Adrien

To co wydarzyło się w ciągu kilku ostatnich dni sprawiło że czułem się niepotrzebny.

-Mam dosyć tego Plagg!-krzyknąłem w końcu wyjmując plecak z szafki.

-O co ci chodzi?

-Uciekam z domu.-powiedziałem uśmiechnięty.

-Co?!

-Uciekam z domu. Jakbyś nie słyszał.

-Usłyszałem to ale myślałem że się przesłyszałem.

-Nie przesłyszałeś się .

-No to chyba pójdę z tobą.

-Naprawdę?

-Tak. Jesteśmy przyjaciółmi mimo wszystko.

-Jesteś najlepszy Plagg. Uciekniemy nocą tak żeby nikt tego nie zauważył.

-Rano twój ojciec zauważy że ciebie nie ma.

-Ojciec mną się nie interesuje.

-A twoi znajomi?

-Raczej nie zauważą że mnie nie ma .

-Nawet jeśli twoje znknięcie nie będzie takie przejmujące to nie dasz radę uciec daleko.

-Racja. Adrien nie da rady ale Czarny kot tak.

Wtedy Plagg westchnął.

Gdy zegar wybił 1:50 nad ranem otworzyłem okno . 

Gdy byłem jakieś 2 km od Paryża powiedziałem słowa detransormacji i  znowu byłem Adrienem.

-Tutaj rozbijemy obóz , Plagg.

-Chwila , to ty tak na poważnie?-Plagg wyglądał na zdziwionego.

-No tak. Nigdy nie wrócę do domu, nawet gdybyś mnie do tego zmuszał.

-Ale przecież jesteś super-bohaterem nie możesz tak po prostu uciekać z Paryża!

-Biedronka i tak mnie nie potrzebuje. Cały czas rozdaje miracula na prawo i lewo. 

-Ale ty jesteś jej potrzebny.

Po tych słowach coś we mnie pękło.

-Moje życie jest bez sensu.

-CO? Nie mów tak , Adrien.

-Kiedy to jest prawda -zamknąłem oczy.-Ojciec się mną w ogóle nie interesuje , mówię rzeczy których później żałuję. 

-Ale..-moje kwami zaczęło ale przerwało-słyszałeś to co ja ?

-Nie. Nic nie słyszałem.-odpowiedziałem i zacząłem rozglądać się po okolicy. Po chwili zobaczyłem nastolatkę trochę ode mnie młodszą jakieś 12-13 lat. Miała  krótkie kręcone blond włosy (takiego samego odcienia co ja ) , duże , wyraziste , zielone , kocie oczy , polcelanową karnacje i taki sam uśmiech.

-Witaj , Adrien.-powiedzieła. 

Nie pytałem się skąd zna moje imię , wiedziałem że może przeczytała gdzieś w gazecie albo usłyszała w telewizji.

-Hej. Mogę wiedzieć kim jesteś.

-Jestem Sue-odpowiedziała blondynka.-Ciekawe czy twój ojciec wie że tu jesteś.?

-Nie! I lepiej żeby nie wiedział!-krzyknąłem.

-Dobrze a mogę się spytać co tu robisz?-spytała się Sue.

-Uciekłem z domu.-odparłem.

-To radzę ci szybciutko wracać bo za niecałe 5 minut 5:00 nad ranem. Twój tata na pewno się zmartwi-powiedziała trochę mrocznym tonem.

-Mówi to ta która podobnie jak ja włóczy  się nocą gdzie popadnie. A czy twoi rodzice o tym wiedzą?-rzekłem złośliwie , ale gdy zobaczyłem jej smutną twarz , domyśliłem się że nie ma rodziców

Sue

-Sue ja naprawdę przepraszam-powiedział Adrien widziałam w jego oczach współczucie.

-Nic się nie stało -odpowiedziałam-skąd mogłeś wiedzieć.

-Mogłem się domyślić.

-Przecież w ogóle mnie nie znasz-odpowiedziałam.

-No tak wiem...

-Mała rada : wróć do domu , twój ojciec na pewno będzie się o ciebie martwił.

-Akurat...-powiedział trochę chamsko.

-Mówi to osoba która w przeciwieństwie do ciebie nie ma w ogóle rodziców.

-Okej , okej wrócę do domu-wiedziałam że się poddał.

-