- I co ja teraz mam zrobić?! - krzyczeli ludzie na ulicy.

- Kai! Chodź szybko! - wrzasnął biegnący chłopak. Nie zdążyłam nawet spojrzeć w jego stronę, bo trójka chłopaków wytrąciła mnie z równowagi.

 Prawie zetknęłam się z ziemią, ale zamiast tego poczułam czyjeś ręce. Popatrzyłam za siebie i moim oczom ukazał się Hashirama, a obok niego stał jego brat.

- Znowu na siebie wpadamy. - powiedział z uśmiechem, puszczając mnie.

- Bo ciągle za mną chodzisz. - mruknęłam.- Na Twoim miejscu zbierałabym się do pracy. Widzimy się w biurze za 5 minut. - oznajmiłam stanowczo i odeszłam.

***

- Hashirama? Hashirama...? - wołałam, a ten nawet się nie odezwał.

 Wzięłam zwoje do ręki i powolnym krokiem powędrowałam do pokoju, w którym właśnie przebywał. Weszłam do środka, a tam zastałam dwie kobiety i śpiącego Senju. Przyjrzałam się mu. Wyglądał jakby przesadził z sake.

- A panie...?

- Przyszłyśmy do Hashirama-sama. - jedna z nich powiedziała roześmiana. Spojrzałam na nią groźnie.

- To my już pójdziemy... - powiedziała druga, ale zatrzymałam je przy wyjściu.

- Zanim panie wyjdą, powiedzą mi co mu zrobiły. - stwierdziłam aktywując Sharingana.

 Kobiety od razu padły na kolana i zaczęły mnie przepraszać za wszystko. Lecz pod koniec rozmowy, niestety, ale nie dowiedziałam się co mu jest.

Podeszłam do jego biurka i lekko pogłaskałam po głowie. Zaśmiałam się na swoją głupotę, po czym krzyknęłam mu do ucha:

- Wstawał leniu!! - na ten krzyk tylko spadł z krzesła. Miałam nadzieję, że wstanie, ale nie wyszło.

 Wydarłam się na niego w myślach. Obróciłam się w stronę drzwi i wyszłam zostawiając go samego w pokoju. Nawet nie wiedziałam, czy jest pijany, czy po prostu pod wpływem Genjutsu.

- Gdzie jest mój brat? - zapytał Tobirama.

- Siedzi w pokoju, a raczej leży na ziemi.

- Co mu zrobiłaś?! - w jego głosie było słychać wściekłość.

- Ja mu nic~... - przerwałam, bo na korytarz wyskoczył ciemnowłosy.

 Spojrzeliśmy na niego, a on spojrzał na mnie, po chwili na brata. Chwilę to trwało, ale w końcu złapał się za skroń i ledwo było można go zrozumieć.

Gadał od rzeczy przez głuszy czas, a my tylko go słuchaliśmy. Nie wyglądał mi na tego Hashiramę, którego znałam.

- P-Poczekaj, bo Cię nie rozumiemy. - powiedziałam po chwili.- Powiedź jeszcze raz, ale powoli i spokojnie. - uśmiechnęłam się do mężczyzny, a on do mnie i zaczął od początku.

 Opowiedział co się stało i dlaczego jest w takim stanie. Lecz, gdy to opowiadał nie było tam zmianki o tamtych paniusiach. Poirytowało mnie to i nie powiem, że nie, ale zaczęłam być zazdrosna.

- A zapomniałbym... - powiedział już wyraźnie.-... chciałbym byś została Hokage. - po tym słowach prawie puściłam papiery.

- Rozumiem, to zaszczyt być Hokage, ale to mieszkańcy muszą mnie wybrać! To już nie są czasy naszych ojców... - ostatnie słowa wypowiedziałam ciszej.

- Proszę Madara. - poprosił. Spojrzałam kątem oka na Tobiramę i westchnęłam.

- Dobrze... chciałabym zostać Hokage i chronić tą wioskę przed złem oraz innymi siłami nieczystymi. - oznajmiałam stanowczo i obróciłam się tyłem, by odejść. 

- Jesteś wspaniała! - krzyknął Hashirama przytulając mnie od tyłu.

 Z rąk wypadły i zwoje, a ja sama zrobiłam się czerwona jak pomidor.

Dopiero teraz zauważyłam, że jestem niższa od niego o 6 cm.

---------------------------
→ Kolejna część... 

✗Moje starania są bezinteresowne