Z nie byle jakimi,
Borykam się problemami,
Anoreksję i depresję,
Chowam pod moimi maskami.

Nikt nie widzi,
Tego bólu i cierpienia,
I wcale mnie to nie dziwi,
Bo nawet najbliższe mi osoby,
Nie potrafią dostrzec,
Skóry okalającej kości.

Każdy krok,
Jak przez płotki skok,
Wysiłek nie do opisania,
I na marne idą moje starania.

Stałam się więźniem,
Samej siebie,
I każdym moim dniem,
Decyduje ważenie.

Pomocy pragnę,
Lecz nie mogę krzyczeć,
Za dnia również marznę,
I co wieczór ryczę.

Nikt tego nie widzi,
Nikt tego nie słyszy,
Być może ktoś szydzi,
Po cichu jak myszy.

Od tych napadów,
Już nie wytrzymuję,
Może się zabiję,
Mówię o tym bez słów,
Błagam niech ktoś,
Wyczyta to z mych snów...

Wyznanie Natalii...

// Osoba, która stała się w wierszu podmiotem lirycznym, po raz pierwszy komukolwiek o tym powiedziała. Trzymała to w tajemnicy przed światem. Lecz dzięki mojej poezji, postanowiła się otworzyć. Piszę wiersze na podstawie waszych przeżyć, z którymi nie jesteście w stanie sobie poradzić. Można śmiało do mnie napisać. Popracujemy nad tym. Chciałbym by ta poezja, dotarła do samego serduszka, osób mi się zwierzających. Chciałbym poezją, leczyć dusze. Czy to możliwe? Spróbuję. Dziękuję. //

///Gdy prac oraz chętnych pojawi się więcej, założę oddzielna pracę na wattpadzie.///