Ani Jenna, ani David nie zwracali uwagi na pozostałą dwójkę, którzy "kłócili się" o zaistniałą sytuację. Oboje odsunęli się od siebie dopiero po chwili, gdy za oknami usłyszeli hałas i zobaczyli światła. A to zdziwiło ich od razu.

- Coś ty zrobił? - spytał chłopak, odwracając się gwałtownie do mężczyzny. Ten jednak nie odpowiedział, bo tak naprawdę nic nie zrobił.

- Dobry wieczór. Tu Departament Rozwoju Eksperymentów. - odezwał się Janson przez megafon, tak, by wszyscy go usłyszeli. - Otoczyliśmy waszą bazę. Nieświadomie znaleźliście się w posiadaniu własności DRESZCZu.

- Barkley. - powiedział Jorge sam do siebie, uświadamiając sobie, kto mógł zawiadomić DRESZCZ. Był wściekły, że mężczyzna wszystko wydał.

- Jeśli nam ich zwrócicie, uznamy to za nieporozumienie. - ciągnął dalej Janson, obserwując cały budynek z helikoptera, w którym się znajdował. - Czekamy. W razie oporu wszyscy zostaniecie zlikwidowani. Niedługo Pożoga dosięgnie nas wszystkich. Macie w swych rękach nadzieję na lek. Wybierajcie.

- Dave?

- Wszystko będzie dobrze, Jennie. Nie martw się, nie pozwolę cię złapać, rozumiesz? - powiedział Dave, łapiąc jej twarz w swoje dłonie, ponownie z resztą. Zaraz jednak odsunął się od niej, podchodząc do mężczyzny bliżej. - Musimy stąd uciekać, Jorge.

- Idź po nich. - odezwał się mężczyzna, słowa kierując do Brendy. Wciąż patrzył w okna, podobnie do pozostałych.

- Co chcesz zrobić? - spytała Brenda, ciekawa, co jej opiekun kombinował. Mężczyzna odwrócił się w jej stronę z tajemniczym uśmiechem, ale ona od razu zrozumiała, o co chodziło.

- Puszczę im mój ulubiony kawałek.

- O kurde. - mruknęła dziewczyna, po czym od razu ruszyła, by znaleźć uwięzioną grupę. Chciała im pomóc. I musiała się spieszyć.

- Idę z tobą. - oznajmiła Jenna, chcąc ruszyć za Brendą, jednak nie pozwolono jej na to. Dave zatrzymał ją gestem dłoni, patrząc na nią znacząco.

- Nigdzie nie idziesz. Brenda da sobie radę. Niedługo ich zobaczysz, obiecuję. - zapewnił Dave, nie chcąc jej nigdzie puszczać. Choć w tamtym momencie wydawał się jej wyjątkowo nadopiekuńczy, wiedziała, że robił to głównie z troski o nią.

- Powinnam przy nich być, rozumiesz?

- Nie puszczę cię. - powiedział stanowczo, a ona widziała w jego oczach, że nie był w stanie tego zrobić. Znała go zbyt dobrze.

Westchnęła ciężko, bo zdawała sobie sprawę, że najzwyczajniej w świecie się o nią martwił. Już i tak wiele dla niej zrobił, a ona kolejny raz sprawiała mu problemy. Odpuściła, choć wiedziała, że następnym razem i tak ruszy na pomoc przyjaciołom.

~*~

Jenna i David pomogli Jorge zrealizować jego plan i ostatecznie się spakować, jak to mężczyzna początkowo planował. Już niedługo w całym budynku zaczęła lecieć pewna melodia i to wcale nie pasująca do ich obecnej sytuacji.

- Jesteś szalony. - stwierdziła Jenna, mimo wszystko uśmiechając się pod nosem z pomysłu mężczyzny.

- Brendo! Szybko! - powiedział Jorge, dostrzegając, że dziewczyna w końcu wróciła. I to nie sama. - Nie ma czasu! Pospieszcie się!

Nie mieli czasu na witanie się i sprawdzanie, czy byli cali, tylko skierowali się na Jorge, nie mając innego wyjścia. Skoro im w jakimś stopniu pomagał, to zamierzali mu zaufać i działać zgodnie z jego planem.

