— Za co ta kara. — mruknęłam pod nosem, a dźwięk budzika ranił moje uszy. Spojrzałam na telefon i jęknęłam widząc prawie piątą rano. Jeśli tak miało być każdego dnia to bardzo prawdopodobnie musiałabym zamieszkać w biurze. Przetarłam twarz i z trudem usiadłam. — Dzień dobry, Alice. — dodałam i wstałam, by przygotować się do nowej pracy.

* **

Odebrałam przepustkę i uśmiechnęłam się z wdzięcznością do starszego pana z ochrony. Na ladzie widziałam dzisiejsze wydanie lokalnych wiadomości. 

— Mogę spojrzeć ? — spytałam, wiedząc, że niepotrzebnie się spieszyłam. Zdecydowanie miałam kilkanaście minut w zapasie. 

— Dla pięknej damy wszystko. — zarumieniłam się i sięgnęłam po gazetę. 

Nie jestem typem plotkary, ale lubię wiedzieć co jest na językach miasta, tym bardziej że ostatnio zainteresował mnie jeden temat. Z łatwością znalazłam stronę poświęconą Samanthcie Patter i o wszystkim co jej dotyczy. Odkąd została żoną bardzo wpływowego i przystojnego mężczyzny Nickolasa Pattera, dziennikarze śledzą każdy jej krok dostarczając czytelnikom najnowszych wiadomości. Lubiłam czytać o niej, przypominało to bajkę dla dorosłych o Kopciuszku i czy tego chciałam, czy nie zazdrościłam jej tego. Przynajmniej jedna z nas posmakowała życia w bogactwie. 

— O cholera, muszę już  iść . — powiedziałam, odkładając gazetę. 

— Jeśli pani chce mogę zostawić strony pani Patter. — zawołał ochroniarz,  gdy ja już niemal pędziłam do drzwi. — odwróciłam się do niego. 

— Byłabym bardzo wdzięczna.  — zawołałam, a końcówka zdania zabrzmiała niezrozumiale, gdy zderzyłam się z czymś ciepłym i twardym. 

— Witam, pani Wood.

Podobno dobre pierwsze wrażenie można szybko zepsuć, ale wiem, że ja znalazłam się w pierwszej dziesiątce. Czekałam aż poczuję bliskie spotkanie z twardą podłogą,  ale zamiast tego poczułam palce zaciskające się na moim ramieniu.

Tom jego głosu był stanowczy i może oschły, gdybym nie poznała go w barze nigdy bym nie uwierzyła, że ten adonis potrafi się uśmiechać i żartować. 

— Dzień dobry. — powiedziałam, mając nadzieję, że nie zauważył jak zadrżałam pod jego dotykiem. 

Winda przyjechała. Aleck przepuścił mnie jako pierwszą, widziałam jak z oddali biegł do nas inny pracownik jego biura, ale gdy zobaczył z kim jestem zatrzymał się i ruszył w kierunku schodów. Nie miałam się co dziwić,  Aleck wyglądał jakby Z trudem powstrzymywał się od natychmiastowego zwolnienia przypadkowych pracowników. 

— Wierzę, że wie pani o milczeniu w stosunku do mediów, któryzostał uwzgledniony w umowie o pracę. Nic co się dzieje w biurze, ani kto do niego przychodzi nie może dostać się do mediów. 

Spojrzałam na niego jakby wyrosła mu dodatkowa głowa. Rozumiem, że można wstać lewą nogą i mieć okropny humor, ale teraz nie rozumiałam nic z tego co powiedział. Chciałam wykorzystać sytuację, że jesteśmy sami i zapytać się o co mu chodzi, ale nie było mi to dane. Winda zatrzymała się i a gwar rozmów i parzonej kawy uderzył mnie niczym obuchem.