Van: [email protected]

Aan: [email protected]

Tijd: 16:34:08 op 16 februari 2020

Onderwerp: RE: Thijs' vakantieblog

Thijs,

Omdat ik deze mail niet onmenselijk lang wil maken (zoals jouw afgelopen mail), zal ik een paar aspecten uit mijn brugklasperiode toelichten. Ik was heel goed in passief-agressief ruzie maken met groepsgenoten en had moeite met spelling. Mailen in mijn (onze) brugklasperiode was niet echt een ding, kan ik me herinneren. De mails werden ook pas echt leuk ten tijde van mijn derde klas, waar ik hele paragrafen naar docenten stuurde met vragen over een opdracht of algemene klachten over dingen. Volgens mij was ik toen klassenvertegenwoordiger. Enfin, ik was op de middelbare een regelneef, maar ook gewoon iemand die veel te hard haar best deed. Dat verrast me ook niet. Mijn broer is naar wat ik als laatst vernomen heb wel goed terecht gekomen: hij werkt als machinist bij Blauwnet in Overijssel.

Voordat ik deelneem aan je kruisverhoor wil ik nog even laten weten dat het gevoel dat je niet in je eigen lichaam hoort verschrikkelijk is. Ik dacht altijd al geweten te hebben dat ik een jongen wilde zijn. Ik ben de enige in ons gezin met een 'genderneutrale' voornaam. Mijn ouders dachten dat ik een jongen zou zijn toen ik werd geboren. Ik speelde altijd met al het speelgoed van mijn broer, nooit met poppen oid. Ik was altijd een meisjesachtige jongen op de basisschool. In mijn puberteit vond ik het verschrikkelijk dat mijn lichaam vrouwendingen ging doen. Ik voelde me veel comfortabeler bij jongensdingen. Ik zat op voetbal, maar was te goed voor het meidenteam en de jongens wilden niet met mij samen spelen. Dat maakte mij boos. Toen ontdekte ik het label 'transgender' en daar herkende ik mezelf in. Mijn ouders keken er dus niet raar van op. Eigenlijk niemand. Ik heb mijn naam nooit veranderd, trouwens. Wel was ik dus kaal en droeg ik uitsluitend jongenskleding. Echter realiseerde ik me dat ik ook als 'jongen' niet was zoals ik me in mijn hoofd voelde. Nog steeds kwam mijn spiegelbeeld niet overeen met mijn brein. Ik heb nooit testosteron genomen, wel hormoonblokkers. Ik besloot te stoppen met jongen zijn omdat het me niet beter liet voelen. En ook dat kon mijn nabije omgeving wel begrijpen. En natuurlijk waren er nare reacties, er zijn in ons dorp wel ouders geweest die niet wilden dat ik met hun kinderen omging. Ik werd er ook echt wel mee gepest of getreiterd. Maar over het algemeen nam men mij wel serieus, of zeiden ze er niks van. Toen ik naar Groningen vertrok vond ik mezelf nog een jongen, maar al snel is dat gestopt. Mijn haar groeide weer aan, en nu weet ik niet of ik mezelf écht vrouw of écht man vind. Ik ben wie ik ben, en daar doet de wereld het maar mee. Ik heb het geprobeerd, maar het werkte niet. Levenservaring is ook volwassenheid.

Als je jong bent houd je geen rekening met dat de wereld ook tegenslagen kent. Je zult nooit recht in een lijn van A naar B wandelen als het gaat om het opbouwen van je leven. Een mens kan nooit alles perfect doen. Je hebt altijd wel periodes in je leven waarop het wat minder gaat. En ik baal er niet van hoe mijn leven is gegaan. Ik ben blij dat ik mezelf niet langer heb gedwongen om een man te zijn, bijvoorbeeld. Biseksueel ben ik nog steeds, maar het feit dat ik nu samen ben met een man vind ik niet jammer. Ik ben blij dat ik een stabiele relatie heb met iemand die bij mij past en om me geeft, en mij het gevoel geeft dat ik iets voor hem beteken. Dan maakt het geslacht mij niet uit. En over het leven in het buitenland, dat zou ik stiekem nog wel willen. Ik weet dat Michele op de lange termijn terug wil naar Italië om daar op een universiteit te gaan werken, dus wie weet eindig ik toch nog in Italië...

Ik vind die uitspraak trouwens een hele goede, maar toch ben ik iemand die een beetje een plan wil hebben om in elk geval een beetje controle te kunnen houden. Niks is voor mij iets té niks, ik wil wel een kader aan richtlijnen voor mezelf.

Ja, ik ben bang voor de meningen van mensen. Je zou eens moeten weten hoe gemeen mensen kunnen zijn als ze je kunnen pakken op iets kwetsbaars als liefde. Als een relatie niet is zoals het generale publiek dat graag ziet, kunnen ze alles uit de kast halen. Michele is meermaals bedreigd door iemand die hem een pedofiel noemde. Je kunt zeggen wat je wil zeggen, maar als je in zo'n gespannen situatie leeft zet dat druk op je relatie. Hoeveel ik van hem houd, ik blijf het niet fijn vinden om er te veel over te zeggen tegen iedereen. En in Italië is dat nog veel erger, trouwens. Om dan te vermelden dat je gaat trouwen is enerzijds heel stoer, maar anderzijds een eigen doodvonnis.

