Van: [email protected]

Aan: [email protected]

Tijd: 12:21:57 op 12 januari 2020

Onderwerp: RE: Verwijder dit alsjeblieft niet!!!

Robin,

Ik zou niet met zekerheid kunnen zeggen dat ik in iets als het determinisme geloof. Als ik mensen bekijk weet ik dondersgoed dat ik er waarschijnlijk heel ver naast zit, maar het is leuk om in die wereld te blijven leven, waarin je als het ware god bent over de personen die je bekijkt. Je bedenkt wat ze zullen doen als ze thuis zijn, wat voor werk ze doen, maar in wezen gaan ze heel iets anders doen. Ze leven in je hoofd voort als andere personen, alsof je een parallel universum creëert voor ze.

Af en toe lijkt het alsof ik me in een steeds dieper wordend ravijn begeef. Toen ik op mijn negentiende aan mijn eerste studie begon werd ik geïntroduceerd aan het studentenleven, waar ik me met alle plezier in begaf. Ik had het gevoel dat dit de tijd van mijn leven zou zijn: onafhankelijk van je ouders, zelf je keuzes maken en gewoon los gaan voor een paar jaar, om daarna alles op een rijtje te hebben en dat dan tot je pensioen volhouden. Zoals ik je al heb verteld ben ik nooit een goede leerling geweest en toen ik aan Computerwetenschappen begon was ik dat nog steeds niet. Daarbij kwam ook nog kijken dat ik me begon thuis te voelen in het studentenleven, wat ervoor zorgde dat ik me nog minder concentreerde op mijn studie, wat ook nog eens een foute keuze was. Ik werkte tot mijn 21e in een kroeg dus je kunt je misschien al inbeelden wat dat voor gevolgen had. Ik ben dat jaar gestopt met Computerwetenschappen en heb geprobeerd mijn leven weer op de rit te krijgen. Ik heb toen weer twee jaar een kantoorbaan gehad bij een softwarebedrijf, waar ik redelijk wat geld heb verdiend. Ik heb me gericht op een beter leven, ik heb dagen in de bibliotheek gezeten en gelezen, ik was veel minder gaan drinken. Mijn baan, hoe saai hij ook was, zorgde voor wat zekerheid en houvast. Ik besloot op mijn vijfentwintigste om Fiscaal Recht te gaan studeren, waardoor ik door mijn jongere medestudenten opnieuw werd geïntroduceerd aan het studentenleven, wat mij weer van mijn pad af hielp, daarbij begon ik ook nog met roken, waar ik nu gelukkig bijna van af ben. Het gooide roet in het eten. Flink wat roet. En nu ben ik hier, bijna 27 en ik heb nog steeds niets bereikt en ik sta mentaal nog steeds op hetzelfde niveau als dat ik vijf jaar geleden stond.

Rome lijkt me een ontzettend mooie stad, om in weg te dromen. Ik ben er nog nooit geweest, maar als ik ooit de kans heb zou ik er graag naartoe willen gaan. Italiaans vind ik een hele toffe taal, maar ik heb het nooit gewaagd om het te leren. Een paar jaar geleden, toen ik mijn tijd in de bibliotheek spendeerde heb ik een poging gedaan tot Arabisch, waar ik nu vrijwel niets meer van kan, wat eigenlijk zonde is.

Geloof me, Robin, als ik zeg dat je veel volwassener bent dan menig mens van jouw leeftijd, en zelfs veel volwassener dan types als ikzelf. Mentaal kom ik misschien af en toe over als een veertiger, een veertiger in zijn midlifecrisis, dan wel. Ik doe mijn best om mijn leven te beteren, maar af en toe lijkt dat pad erg ver weg.

Ik vond het een mooi verhaal om te lezen, hoe je je vriend hebt ontmoet. Ik moest er eerlijk gezegd om glimlachen. Ik ben blij dat je in ieder geval iemand hebt waar je je leven mee deelt en gelukkig mee bent en daarbij niets aantrekt van de algemene norm of de reacties van de omgeving, die het weliswaar als ongepast zal bestempelen. Ja, in eerste instantie had ik ook zoiets van, huh, wow, maar ik zie er eigenlijk geen nadeel in. Ik denk wel dat het ervoor zorgt dat je je volwassener opstelt in vergelijking met leeftijdsgenoten. Misschien moet ik dat ook eens gaan doen: mij volwassener gaan gedragen.

Ik ben in ieder geval niet in een greppel geëindigd. Ik had mezelf beloofd niet teveel te drinken en daar heb ik me gelukkig aan gehouden. Ik kom er ooit wel.

Thijs 🐓