Mordowano dzieci... Nie mogłam na to patrzeć... Założyłam maskę i pobiegłam za bratem. Osaczyliśmy jakiegoś Senju, który wyglądał jak zwykły chłopak w dwu kolorowych włosach. Nie chciałam go krzywdzić.

- Zrób to, już! - krzyknął jakiś mężczyzna i walną mnie z liścia.- Nie wahaj się!

 Patrzyłam z oczy wystraszonego Senju. Moja godność mi na to nie pozwalała, ale wiedziałam, że jak tego nie zrobię mogę zginąć.

 Strach  w oczach chłopaka narastał, a ja tylko złapałam za rękojeść miecza i jego końcem wymierzyłam w jego klatkę.

- Wybacz mi... - powiedziałam cicho.

 Senju uśmiechnął się lekko, a ja tylko zamachnęłam się i... zabiłam go.

***

 Nie minęło sporo czasu od walki, a ja jak zawsze powędrowałam nad rzekę. Podniosłam wzrok w tamtą stronę, a tam zauważyłam tego samego chłopaka, co chyba lubił mnie wkurzać.

- Cześć, kopę lat! Hashimara, dobrze pamiętam?

- Tak. - powiedział bez uczuć.

- Wyglądasz na przybitego, Hashiramo. Coś się stało?

- O czym ty mówisz? Nic mi nie jest. - mówił patrząc przed siebie.

- Nie kłam, mi możesz powiedzieć. - powiedziałam i usiadłam obok chłopaka.

----------------------------------
Czary mary i jak zwykle późno, ale na zegarku jest 21.25
→ Kolejna część... 

✗Moje starania są bezinteresowne