(joł joł joł! Dzięki za czytanie tej historii, wiem, że to bzdury. I czuję że powinnam powiedzieć, że tak wygląda Asuta Shoto!

Więc tak. W każdym razie przejćmy do historii.)

************************************

Obudziłaś się z ciszą panującą w twoim pokoju.

Dlaczego mój budzik nie dzwonił?

Odwróciłaś się w kierunku miejsca gdzie powinien być budzik. Wypowiedziałaś "och".

Racja zespołami go!

Wstałaś i poszłaś do łazienki. Zrobiłaś to, co miałaś zrobić, a potem się ubrałaś. Miałaś na sobie koszulkę z różą i nożyczkami. Następnie założyłaś dżinsy, skarpetki i buty sportowe.

Zeszłaś po schodach i zauważyłaś, że mama i tata już wyszli, a twoje śniadanie stało na stole, czekając na twoje przybycie. Usiadłaś do stołu i zaczęłaś jeść. Kiedy skończyłaś, chwyciłaś płaszcz, torbę i wyszłaś.

Kiedy dotarłaś do szkoły, usiadłaś na swoim miejscu. Zauważyłaś notatkę na biurku, podniosłam ją i rozłożyłaś. Kiedy ją rozłożyłaś, przyszło ci do głowy jedno pytanie.

Kto ją napisał?

Kiedy w końcu ja rozłożyłaś, zaczęłaś czytać.

Dla [Twoje imię]

Od jakiegoś czasu cię lubię. Spotkaj się ze mną przed główną bramą szkoły o 15:00. Będę na ciebie czekać. Mam nadzieję, że przyjdziesz. Do zobaczenia później.

Od Jake'a

Spojrzałaś na notatkę i zmarszczyłaś brwi.

Dlaczego nie mogło to być od Asuty?

Wzruszyłaś ramionami i zdecydowałaś się pójść i zobaczyć, jaki jest ten chłopak Jake. <Martwy :)>. Nigdy nie wiadomo, może będzie w twoim typie. Nawet jeśli nigdy wcześniej nie miałaś chłopaka. Nikt tak na prawdę nie lubił cię w ten sposób. I myślałas, że nikt tego nie zrobi.

(Założę się, że to nieprawda. Myślę, że jesteś niesamowita, chociaż cię nie znam. Założę się, że mam rację!)

<Każdy jest niesamowity na swój sposób!>

W końcu jest lunch i poszłaś spotkać się z Jake'em przy głównej branie. Rzadko ktoś tam przychodzi. Nie wiadomo dlaczego nikt tam nie przychodzi. Kiedy tam dotarłaś zobaczyłaś stojącą tam postać. Kiedy się zbliżyłaś, zaobserwowałaś wysokiego chłopaka z blond włosami, kiedy twoje oczy zaczęły wędrować po jego ciele, zauważyłaś nóż wbity w jego pierś. Chwilą, co?! <A jednak miałam rację :)>

Stałaś w całkowitym szoku z otwartymi ustami i rękami przy swojej piersi, mocno trzymając się za dłonie. Twoje oczy były szeroko otwarte. Nagle wyłoniła się kolejna postać. To Asuta, stał z sadystycznym uśmiechem na twarzy. Ale szybko ten uśmiech znikł, kiedy zauważył, że tam stoisz.

Kiedy ci się przyjrzał, znowu się uśmiechnął.

- D...dlaczego? Czy...y zamierzasz zabić też mnie? - zapytałaś.

Jego wyraz twarzy zmienił się na szok. Spojrzał na ciebie i uśmiechnął się sadystyczne. Wpatrywałaś się w jego szkarłatne oczy patrzace na ciebie. Mimo że właśnie kogoś zabił na twoich oczach, nie bałaś się. Po prostu byłaś w szoku.

- Odejdź! - powiedział.

Wziełaś to jako sygnał do wyjścia. Odwróciłaś się i zaczęłaś biec. Nie zawracałaś sobie głowy dzwonieniem na policję. Ale dlaczego? Właśnie byłaś światkiem morderstwa, a on pozwolił ci odejść. Pobiegłaś do swojego domu i znowu czułaś, że ktoś cię obserwuję. Stanełaś i rozejrzałaś się dookoła.
  
- Gdzie jesteś! Wyjdź! - krzyknęłaś.

Nagle za rogu wyłoniła się postać ubrana na czarno. I podeszła do ciebie. Nie widziałaś jego oczu, ale nie musiałaś. Zdradził go ten sadystyczny uśmiech na jego twarzy.

- A...Asuta! - jakąłaś się.

Spojrzał na ciebie wciąż się uśmiechając.

Uniósł swą głowę tak, że jego szkarłatne oczy wpatrywały się w twoje [Kolor twoich oczu] oczy. Jego oczy były po prostu piękne. Nawet jeśli był mordercą.

- Hej, [Twoje imię]! Chodź ze mną! - powiedział.

Twoje oczy rozszerzyły się z szoku. Ale z jakiegoś powodu twoje nogi zaczęły się poruszać i podążać za nim.

Znaleźliście się przed twoim domem, spojrzałaś na niego zmieszana. Uśmiechnął się i stanął z boku.

- Nie wpuścisz mnie? Twoich rodziców nie ma w domu. - powiedział.

Spojrzałaś na niego i zmarszczyłaś brwi. Ale i tak otworzyłaś drzwi.

Muszę być nie normalna! Wpuszczam mordercę do mojego domu! Co jest ze mną nie tak?

Otworzyłaś drzwi i wpuściłaś go. Wszedł do środka i rozejrzał się.

- Ładny dom. - powiedział.

Skinęłaś głową i odłożyłaś plaszcz. Odwrócił się do ciebie i podniósł twoją głowę kciukiem i palcem wskazującym. Uśmiechnął się do ciebie. Przez co lekko się zarumieniłaś. Następnie pchnął cię na ścianę. Trzymając twoje ręce nad twoją głową. Druga była na ścianie.

- Posłuchaj. Nie zabiję ciebie ani nikogo, na kim ci zależy, jeśli nikomu nie powiesz o tym, co widziałaś! Rozumiesz? - Powiedział.

Kiwnęłaś głową z grymasem na twarzy.

- Dobra dziewczynka. Jeśli komuś powiesz, sprawię, że będziesz patrzeć, jak umierają! - powiedział.

Twoje oczy rozszerzyły się z szoku.

Puścił cię, uśmiechnął się sadystyczne i odszedł zamykając za sobą drzwi. Opadła na podłogę. I zaczęłaś płakać.

Nie tylko wie gdzie mieszkam! Ale sprawi, że będę musiała, patrzeć na śmierć moich przyjaciół i rodziny. Jest mordercą. Psychol.

Wciąż płakałaś na podłodze. Trzeba w końcu wstać. Więc tak zrobiłaś.

Wstałaś i zaczęłaś wchodzić po schodach. Kiedy weszłaś do pokoju, widziałaś, jak niebo ciemnieje. Więc przebrałaś się w piżamę i poszłaś położyć się do łóżka.

Wydawał się taki miły, kiedy po raz pierwszy z nim rozmawiałam. Ale on jest mordercą.

W końcu udało ci się zasnąć

************************************

(Dziękuję za przeczytanie. Nie martw się, w pewnym momencie dojdę do przemocy. I sprawię, że zakocha się w tobie. To jest mój własny typ historii.

Na razie.

Ciąg dalszy nastąpi)

<Ciężko jest mi to tłumaczyć, bo tak jak autorka na początku pisała, są błędy gramatyczne i to sprawia mi trochę problemu.

I liczę na to, że zostawicie dużo głosów, za moją ciężką pracę>