- Co to było!? - rzuciła Cassandra.

  Yacob zbladł jak płótno i wychylił się za drzwi.

  - Nikogo tam nie ma...

  - Przecież dobrze słyszałam i... widziałam...

  Yacob podrapał się po głowie i naładował broń.

  - Kto tam!? - krzyknął, jednakże nie dostał żadnej odpowiedzi.

  Chwilę później w domu rozległ się dźwięk tłuczonych talerzy.

  - To ta posiadłość! Znowu płata na figle! Zaczyna mnie boleć głowa... mam za dużo pytań w głowie...

  - To może przeanalizujmy wszystko na spokojnie? - spytała.

  - Dobrze by było. - odparł, zamykając drzwi na spust. - Wiemy, że Gordon kupił tą posiadłość z wiedzą, o jej chorej przeszłości. Nie wiemy tylko dlaczego. Gordon często chodził na polowania i miał głęboko gdzieś sektę kanibali, którzy prawdopodobnie mordowali innych myśliwych. Czy to nie dziwne? Przecież Clementine za żadne skarby nie chciała abyśmy tam chodzili, a swojego męża bez żadnych zastrzeżeń tam puszczała?

  - Prawda, to trochę dziwne, ale ciocia... na pewno ciocia się martwiła.

  - Potem Gordon zaginął i jego zwłoki zostały później znalezione i jakimś cudem przyniesione do posiadłości. Potem stąd zniknęły. Wiemy też, że uczta miała być odwołana. Dlaczego?

  - Wiemy jeszcze... - wtrąciła się Cassandra. - Że każdy kto postawił nogę w tej posiadłości, dokonał aktu kanibalizmu...

  - Prawda, ale my... - Yacob zrobił długą pauzę i spojrzał na Cassandrę. - Gordon nie przynosił martwych zwierząt do domu?

  - Nie... Miał za do...

  - To znaczy, że... - wtrącił się Yacob. - Czym karmiła się Clementine, skoro twierdzisz, że robiła pyszny comber z jelenia? Sęk w tym, że twoja ciocia nigdy nie miała jelenia w rękach, skoro wuj nie zabijał zwierząt... Czy możliwym jest to, że Clementine karmiła się ludzkim mięsem?

  Cassandra zbladła jak płótno i osunęła się na ziemię. Z jej szkarłatnych oczu wydostawały się wodospady łez.

  - Ciocia nigdy...

  - Cassandra! Ciocia to, ciocia tamto! Wuj to, wujek tamto! Otwórz oczy szeroko! Nie zauważyłaś, że to psychole!? - wybuchnął Yacob. - Normalny człowiek nie przechowywał by w szufladzie czyjegoś palca i skóry! Normalny człowiek nie chodziłyby na polowania, wiedząc, że w lesie czai się sekta kanibali! Nikt normalny nie głodził by kota do tego stopnia, aby zaczął jeść ludzkie mięso! Jednakże największym szokiem jest dla mnie to, że Gordon w ogóle miał psychikę kupić ten budynek! - westchnął. - Czuję, że zostaliśmy tu ściągnięci w jakimś celu, skoro nie otrzymaliśmy przeprosin od Clementine, o odwołaniu Uczty!

  Cassandra nie wierzyła własnym uszom.

  - Masz rację... Ale, Yacob... Nie denerwuj się! Ta posiadłość próbuje nas skłócić! Nie widzisz tego!?

  - A czy ta posiadłość ma głowę, serce, ręce i nogi? Nie ma! To po prostu ta koszmarna przeszłość namieszała nam w głowach! To miejsce jest nawiedzone!

  - Yacob... - wykrztusiła przez łzy Cassandra.

  - Idę stąd! Nie zniosę tu ani chwili dłużej! - powiedział kierując się w stronę schodów.

  Dziewczyna była tak sparaliżowana strachem, że siedziała oparta, o ścianę, nie potrafiąc wykrztusić ani jednego słowa. Nagle przełamała się i pękła.

  - Yacob! Nie! Stój! Proszę! Nie chcę tu zostać sama!

  Mężczyzna niestety przeleciał przez korytarz jak zjawa i bezszelestnie wyszedł na zewnątrz.

  To ta posiadłość, to ten budynek poprzestawiał mu coś w głowie, przeszło przez myśl Cassandrze.

  - Yacob! Proszę! Stój! - krzyczała zbiegając ze schodów, jednakże te nie wytrzymały i zarwały się pod dziewczyną.

  Cassandra osunęła się na ziemię i przez dłuższą chwilę leżała w tumanach kurzu i gruzów. W całym budynku rozległ się donośny łoskot.

  Dziewczyna przetarła oczy i na czworaka wydostała się spod desek. Kaszlnęła, prychnęła i stanęła na nogi. W pomieszczeniu do którego wpadła panowała wilgoć, a w powietrzu unosiła się nieskazitelna woń krwi.

  Cassandra podeszła do lampy naftowej stojącej na stole i ją zapaliła. Światło oświetliło całe pomieszczenia i dopiero wtedy dotarły do Cassandry słowa zamieszczone w książce, głoszące, że każdy kto postawił nogę w tej posiadłości, dopuścił się aktu kanibalizmu. Bowiem w rogu walały się butelki po winie, wypełnione krwią.

  - Czyli to... czego napiliśmy się na początku... to... krew? - spytała zdezorientowana.

  Cassandra odwróciła głowę i w tamtym momencie dostrzegła coś bardziej przerażającego. Ludzkie głowy. Tony ludzkich głów. Dziewczyna pisnęła i przewróciła się na ziemię. Potem słyszała już tylko strzały, które dobiegały z lasu.