. Ty grasz. Ja pracuję.

- Ja gram?!

Candice spojrzała na Ashtona z wyrazem świętego oburzenia w oczach – zasłużenie – i wyszarpnęła Irwinowi pudełko z płatkami, by w końcu zacząć z ogromną wściekłością przeżuwać kolorowe, kukurydziane kółka.

- Żartowałem.

- O c z y w i ś c i e.

- Nie mruż tak oczu.

- Jak będę chciała.

Candice przybrała swoją wystudiowaną przed lustrem twarz pt. „Przegrzebałeś sobie, Irwin” i bez słowa miażdżyła kółka, rozsypując kilka wokół siebie.

- Wracając do koncertu…

- …typowe.

- Co takiego?

- Ty już dobrze wiesz co.

Ashton podniósł głowę i z niemal stoickim spokojem ściągnął z blatu kolejne opakowanie płatków; jak gdyby nigdy nic otworzył je i wziął do ust pełną garść czekoladowych kulek, czując jak błogi uśmiech wpełza na jego usta.

- Chyba nie zamierzasz tego zostawić.

- Ale czego, przepraszam?

- Rozmowy!

- Ach. No tak. Więc, koncert był niesamowity, grałem na fortepianie, który stał kiedyś w salonie…

Ashton doskonale wiedział, że jego durna gadka działa Candice na nerwy bardziej, niż tysiąc paznokci jeżdżących po szkolnej tablicy, jednak czy zamierzał przestać? Oczywiście, że nie.

- Okej, masz rację, zapomnijmy o tym. Oboje gramy i pracujemy. Ty grasz na fortepianie, ja na Facebooku w SongPop. Prawie to samo.

- Jasne, że tak.

- Teraz… Wyjaśnisz mi dokładniej, czemu siedzimy na podłodze, skoro na stole mamy, no wiesz, zastawę? I mleko w lodówce?

- Candice, to jest sztuka. Poczuj się hippisem. Bitnikiem. Hipsterem. Żyj trochę.

Candice nijak miała pojęcie w jaki sposób siedzenie na podłodze odnosi się do „życia”, ale stwierdziła, że nie będzie protestować.

Ashton uwielbiał siedzieć na podłodze, bo w ten sposób bardziej utożsamiał się z niższymi formami; co przez to miał na myśli, wiedział tylko on sam.

Jeśli życie oznacza siedzenie na podłodze, Candice była gotowa, by ową podłogę przyjąć jako swojego zbawcę i bożka.

Jeśli Candice spodoba się siedzenie na podłodze w niedzielną noc, Ashton był gotów zmienić się na jedną noc w wynalazcę i zrobić podłogę z poduszek.