Trzęsie ziemią, w oczy szczypie,

Ciągle kaszle, chrząka, chrypie,

Bo uwagi ma za mało,

A chce mieć oczy zwrócone w jej istotę całą.

Płaczę, krzyczy, lamentuje,

Wzbudzić w nas żal nieustannie próbuje,

Ciągnie za myśli, ciągnie za serce,

W naszym skromnym mniemaniu chce wysiedzieć miejsce.

Czasem łaskocze, do łez doprowadza,

Gdzieś się na powierzchni mokrej osadza,

I czy to łzy, czy to wody strumienie,

Przystaje tuż przed naszym sumieniem.

I czy to nie historia krąg zatoczyła?

Z dołu podniosła i w dole skończyła.

Czy to nie ona nas martwi i dręczy?

Że najpierw w bieli, a potem w tęczy...