De Europese identiteit is een leuke trouwens. Dat is het eerste onderwerp wat ik op mijn bacheloropleiding (zeven jaar geleden) heb behandeld en het zal me altijd bijblijven. Wat is de Europese identiteit? Verschillende vakgebieden die door elkaar lopen zijn leuk. Hier in Groningen zitten we met twee faculteiten in één gebouw, het Harmoniegebouw. De volledige Letterenfaculteit én de complete faculteit Rechtsgeleerdheid. Iedereen en alles loopt hier door elkaar. Dat zorgt voor interessante conversaties op de gangen en in de personeelskamers. Maar liefde is los van vakgebied - als je iemand ziet, al is het maar één keer, dan kan het al gebeurd zijn. Mijn vader is vrachtwagenchauffeur, mijn moeder docent op een middelbare school. Zij hebben elkaar één keer ontmoet in de supermarkt.

Ja, er zijn heel veel studies tegenwoordig. En het is maar goed dat praktijken zoals die in de jaren '60 niet meer voorkomen, nu kunnen jongeren zelf kiezen wat ze willen. Wat mij vooral opvalt de laatste jaren is dat er ook studies samenkomen. Interdisciplinair werk is steeds belangrijker. Wel moet ook vanuit de overheid meer de toon gezet worden dat een foute keuze niet erg is. In plaats daarvan gaven zij het leenstelsel aan studenten van nu. Het vergroot de druk alleen maar. Aankomende studenten en studenten in het algemeen zouden meer de boodschap moeten krijgen dat fouten maken niet erg is. Ik denk dat ik ook op basis van wat jij schrijft kan stellen dat veel mensen blijven denken dat je studie belangrijk is om te behouden. Natuurlijk niet! Als jij mentaal in de kreukels ligt of gewoon niet in een situatie zit waarin je je 100% kan focussen op je studie, dan kun je er beter even mee stoppen dan dat je doorgaat en onnodige studievertraging oploopt. Dat is ook wat ik mijn studenten meegeef. Zelfmoordpogingen zijn niet alledaags hier, maar veel studenten overwerken zichzelf. Dat zijn vaker vrouwen dan mannen, inderdaad. Met het meisje waar we het over hadden gaat het goed. Ik ben vorige week langsgeweest in de kliniek waarin ze zich bevindt. Dat is wat raar, maar ik wilde graag met haar praten. Wat jij zegt over alles tegelijk doen is waar. Er zijn mensen die kunnen dat allemaal in één keer goed! Er zijn ook mensen die moeten alles doen in stapjes. Eerst een studie zoeken, dan een tentamenweek doen, dan op kamers gaan. Daarna bij een studentenvereniging aansluiten. Het gaat om het stellen van prioriteiten. En dat is echt niet altijd je studie. Een bijbaantje is nooit verkeerd, vooral niet als student. Je kunt echt wel een paar uur in de week missen om jezelf een stabiel inkomen te geven.

Ik ben om heel eerlijk te zijn nooit echt buiten Europa geweest, maar ik snap wat je bedoelt als je zegt dat je je een typische toerist voelde. Als je een grote reis gaat maken, dan vind ik het wel belangrijk om de taal te kunnen spreken. Ik snap het plezier van een buitenlandse stad verkennen, de andere cultuur is dan af te lezen van de muren. Als ik je nog wat aan kan raden: bezoek historische steden in Toscane - Siena, Lucca, Florence. Ik weet wat een souk is, bij ons in de binnenstad zit een echte souk. Mensen in andere landen ontmoeten en culturen uitwisselen vind ik echt het leukste om te doen. Als ik in Italië ben vind ik het ook het leukste om met mensen te praten over 'onze' cultuur. Toen ik in Rome woonde, had ik vriendinnen die heel graag bij mij langs wilden komen om te leren over de Nederlandse cultuur. Je beschrijft het allemaal heel mooi, trouwens. Misschien moet je wel een boek gaan schrijven over je ervaringen in Marokko. Ik weet dat ik het moet ervaren - ik wil nog zoveel ervaren. Ik heb altijd al een wereldreis willen maken, maar ik ben nooit echt verder gekomen dan Duitsland. En Italië, natuurlijk. Ik heb wel veel van Italië gezien.

Ik ben blij om te lezen dat de reis je bevallen is. En ik hoop echt dat ik je er ook voor jezelf wat aan hebt gehad. Neem het mee als een stukje persoonlijke groei, hoe filosofisch dat ook mag klinken. Verander nu je terug bent iets aan je dagelijkse routine, dat wil soms al wat helpen. Knip één slechte gewoonte uit je dagelijkse routine en wissel dat in voor iets wat je in Marokko wel deed.

Ik ga op 25 februari laat op de avond weer op vakantie voor een paar dagen tot 1 maart, samen met Michele. We gaan eerst twee dagen naar Voghera, dat ligt tussen Genua en Milaan, om Michele zijn familie te bezoeken. De rest van de dagen gaan naar een stranddorpje in de buurt van Pisa. Michele heeft dat uitgekozen, hij is er tijdens zijn studententijd veel geweest.

Ik houd je op de hoogte van mijn reisavonturen als het zover is, maar eerst mag ik nog even een stressvol blok afmaken. Nog een paar weken, en dan is het voorbij.

Ik heb geprobeerd deze mail korter te maken dan de jouwe, maar dat is heimelijk mislukt. Ik hoor van je,

Robin.