Van: robinv2311

Aan: thijs.dehaan97

Tijd: 09:37:48 op 7 februari 2020

Onderwerp: RE: Naar Marokko

Thijs,

Ondanks dat ik zelf een bloedhekel aan vliegen heb, heb ik er alle vertrouwen in dat je levend bent aangekomen in Marokko. Ik heb speciaal net op het nieuws gekeken en ik heb niks gelezen over een neergestort vliegtuig. Wel fijn dat je mij de informatie over je vlucht aandraagt, een vreemdeling die aan de andere kant van Nederland woont. Ik kijk nu al uit naar je verslag van wat je hebt meegemaakt.

Nouja, mijn mailbox was vol. Ik ben in alles gestructureerd, maar met mijn mail niet. Ik heb mails weg moeten gooien van toen ik in de brugklas zat. Dat opende tevens een nieuw doosje met nostalgische herinneringen, maar dat is onderwerp voor een andere mail.

Ik ben blij dat ik met mijn semi-volwassen wijsheid een verandering teweeg heb mogen brengen in je leven. Ik hoop van harte dat je het vasthoudt en minder hard voor jezelf zult zijn. Het is niet nodig, echt niet.

Ik vind het soms raar hoeveel broers en zussen van elkaar kunnen verschillen. Tussen mijn broer en mij zit een gat van bijna zes jaar. Wij zijn elkaars tegenpolen, dat zijn we ook altijd al geweest. Ik heb ook nu nog weinig contact met hem. Mijn zusje daarentegen lijkt heel erg op mij. Zij is twee jaar jonger dan ik, nu net klaar met haar universitaire opleiding in Enschede. Ter illustratie van mijn punt: mijn broer is nooit verder gekomen dan het MBO, waar hij drie keer opnieuw aan een opleiding is begonnen.

Als je zestien bent, denk je inderdaad dat je de wereld aankan. Je vindt jezelf volwassen, denkt precies te weten hoe je leven eruit gaat zien. Toen ik zestien was, dacht ik dat ik een jongen wilde zijn. Ik heb mijn hoofd kaalgeschoren. Ik heb tot ver in mijn achttiende levensjaar gedacht dat dat zo was, trouwens. Als je zestien bent, heb je het gevoel dat je klaar bent voor de wereld. Maar zoals jij ook al beschreef, is niks minder waar. Het volwassen worden begint dan pas, het is een proces van trial and error. Toen ik zestien was, was mijn grootste angst om keuzes te maken waar ik spijt van zou krijgen. Dat is achteraf ironisch, omdat ik mijn hoofd kaal schoor. Volwassen zijn is fouten maken en oplossingen bedenken om die fout niet meer te maken of om die oplossing te automatiseren. Toen ik zestien was had ik mijn leven al uitgepland - er is weinig van waar geworden. Ik wilde destijds Internationale Relaties studeren, ik wilde transitioneren naar een man en ik wilde trouwen met een meisje dat het niet erg vond om te emigreren. Goed, ik eindigde in de structurele taalkunde, heb een buitenlandse vriend van 13 jaar ouder en ik ben te bang om met hem te trouwen. Het is maar hoe je wil eindigen. Op je zestiende weet je niks.

Ik voel mezelf niet direct Nederlands. Ik zou mezelf geen anti-nationalist noemen, maar al dat pro-Nederlandse gebeuren hoeft van mij niet. Ik zou mezelf ook niet Italiaans noemen, ik weet veel van de Italiaanse cultuur en krijg van mijn collega's te horen dat ik me er best in heb geïntegreerd, maar ik ben geen Italiaan en zal dat ook nooit zijn. Identiteit is ook maar een willekeurig begrip, je staat er vrij in om jezelf een etiketje te geven. Of niet, zoals ik dat doe.

Ik heb Michele inderdaad stamppot gevoerd. Ik vind boerenkool zelf niet bijster lekker, dus het is zuurkool geworden. Hij vond het verschrikkelijk. De volgende keer probeer ik hutspot, misschien dat ui meer bij hem als Zuid-Europeaan in de smaak valt.

Het is oprecht romantisch om te lezen hoe mensen van verschillende opleidingen elkaar kunnen ontmoeten op de campus. Ik houd mij niet echt bezig met de relaties van mijn studenten, al las ik bij het corrigeren van een schrijfopdracht Italiaans dat een van mijn 18-jarige studentes een relatie heeft met een jongen van 29 die ze hier op de campus heeft leren kennen. Nu ben ik niet degene om te oordelen over relaties met leeftijdsverschil, maar ik keek er toch even van op. Zij zag het in haar toekomst wel voor zich dat ze met hem wil trouwen, zo ver ben ik dan nog niet.

Vind jij trouwens ook niet dat het als academicus zo interessant is om mensen te ontmoeten uit compleet andere vakgebieden? Dingen zoals Geografie, Planologie en Milieu klinkt voor mij best interessant. Ik had al geuit dat jouw Rechten niet helemaal mijn ding zijn, maar ik snap ook best hoe jij mij raar aankijkt met mijn lettergreep-bomen. Nu we het over vakgebieden hebben, ik denk dat het voor studenten van nu veel lastiger is om een goede studie te kiezen dan 'vroeger'. Daarmee bedoel ik niet mijn tijd, maar meer de tijd dat Michele naar de universiteit ging, toen er algemene opleidingen waren. Ik vind het belangrijk om in goed contact te staan met studenten, vooral die eerstejaars die net begonnen zijn. Ik hoor van hen dat het moeilijker is geworden om een studie te kiezen. En ik geloof het meteen.

Je kunt zeggen dat het voor medewerkers op de universiteit een stressvol bestaan is, ik geloof dat het voor de studenten ook zwaar is. Het gebeurt mij net te vaak dat er een studente (het zijn toch meestal meisjes) ineens uitvalt omdat ze niet meer kan. Omdat de klassen Italiaans niet zo groot zijn, ken je de studenten best goed. Tot onze (van mij en Alessio) grote schrik kregen we te horen dat een van onze studenten vorige week een zelfmoordpoging heeft gedaan. Dat soort dingen raken je. Dan denk je toch echt dat de universiteit niet haalbaar is voor mensen die een iets minder perfect leven hebben. Waar ik dan natuurlijk niet over mee kan praten, maar misschien kun jij je daar in vinden.

In een afsluitende noot: ik haal mezelf inderdaad teveel op mijn nek. Ik ben een perfectionist, een erg grote perfectionist. Maar zolang ik de controle houd gaat het goed, en de controle is mij moeilijk uit handen te staan, vooral nu ik heer en meester ben over mijn eigen leven. Er is maar één stresspunt in mijn leven en dat is mijn toekomst met Michele. Waar ik al drie keer over gepraat heb in deze mail, maar ik kreeg vanmorgen te horen 'of ik echt met hem wil trouwen'. Dat hakt erin.

Ik ga eind deze maand op vakantie, trouwens. Ik ga met Michele naar Italië toe, op bezoek bij zijn familie en even een paar daagjes uitwaaien aan de kust. Mijn column is bijna klaar een gaat trouwens over de relevantie van jonge professoren op de universiteit.

Laat me weten hoe het in Marokko was en ik hoor hopelijk snel van je,

Robin.