- Tędy. - ciągnął dalej mężczyzna, otwierając na oścież okno, którędy mieli się wydostać z budynku.

Zaraz cała grupa dostrzegła coś w rodzaju tyrolki. Po drugiej stronie znajdował się rozwalony budynek, w którym mogli się ukryć na chwilę. To właśnie tamto miejsce było ich ostatnią deską ratunku.

- Wolne żarty. - odezwał się Frypan, któremu wizja zjechania na linie wcale się nie podobała.

- Plan B. - oznajmił Jorge. - Szukacie Prawego Ramienia? Zaprowadzę was, ale nie za darmo.

Zaraz po tym złapał za jedną z lin, po czym rozpędził się i zjechał, zostawiając ich tam samych. Wiedział, że zrobią to samo. To była jedyna opcja, jeśli nie chcieli zostać złapani przez DRESZCZ.

- Za mną! - zawołał jeszcze.

- No to jazda! - dodała Brenda, biorąc do rąk kolejną z lin, na której mogli spokojnie zjechać. Musiała dopilnować, by zjechali wszyscy.

- Niech wam będzie. - mruknęła Jenna, wychodząc z tłumu. Westchnęła ciężko, po czym spojrzała po swoich przyjaciołach, łapiąc za linę. Zasalutowała im, by już chwilę później zjechać do Jorge.

- A myślałem, że mi nie ufasz. - odezwał się mężczyzna, widząc, że dziewczyna była pierwszą osobą, która do niego dołączyła. Ta poprawiła swoją koszulkę, przenosząc na niego swój wzrok.

- Bo nie ufam. - odparła zgodnie z prawdą, wzruszając ramionami. - Ale ktoś musiał dać im przykład. To zawsze byłam ja.

Mężczyzna nie odezwał się więcej, tylko wraz z dziewczyną zaczęli pomagać spokojnie stanąć na ziemi pozostałym. I takim też sposobem dołączyli do nich Minho, Newt, Aris, Frypan, Dave i Teresa.

- Gdzie Brenda i Thomas? - spytała nagle Jenna, nie widząc już nikogo, kto miał zjechać. Trochę ją to zdziwiło, bo przecież nie byli w pełnym składzie. - Teresa?

- Nie wiem. Brenda gdzieś poszła, a Thomas zaraz za nią. Mieli zaraz wrócić. - odpowiedziała dziewczyna zgodnie z prawdą, wzruszając ramionami. Martwiła się równie bardzo, co Jenna.

- Świetnie. On jak zwykle wplątuje się w kłopoty.

- Wszystkiego można się spodziewać po Thomasie. - stwierdził Newt, podchodząc do dziewczyny bliżej. Objął ją ramionami, przytulając do swojej piersi. Pragnął poczuć, że była bezpieczna, że on również był bezpieczny. - Jesteś cała?

- Taak. - przytaknęła, po czym odsunęła się od niego nieznacznie i złapała jego twarz w swoje dłonie, patrząc mu w oczy. - A ty się jakoś trzymasz?

- Jak zawsze.

- Musimy iść. Oni sobie poradzą. - odezwał się nagle Jorge, wyrywając ich z tamtego transu. Nie mógł pozwolić, by ich złapano, a im dłużej tam stali, tym bardziej narażeni byli.

- Co? Nie. Nie możemy ich zostawić. - zaprotestowała od raz Jenna, bo tamten pomysł wcale się jej nie podobał. Nie chciała zostawiać tam swojego przyjaciela z obcą tak naprawdę dziewczyną. - A jeśli ich złapali?

- Brenda nigdy by do tego nie dopuściła. - oznajmił Jorge, patrząc w jej kierunku. Jego oczy zabłysnęły nagle. - Podobno ty jesteś taka sama. Pod tym względem jesteście podobne.

Jenna nie odezwała się więcej. Nie wiedziała, skąd o tym wiedział, ale wystarczyło jedno spojrzenie na Dave'a, by dowiedziała się wszystkiego. Chłopak wzruszył ramionami, uśmiechając się pod nosem.

Zaraz cała grupa ruszyła za mężczyzną, nie mając innego wyboru.