Van: [email protected]

Aan:: [email protected]

Tijd: 02:11:26 op 5 februari 2020

Onderwerp: Naar Marokko

Robin,

Niels en ik zitten op moment in de vertrekhal van Schiphol. We zijn echt veel te vroeg, we kunnen pas boarden om 5:15 uur. We zitten voorlopig dus nog even hier. Ik moet je trouwens de groetjes doen van Niels. Hij is nog een beetje moe, maar ik vond dat ik nu een prima moment had om je te mailen. Even ter informatie: we vliegen vanaf Schiphol naar Marrakesh met vlucht KL380. We maken geen tussenstops en de vlucht zal ongeveer drie uur en een kwartier zijn. Ik vertrouw heel erg op vliegtuigen, maar mocht je na een lange periode niets meer van me horen en mocht er iets gebeurd zijn, dan weet je in ieder geval op welke vlucht ik zat. Ik heb erg veel zin in onze reis naar Marokko en ik zal je, zodra ik terug in Nederland ben, laten weten wat we allemaal hebben meegemaakt.

Allereerst wil ik zeggen dat ik het bijzonder vind dat je mailbox vol is. Ik ben er wel eens bang voor: dat 'ie vol raakt, maar het is me nog nooit overkomen. Ik maak ook wel regelmatig mijn mailbox schoon, en gooi overbodige e-mails weg.

Ik heb door mijn gesprekken (oké, het zijn e-mails, maar je snapt wat ik bedoel) met jou wel beter leren inzien dat ik mijzelf inderdaad teveel vergelijk met anderen en dat ik het mijzelf zwaarder verwijt voor de situatie waarin ik mij bevind dan dat anderen dat doen. Dankjewel, Robin, voor deze blik op mijn leven. Ik zal je vraag meteen beantwoorden: Elisa en ik gedragen ons in bepaalde situaties wel hetzelfde. Ik kan het niet helemaal uitleggen, maar ik zal mijn best doen. Ik heb je verteld over die keer dat ik laatst bij haar op bezoek ging. Ik was hartstikke nerveus en we hebben beiden in de eerste twee minuten niet gesproken. Elisa is net zoals ik in zo'n situatie onzeker, wat erin resulteert dat we beiden bang zijn om als eerste een gesprek te beginnen. In andere situaties kunnen we juist wel heel zelfverzekerd zijn en beginnen we juist een gesprek met iemand anders. Verder verschillen Elisa en ik juist heel veel van elkaar, dat hebben we altijd al gedaan. Het is wel leuk om te horen dat jij en Michele eigenlijk voornamelijk Italiaans praten, dat heeft wat, moet ik zeggen.

Ik heb werkelijk nog nooit van de Poiesz gehoord. Ik had geen idee dat er een winkel bestond met die naam voordat je me had gemaild. Je hebt het inderdaad goed gezien, de trip down memory lane was inderdaad best een positieve ervaring. Het was ook tamelijk komisch om te zien, die jochies. Ze waren beiden exact hetzelfde als ikzelf toen ik hun leeftijd had. Grappig eigenlijk: op die leeftijd denk je dat je dat de wereld aan je voeten ligt, dat je alles binnen handbereik hebt en dat je alles weet wat er te weten valt, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. En nog komischer: ik weet zelf helemaal niet zoveel meer als toen ik zestien was. Het is best bijzonder als je erover nadenkt, want vroeger, als kind, had ik altijd het idee dat volwassenen alles wisten. Ik dacht dat wanneer je ouder werd, je alles begreep en dat iedere volwassene wist waar hij mee bezig was. Toen ik een jaar of zestien was had ik het idee dat ik dat punt had bereikt: ik dacht dat ik - zoals die jochies bij de supermarkt - begreep hoe de wereld in elkaar zat. Toen ik eindelijk het VWO had afgemaakt en daarna, tijdens mijn HBO-opleiding, besefte dat ik de foute keuze had gemaakt kwam ik erachter dat het volwassen worden - en daarmee dus het volwassen zijn - helemaal niet inhoudt dat je weet wat je doet. Volwassenen weten net zoveel als ieder ander die helder nadenkt.

Geloof me, Robin, ik ben zo Nederlands als je maar kunt zijn. Voor zover ik weet heb ik geen voorouders die uit exotische landen komen en mijn ouders zijn zelf ook heel Hollands opgevoed, dus ik heb niet bepaald veel ervaring met andere culturen, wat dat betreft. Nu laat ik vakanties naar andere landen achterwege, want ik heb op zich wel wat kennis van culturen (en daarmee ook talen), maar ik ben echt zo Nederlands als wat. Door je mailtje heb ik zin in eiersalade, maar die zal ik de komende tijd ook niet tegenkomen, in Marokko. Misschien moet je gewoon eens stamppot maken - we zitten nog net in het seizoen voor boerenkool - en dan moet je dat ook gewoon aan Michele voeren, dat werkt misschien ook wel, net zoals met de toastjes eiersalade. Laatst zijn Elisa en Martijn dus op bezoek geweest. Ik was die ochtend nog even naar de Appie gelopen om gebak te halen. Ze zijn rond de middag gekomen en het was erg gezellig. Martijn studeert Communicatiewetenschappen in Nijmegen en Elisa Geografie, Planologie en Milieu. Ik weet niet of ik je al had verteld wat Elisa studeerde, vandaar. Ze zijn elkaar een keer op campus tegengekomen en het klikte meteen, dus zo hebben ze elkaar leren kennen. Elisa zit in haar tweede jaar en Martijn in zijn derde, hij is dan ook één jaar ouder dan Elisa. Martijn is een aardige jongen en ik denk dat ik het ook goed met hem zou kunnen vinden als hij niet het vriendje van Elisa was.

Ik hoop dat jullie werkdruk daar op de universiteit snel wordt opgelost en verminderd. Ik ervaar het alsof jij jezelf ontzettend veel druk oplegt om dingen voor je werk te doen, maar volgens mij weet jij dat zelf ook wel, alleen je doet er niets aan. Je moet jezelf misschien eens een dagje rust gunnen. Ga op vakantie, net zoals ik, mits je er natuurlijk de kans voor hebt. Ik ben benieuwd wat je in je column hebt geschreven. Tot na mijn vakantie!

Thijs 🐓