Nie chciałem Cię kochać.

Moje serce tak wybrało.

W pewnym momencie po prostu to poczułem.

I już nie było odwrotu.

Nie chciałem tu mieszkać.

Nikt nie chciał, abym tu mieszkał.

Po prostu zakochałem się w tym miejscu.

To wszystko.

To nie ja zdecydowałem.

To moje serce podjęło taką decyzję.

Nie chciałem rozstawać się z przyjaciółmi.

A jednak jakiś głos podpowiedział mi,

Abym wybrał szkołę w innym kraju.

Nie chciałem marzyć o podróży na Księżyc.

Ale w pewnym momencie w mojej głowie

Pojawiła się myśl,

Że właśnie to jest mi pisane.

Że tego chce moje serce.

Więc co innego mogłem zrobić?

Pomagałeś mi.

Bo Twoje serce również zdecydowało za Ciebie.

Zdecydowało, żeby pokochać mnie.

Codziennie uczyłem się,

Abym w przyszłości mógł wylecieć.

Księżyc.

I miłość.

Tak blisko,

A jednak tak daleko.

Widząc nas

Denerwowali się.

Oni.

Ci, którzy myśleli,

Że podróż na Księżyc to głupia zachcianka.

Nie wchodziliśmy im w drogę.

Ale oni zawsze znajdowali sposób.

Sposób na nienawiść.

„Ha, marzenie dzieci.

Jakie to nienaturalne.

Jakie obrzydliwe.

To choroba".

Nie wiedziałem, kim są.

Ale byli wszędzie.

Ludzie,

Którzy próbowali nam zaszkodzić.

Doszło do tego,

Że zakazano budować rakiety na Księżyc.

Więc wyprowadziłem się z Tobą

Z miejsca,

Które wybrało moje serce,

Aby móc jedną zbudować.

Ale po jakimś czasie,

Tam zakazano wylotów na Księżyc.

Zaprzestano produkcji silników do statków kosmicznych.

Czułem się bezsilny.

A oni się śmiali.

Chociaż tak samo jak ja

Byli w miejscu, które wybrało ich serce,

Z osobą, która była im pisana,

Marząc o rzeczach,

Które podpowiedział im głos w ich głowie.

Po prostu trochę innych.

Nie zamierzałem się poddać.

Zbudowałem rakietę

I razem wylecieliśmy na Księżyc.

Nie mieli nic do powiedzenia.

Gdy osiągnąłem to, co chciałem,

Nikomu nie przeszkadzało to, że

Zbudowałem rakietę.

Że wyleciałem.

Bo to moje życie.

Moje serce.

Moje przeznaczenie.