Van: [email protected]

Aan: [email protected]

Tijd: 20:38:11 op 12 januari 2020

Onderwerp: RE: Verwijder dit alsjeblieft niet!!!

Ha Thijs,

Ik heb vandaag even een momentje vrij van mijn computer genomen. Het is in elk geval goed om te lezen dat je goed op jezelf gepast hebt gisteravond. Ik geloof zelf ook niet in het determinisme: ik denk dat de mens zelf genoeg controle heeft over wat ze doet. Ik vind het interessant hoe je je verbeeldingskracht kunt gebruiken om levens van vreemden in te vullen. Ik heb dat niet, ik heb altijd een bepaalde waarde aan kennis van iemand nodig om te durven speculeren over wat ze doen. Er is wel onderscheid tussen soorten mensen. Ik ken ook mensen waarbij je aan het gezicht kunt aflezen dat ze bepaalde dingen wel of niet doen. De collega waar ik het meest mee samenwerk is ook zo iemand: hij is al meer dan 20 jaar single en inmiddels valt dat van hem af te lezen. Ik heb ook studenten gehad waaraan je kon zien dat ze als ze 's nachts thuiskwamen alles al vergeten waren. Ik vind jouw metafoor van het zijn van een god in een universele parallelwereld zowel inspirerend als angstaanjagend, trouwens.

Ik vind het jammer om te lezen hoe jouw studentenleven verlopen is. Maar zoals ik in een eerdere mail ook al zei: het is goed dat je blijft proberen door te gaan. Niet iedereens leven gaat zo vlekkeloos als de mijne. Niet iedereen is goed in school, en studeren is natuurlijk meer dan alleen school. Ik heb misschien teveel alleen maar gestudeerd en minder plezier gehad, jij hebt het andersom. En het is niet erg. Fouten maken is niet erg. Ik begrijp dat het niet geloofwaardig klinkt van iemand zoals ik, die in drie jaar een bachelor afmaakte en beide masters in een jaar afrondde en daarna via een succesvolle vriend op een goedbetaalde baan terecht kwam. Ik snap dat het niet geloofwaardig klinkt, maar het is geen schande dat je leven tot nu toe zo verlopen is. Misschien is dit dan juist het punt waarop alles beter kan gaan - je staat nog op de rand van de afgrond, je ligt er nog niet in. Het stellen van een alcoholgrens voor jezelf zoals je beschreef is één ding. Je bent nog niet te oud om alles te veranderen. Je lijkt een veertiger met een mid-life crisis, maar het pad om je leven te beteren is dichterbij dan je denkt.

Rome is mooi, ik ben blij dat ik de kans heb gehad om deze stad van binnen mee te mogen maken. En het Italiaans is prachtig, ik ben zo blij dat ik deze taal heb geleerd en niet Spaans of Frans. Ik had er toen geen specifieke reden voor, maar ik gebruik het inmiddels elke dag, op het werk, voor mijn eigen taken bijna dagelijks, maar in conversatie met die ene collega die ik in alinea 1 beschreef elke dag. Ook thuis (mijn vriend komt oorspronkelijk uit Italië). Arabisch is verre van mijn kaliber taal, maar het klinkt magisch en is fonologisch machtig interessant. Ik heb er wel eens het een en ander over geleerd.

Ik vind het fijn dat het surrealistische sprookje van mijn vriend en mij je beviel. En inderdaad, ik ben meer dan gelukkig met hem in mijn leven. Ik vind het ook surreëel hoe het op jou overkomt alsof ik me niks aan trek van sociale normen. Dat is namelijk wel zo. Ik ben best bang om te benoemen dat ik een vriend heb die zoveel ouder is, én buitenlands. Ik durf bijvoorbeeld niet met hem te trouwen, omdat mijn ouders zich nu al niet heel prettig voelen bij deze situatie. Soms ben ik inderdaad bang dat dit alles een negatieve invloed op mij heeft en het een leugen is. Op andere momenten loop ik om half elf 's ochtends met hem tussen de weilanden en zijn we aan het filosoferen over het gedicht Heel de Wereld is een Weduwnaar (Tutto il mondo è vedovo) van Amelia Rosselli. Zoek het op, als je dat kunt. Het is een prachtig gedicht. Ik bevind mij vaak in een situatie waarin ik of voor hem moet kiezen, of voor mijn ouders. Tussen toekomst en verleden, dus eigenlijk. Ik denk dat die angst mij serieuzer en volwassener laat overkomen, omdat ik bang ben dat ik alles wat ik nu heb zal verliezen. Maar liefde is sterker dan angst, dat geloof ik.

En nu stop ik mijn onrealistische angsten-doosje weer dicht. Ik denk dat een mens diep van binnen nooit zomaar 'volwassen' is. Wanneer ben je volwassen? Het is alleen meer 'verantwoordelijk', bekwaamheid om jezelf als capabel persoon over te laten komen. 'Kijk mij, ik heb mijn leven op orde'. Ik denk wel dat iets meer van die verantwoordelijkheid jou wel past. Maar doe met dat advies wat je wil. Misschien moet ik iets minder verantwoordelijk worden, zeg ik aan de vooravond van de nieuwe werkweek: de drukste in mijn werkende carrière tot nu toe.

Deze mail is al veel te lang. Slaap lekker alvast.

Robin.